به گزارش خبرگزاری «حوزه» حضرت آیت الله جوادی آملی در کتاب جرعه ای از صهبای حج اظهار داشتند:رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به شخص ثروتمندی که موفق به حضور در مراسم حج نشده بود فرمود: به کوه ابوقبیس بنگر اگر به اندازه این کوه طلای سرخ داشته باشی و آن را در راه خدا انفاق کنی هرگز به پاداش حج گزاران، دست نخواهی یافت.
سپس فرمود: حج گزار چون مقدمات سفر خود را آماده کند چیزی بر نمی دارد و چیزی نمی نهد مگر آنکه خداوند ده حسنه برای او ثبت و ده سیّئه از او محو می کند و ده درجه او را بالا می برد.
پس چون بر مرکب خود سوار شود، مرکبش گامی برنمی دارد و گامی نمی نهد مگر آنکه خداوند باز برای او چنان می کند. پس چون به گرد کعبه طواف کند از گناهان خود بیرون می آید و چون بین صفا و مروه سعی کند از گناهانش به درمی آید و چون در عرفات توقّف کند از گناهانش خارج می شود و چون در مشعرالحرام توقّف کند از گناهانش برون می آید و چون رمی جمره کند از گناهانش خارج می شود و این چنین رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) یکا یک مواقف را برشمرد و فرمود: اگر حج گزار در هر یک از این مواقف درنگ کند از گناهانش بیرون می آید. آنگاه فرمود: تو کجا می توانی به پاداش حج گزار دست یابی؟!؛«أنّی لکَ أنْتَبلغَ ما یَبْلُغُ الحاجُّ».
شاید مراد پیامبر گرامی (صلی الله علیه و آله و سلم) از تأکید بر خروج حج گزار از گناهان خویش پس از هر یک از مناسک ،بیان این نکته باشد که هر یک از این اعمال در آمرزش گناهی خاص مؤثر است و برای آمرزش آن گناه واجب شده است یا آنکه گناهان چون انباشته شود و زنگار و پرده ای بر گنهکار شود، هر یک از این مناسک موجب کاستن از ضخامت این پردهها و کنار رفتن این پوشش ها از دلها می گردد.
