این شعر را که احمد امیر خلیلی در وصف شهدای غواص سروده بود در مراسم دریادلان خاموش در فرهنگسرای نیاوران قرائت کرد.
تا تو مادر نشی نمی فهمی
بیست و نه سال رنج یعنی چی
بعد یک عمر چش به را(ه) بودن
صد و هفتاد و پنج یعنی چی...
بعد یک عمر چی ازم مونده؟
نفسای کبود، می بینی!
رفته بودی که زود برگردی
بیست و نه سالو زود می بینی؟!
مگه می شه که غرق شه دریا
مگه می شه تو رو غباری که...
حرف باتو زیاده امّا نه!
آه از این کربلای چاری که...
تو رو مادر چطور زنده به گور...
صخره ام که به موج افتادم
مثلِ فواره دست و پا بسته
تا شنیدم از
اُ
و
ج
افتادم
صبح دیروز این خبر پیچید
پسری که رسید، بعد یه عمر
تیتر روزنامه های بعدازظهر
مادری که شهید...
شد
