به گزارش «نسیم»"جواد شمقدری" نویسنده و کارگردان سینمای ایران در یادداشتی اختصاصی برای یک سایت با ذکر بعضی ناگفته ها از شهید سید مرتضی آوینی برای نخستین بار، نوشت: آن روزها آوینی مسئول واحد تلویزیونی حوزه هنری شده بود . حتی به ذهنم رسید که اصلا چرا آنها از ساخت بربال فرشتگان حمایت نکنند! با این همه طلبکاری به سراغ آوینی رفتم. نمی دانم جلسه چگونه آغاز و پایان یافت؛ فقط این بخش بخوبی یادم مانده و روح بزرگ شهید را که باور دارم ناظر است در این ماه مبارک رمضان به شهادت می گیرم که اگر خلاف می گویم خداوند در این ماه مغفرت و آمرزش ، مرا نبخشد؛
شمقدری در ادامه آورده: به آوینی گفتم که این چه حرفی است که شما زده اید و آن را در مجله خوشنام بچه های انقلاب و جنگ تیتر درشت کرده اید که «عروس؛ سینمای مطلوب» است؟ و آوینی که شاید انتظار چنین عصبانیتی را از من نداشت، دوباره با همان لبخندهای صادقانه اش که البته این بار تلخی آن را می دیدم دستان مرا در میان دو دست خودش گرفت؛ صدایش را آرامتر و لحظه ای سکوت کرد و بعد شمرده گفت: « اشتباه کردم»! من که هنوز این همه نشانه را نمی فهمیدم، آرام نگرفتم و گفتم: « اینجا توی این اتاق این را به من میگید؟ این را باید با تیتر درشتر بزنید» و او دستان مرا در دست داشت یا رها کرد بیادم نمی آید؛ اما کلامش هنوز برایم همچنان آشکار است: «جبران این اشتباه راه دیگه ای داره ، دعا کن شهدا مرا با خودشان ببرند».
این مسئول سابق سینمایی می افزاید: زمان زیادی نکشید آقا مرتضی از آن مسئولیت برکنار یا خودش کنار آمد نمیدانم، فقط شنیدم به توصیه رهبر معظم انقلاب به مناطق جنگی رفته است. سفری که حاصلش فصل جدیدی به روی سینما و فرهنگ دفاع مقدس گشود و بی تردید سفرهای معنوی راهیان نور مدیون آن قدم هایی است که برای اولین بار پس از قطعنامه ، با دوربین و یاران با وفایش به کوچه پس کوچه های خرمشهر و آبادان و بعدها به فکه رفت و در هر سو به دنبال نشان و تاثیری از شهدا می گشت و در نهایت در یک نمایش باشکوه بی مثال با شهدای فکه همسفر شد و چنان اوج گرفت که رهبر معظم انقلاب اسلامی در یک اقدام غیر منتظره در تشییع پیکر مطهرش حضور یافتند.
او در ادامه آورده: آخرین دیدار کاملا تصادفی من با آقا مرتضی در زیر بارش برف و در راهپیمایی ۲۲ بهمن ۷۱ بود. روز قبل، فیلم سینمایی «بربال فرشتگان» سیمرغ بهترین فیلم اول را در اختتامیه جشنواره فیلم فجر به همراه دو سیمرغ دیگر دریافت کرده بود. آقا مرتضی آن سال داور فجر بود. این عزیز خودش را به من رساند و در حالی که انبوه جمعیت ما را با خود می برد رو به من گفت: « مرا ببخشید بیشتر از این نتوانستم کاری کنم، خیلی اصرار کردم، تا این جایزه ها را به این فیلم بدهند».
شمقدری می افزاید: نمی دانستم که چرا اصرار داشت این مطالب را به من بگوید؛ تنها این به ذهن خودخواهانه من رسید که شاید آقا مرتضی می خواست در راستای اصلاح آن تیتر درشت «عروس؛ سینمای مطلوب» بگوید قدمی عملی برداشته است.به هرحال آن هنرمند ، عارف و قهرمان بزرگ جبهه فرهنگی انقلاب، حدود دو ماه بعد آخرین اثر هنرمندانه خودش را بر تارک هستی نقش زد تا بار دیگر ملائک را به سجده بر آدم دلالت کند. آقا مرتضی با شهادت خویش در رمل های فکه، سمت و سوی حقیقت هنر انقلاب اسلامی را نشان داد؛ تا آنجا که مستحق واژه زیبا و توصیف بی بدیلی در پیام رهبر معظم انقلاب اسلامی شد؛ آنجا که لقب "سید شهیدان اهل قلم" را به او دادند.
او در پایان این یادداشت آورده: در این تعبیر زیبا، واژه ای از سینما! نیست که این خود جای تحلیل و بررسی دارد. اما فقط می خواهم بگویم، بهتر است همه ما از این رفتار منیت خواه الصاق اندیشه ها و دلمشغولی های خویش به این روح متفکر و رشد یافته بر دامنه مکتب عملی امام خمینی(ره) و امتحان پس داده در رکاب امام خامنه ی، دست برداریم و بگذاریم تشنگان اندیشه های ناب، خود از این جریان زلال سیراب شوند و با ظرفهای کوچک وتاریخ مصرف گذشته ، انحصار برداشت از اندیشه و راه وروش فیلمسازی آقا مرتضی را محدود نسازیم و برای سرمنشاء آن آدرس های انحرافی ندهیم. والله المستعان.
