به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ مجید آقایی در این نشست با اشاره به اینکه برای شکل دادن به ساختار داستان باید اجزایی را تعریف کرد که این اجزاء ارتباطی با هم داشته باشند گفت: مهمترین جزء داستانی شخصیت داستان است که در پیوندی، ارتباطی شروع می کند به کنش‌های که در مسیر ویژه ای دارای شروع، مجموعه ای از گره ها و نهایتا پایان است. این امر داستانی اگر صرفا متکی بر مجموعه ای از توصیفات باشد که پس از خوانده شدن تلقیناتی را در ذهن مخاطب شکل دهد متصل می شود به جهان رمان و توصیف داستانی، ولی اگر بعد از خوانده شدن تمام نشود و خواننده تمایل به این داشته باشد که بخشی درون زیر متن های متن داستان که محصول کنش در متن های دیداری است را ببیند آن زمان ما فضای به اسم درام را درست کرده ایم.
وی ادامه داد: یک فیلم نامه نویس برای نگارش فیلم نامه خود نیاز به دستور زبانی متفاوت از دستور زبان یک رمان نویس دارد. بعد از آن کسی که خوانش می کند این متن نوشتاری را و آن را به متن تصویری تبدیل می کند کارگردان است. کارگردان به واسطه خوانشی که از مفاهیم در متن دارد یک فضای تصویری را شکل می دهد که این فضای تصویری قرار است به زبانی متکی باشد که این زبان نوشتاری نیست بلکه زبان تصویر است. آیا ما برای زبان تصویر هم باید دستور زبان داشته باشیم؟ بله. دستور زبان فیلم متکی است به دوباره ساختاری است شامل اجزاء و ارتباطات.
این کارشناس ادبی خاطر نشان کرد: اگر فیلمی را می بینید که احساس می کنید داستان خوبی دارد ولی در حوزه دیداری ارتباط برقرار نمی کند به این معنی است که زبان نوشتاری درام به زبان تصویری درست اتفاق نیفتاده است. بر عکس زمانی که کارگردانی خیلی خوب است ولی داستان خوب نیست بن مایه های داستانی از درون درام خوب شکل نگرفته است.
آقایی بیان کرد: گاهی که شخصیت درون متن نوشتاری شکل می گیرد ولی همین شخصیت در نقش درون متن تصویری فیلم شکل نگرفته است این بدین معنی است که بازیگر باید توانایی شکوفایی و پردازش داشته باشد. خیلی وقت ها شخصیت توانمندی است ولی بازیگر توانایی اجرای شخصیت را ندارد این مربوط به دستور زبان متن فیلم است.
در ادامه این نشست محمدمهدی رسولی با بیان اینکه فکر می کنم آن چیزی که در فضا ادبیات عادی و روزمره شده است گفت: این نکته باشد که ما فیلم نامه نداریم و اگر داریم چه جاهایی با مشکل مواجهه است. اینقدر درباره این موضوع صحبت شده که خسته شده ایم. احساس می کنم ما عاشق این سطح سخیف فیلم نامه ایم که و کاری هم نمی توانیم بکینم.
وی با اشاره به اینکه ما این سطح فیلم نامه در جشنواره را دوست داریم به طرح چند سوال پرداخت و گفت: در وضعیت مدیریت فرهنگی مگر نمی دانیم مشکل فیلم نامه کجاست؟ اگر مشل را می دانیم چه ارگان های فرهنگی برای رفع این مشکل ایجاد شده است که در بخش فیلم نامه کار شود و این اتفاق بیفتد؟ اگر کار شده است خروجی آن کجاست؟
این کارشناس ادبی افزود: می دانیم فیلم نامه نویسی کارخانه نیست که یک دفعه خروجی داشته باشد ولی این مسئله ای است که سال ها با آن مواجهه هستیم و ما متوجه شده ایم تولید فیلم نامه مقوله جدی است از این جهت احساس می کنم ما گرفتار موضوعی نشده ایم بلکه ما عاشق این وضعیت هستیم و به هیچ وجه از عشقمان دل نمی کنیم چون کمترین تبعاتی که متوجه شخص عاشق است فراغ برای رسیدن به وضیت مطلوب است. به همین جهت بگذارید خوشحال باشیم که هیچ کس هیچ تلاشی نمی کند به جهت اینکه که فیلم نامه را از این وضعیت نجات بدهد و خوشحالیم که هیچ فیلم خوبی، و هیچ اتفاق خوبی نمی افتد، آرامشمان را لطفا به هم نزنید.
