این رنگ عوض کردن ها در دوران تغییر مدیریت بسیار نمایان است. از حمایت از مدیری با ریاست 30 ساله و تمجید از وی تا حمایت شدید از گزینه مخالف رییس قبلی و حالا نیز حمایت از رییس فعلی که مخالف رئیس قبلی است!
خبرنامه دانشجویان ایران: یادش بخیر. در سریال ماندگار مختارنامه کاراکتری وجود داشت به نام ابو مفلس. این شخص وظیفه کتابت و امور دیوانی دارالخلافه کوفه را برعهده داشت. در این مطلب قصد اثبات یا رد وجود این شخص را نداریم بلکه نکته جالب زندگی این فرد در طول خدمت وی نهفته است. دوران خدمتی که از زمان والی‌گری پدر زن مختار شروع شده بود و تا زمان مصعب بن زبیر ادامه داشت. این شخص با استعداد فوق العاده خود در رنگ عوض کردن های پیاپی خود، هم با ابن مرجانه بود، هم با مختار و هم با مصعب!
حال و روز برخی تشکل های دانشجویی دانشگاه آزاد را می توان با شخصیت ابومفلس مقایسه کرد. تشکل هایی که در بعضی دانشگاه ها کل تشکل یعنی یک نفر و چه خوشبخت این یک نفر که بودجه چند نفری را مصرف می کند. مهم ترین ویژگی این تشکل های تاریخ مصرف دار را باید رنگ عوض کردن های پیاپی دانست. رنگ عوض کردنی که البته تبحر ابومفلس در آن پیدا نیست و گاه این تغییر و تحولات چنان رنگ ابتذال می گیرند که حتی صدای هواداران را نیز در می آورد.
چهارشنبه گذشته بود که بیانیه ای به اسم 44 تشکل دانشجویی در حمایت از دستاوردهای ریاست و توسعه این دانشگاه خطاب به رئیس جمهور منتشر شد، که می شد پیش بینی کرد این بیانیه باید در چه فضایی باشد: "خوشبختانه با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید و بازگشت شایستگان و منتخبین مردمی و صاحبان اصلی نظام به جایگاه های خود، اتفاق نظیر میمونی نیز رخ داد که همانا ریاست دکتر حمید میرزاده، مردی انقلابی، متدین و فرهیخته بر دانشگاه آزاد اسلامی بوده است که در این بین جا دارد از حمایت و تلاش رییس دولت تدبیر برای تغییر در رأس مدیریتی دانشگاه آزاد اسلامی قدردانی شده و مراتب سپاس خود را از این اقدام ابراز کنیم."، با اندک ذهنیت درباره سابقه این نوع بیانیه ها، می توان آن را یادآور ادبیاتی در تمامی دوره های روسای این دانشگاه دید!
که این رنگ عوض کردن ها در دوران تغییر مدیریت بسیار نمایان است. از حمایت از مدیری با ریاست 30 ساله و تمجید از وی تا حمایت شدید از گزینه مخالف رئیس قبلی و حالا نیز حمایت از رییس فعلی که مواضعش مخالف رئیس قبلی است!
این حمایت ها اما زمانی مبتذل می شود که چاپلوسی نیز به آن اضافه شود. از اصرار به مسولان آستان قدس رضوی برای اعطای نشان خادمی به یک رئیس تا حمایت از افزایش بی رویه شهریه ها در زمان یک رئیس دیگر!
در این میان تنها کاری که با مزاج این تشکل های یک شبه جور در نمی آید همراه بودن با دانشجویان است. دانشجویانی که اسمشان بر تابلوی این تشکل ها حک شده است و این تنها سهم آنها از این محفل های سیاسی داخل دانشگاه ها است. اول مهر 1393 بود که رسانه ها از بیانیه سه اتحادیه بزرگ دانشجویی دانشگاه آزاد اسلامی رونمایی کردند که در کمال تعجب مخالفان افزایش غیرمنطقی شهریه های دانشگاه آزاد را جنجال آفرین نامیدند. البته بخش عمده این بیانیه همچون دفعات قبل انسان را یاد شعرهای درباری در مدح امرا و خلفا و شاهان می انداخت که بله ....
