نه‌فقط صنف آهن‌فروشان بلکه صنوف دیگر هم شرایط خوبی ندارد. به‌خصوص در صنوف مربوط به ساختمان. مصالح‌فروش‌ها هم برای فروش محصولاتشان با مشکل روبه‌رو هستند و همین عامل به صنف گچ‌کارها و خیلی‌های دیگر منتقل می‌شود. درواقع تا زمانی که ساختمان‌سازی در رکود است، همه صنوف مربوط به این‌کار، محصولاتشان روی دستشان می‌ماند. همان‌طور که همین حالا هم این مساله رخ داده است. درواقع رکود تا داخل گوشت و پوست صنف‌های مختلف رخنه کرده است و جالب اینجاست که آنها فقط می‌خواهند از رکود خلاص شوند و بازگشت رونق را با لقایش بخشیده‌اند. اما متاسفانه رکود زندگی همه را تحت‌الشعاع قرار داده است. مرحله اولی که بخواهد ساخت‌وساز شود آهن‌فروش است. حدود 80شغل مختلف دیگر با ساخت‌وساز درگیر هستند تازه اگر هم خانه‌ای ساخته شود، خریداری وجود ندارد.
بیشتر فعالان این حوزه بیکار هستند، چراکه اصلا مصرف‌کننده نیست یا کم است. فقط کرکره مغازه را بالا می‌کشند که شاید خریداری گذر کند، اما همین باز بودن مغازه سبب شده که سازمان امور مالیاتی اعلام کند که شما که چراغتان روشن است پس حتما کار می‌کنید و درآمدی دارید. اما گویا آمار در کشور ما معنایی ندارد. نه مرکز آمار کار می‌کند و نه بانک مرکزی که آمارهای اقتصادی را به صورت روزانه تهیه و به صورت هفتگی به دولت اعلام می‌کند. این آمارها در این‌طور مواقع هیچ ارزشی ندارد. درواقع وقتی آمارها نشان می‌دهد که این واحدهای صنفی به دلیل رکود فعالیت اقتصادی انجام ندادند که مالیات اضافه بدهند، حداقل مالیاتی درخور کارکردشان بگیرند، اما کسی توجهی نمی‌کند.
فقط در تهران حدود 1500واحد از شروع سال 92 تا پایان سال94 تعطیل شده‌اند. همین مساله سبب شده تا به صف بیکاران هم اضافه شود. از طرف دیگر دولت می‌گوید بودجه‌های عمرانی را خرج بودجه‌های جاری می‌کنیم. این نشان می‌دهد که شرایط دولت هم سخت و همه کارها به هم پیچیده است. اما اگر بناست شرایط کنونی ادامه داشته باشد باید به کسبه اعلام‌کنند که ادامه کار میسر نیست. اما جواب بیکاران را چه‌کسی می‌خواهد بدهد. به عقیده من اقتصاد مقاومتی که رهبر معظم انقلاب فرمودند «علاج درد ما در اقتصاد است.» این موضوع باید فهمیده شود. اقتصاد مقاومتی، به‌معنای جلوگیری از واردات بی‌رویه، مردم را عادت دادن به استفاده از تولیدات داخلی و حمایت از تولیدکنندگان داخل کشور است. اما می‌بینم که دراین شرایط وخیم اقتصادی باید چرخ کارخانه‌های خارجی را بچرخانیم.
واردات بی‌رویه تقریبا انجام نمی‌شود، اما هنوز قطع نشده است. تولیدکنندگان داخلی ما با تمام ظرفیت کار نمی‌کنند. برخی سه شیفت کار می‌کردند، اما حالا به یک شیفت راضی شدند ولی باز هم در این شرایط از خارج هم واردات صورت می‌گیرد. البته به اندازه گذشته نیست.
به‌طور کلی همه کالا از چین وارد می‌شود. آهن‌آلات هم از این موضوع مستثنی نیست. ترکیه و کره هم جزء صادرکنندگان آهن به ایران هستند. اما بازار در دست چینی‌هاست. آن هم با همه نوع کیفیت و قیمت. اما از آنجایی که مردم و خریداران آهن با مشکل نقدینگی روبه‌رو هستند، به سراغ جنس چینی ارزان، اما با کیفیت پایین می‌روند.
با قطعیت می‌گویم که کل تولیدکنندگان داخل صددرصد می‌توانند نیاز داخل را تامین کنند. ما درحال حاضر محصول مازاد آهن را به کشورهای دیگر صادرات می‌کنیم. آن هم در شرایطی که کارخانه‌ها با 50درصد از ظرفیت خود کار می‌کنند. اگر بتوانیم واردات نداشته باشیم و کارخانه‌های داخل فعالیت داشته باشند شرایط بهتر می‌شود، اما گویا هنوز دولت فرصت رسیدگی به این بخش را نداشته است.
بله، درحرف قرار است این تسهیلات داده شود، اما بانک‌ها اعلام می‌کنند که منابع ندارند. از طرف دیگر بیشتر تولیدکنندگان ما بدهی بانکی دارند و در صورت دریافت تسهیلات، آن را بابت اقساط بدهی‌شان می‌دهند. درواقع همان پول به بانک دوباره بازمی‌گردد. این تسهیلات هم نمی‌تواند خیلی مشکل‌گشا باشند، چراکه بانک‌ها همکاری نمی‌کنند، اما جنبه روانی مثبتی دارد.