نکته قابل توجه در عملکرد این گونه تشکل ها که چون قارچ بعد از هر سری بارش باران مدیریتی در فضای سیاسی دانشگاه آزاد می رویند تناقض نام با عملکرد آنها است. اصلی ترین وظیفه یک تشکل دانشجویی پرکردن خلاء بین دانشجویان با مدیریت دانشگاه است. این وظیفه در تشکل های دانشگاه آزاد کاملاً فراموش شده است و کل وظیفه تعریف شده از بالا برای آنها توجیه اقدامات روسا و کف و سوت در مجالس مثلا دانشجویی است. همین عملکرد به شدت مشمئز کننده دلیل اصلی رویگردانی طیف گسترده ای از دانشجویان از آنها است. چه کسی در این مدت تنها یک خبر از برگزاری انتخابات سراسری در یک دانشگاه آزاد برای یک تشکل شنیده است؟ در این مدت این تشکل ها در فضای داخل دانشگاه و یا در فضای سیاسی کشور منشاء کدام حرکت و اقدام دانشجویی ماندگار بوده اند؟
همراهی عجیب این تشکل ها با مدیریت های مختلف این دانشگاه عملاً سبب انسداد فضای نقد و مطالبه گری در این دانشگاه شده است. وقتی دانشجویان به افزایش گاهاً بی قاعده شهریه ها اعتراض می کنند و حراست دانشگاه از خروج آنها برای تحصن مقابل دانشگاه جلوگیری می کند و این تشکل ها با انتشار بیانیه این دانشجویان را جنجال آفرین خطاب می کنند نباید انتظار داشت دانشجو اعضای این تشکل ها را از خود بدانند.
سوال اینجاست که کدام دانشجوی دانشگاه آزاد امروز از بسیاری مشکلات موجود اعم از صنفی، فرهنگی، اقتصادی و ... بی اطلاع است و کدام یک دوست ندارند تا این معضلات که بسیاری قابل بررسی و رفع می باشد حل گردد؟ و آیا صرفاً این جنس بیانیه ها حرف دل غاطبه دانشجویان دانشگاه آزاد بوده و یا اینکه میان مواضع تشکل های دانشگاه آزاد و دانشجویان آن تفاوت وجود دارد؟ البته اینکه این دوستان اینگونه می نگرند باید احترام گذاشت اما باز سوالی که نمی توان از آن به راحتی گذر کرد اینکه چرا دیگر کسی غیر از این نمی نگرد؟! و اگر می نگرد چرا حق بیان آن را ندارد؟! و باز هم هزاران هزار چراها و اگرهای دیگر...
اما سوالی که در انتها می توان از رؤسای چند دوره گذشته این دانشگاه پرسید این است که به راستی رمز و راز «یکپارچه سازی» اینها در این دانشگاه چیست؟ که حتی، فقط حتی یک اتحادیه وارد بحث های مطالبه ای و انتقادی از مسئولان این دانشگاه نشده است؟ براستی روسای این دانشگاه بدون هیچ عیب و نقصی فعالیت می کنند؟! یعنی در دانشگاه آزاد که لقب یکی از بزرگترین دانشگاه های جهان را یدک می کشد، یک نفر هم پیدا نمی شود که اقدامات مسئولان این دانشگاه انتقاد کند؟
به نظر می رسد ارزش های سیاسی مدیران دانشگاه آزاد به این گعده های سیاسی نیز منتقل شده است و عملاً ما در دانشگاه آزاد نباید انتظار وجود چیزی بنام تشکل دانشجویی داشته باشیم. این امر را باید در تشکیل پیاپی اتحادیه تشکل های دانشجویی دانشگاه آزاد ردیابی کرد. جایی که هر رئیسی مطابق میل خود به این گعده ها خط دهی می کند و این روزها خبر می رسد که چهارمین اتحادیه نیز حال تشکیل است. اتحادیه ای که شاید اگر رئیس فعلی تغییر کند منحل شود و یا تغییر مشی داده و مطابق ذائقه رئیس آینده سخن بگوید.
براستی همین عوامل باعث شده است که تشکل های دانشگاه آزاد در جریان شناسی جنبش دانشجویی در کشور امروزه محلی از رجوع نباشند، و این خطری‌ست که باید مجموعه های مرتبط با تشکل های دانشجویی به آن بیاندیشند تا این تشکل ها به روحیه اصلی خود که همان مطالبه گری و آرمان گرایی است برسند.
