دقیقا دو هفته دیگر شنبه ۳۰ اردیبهشت از خواب بیدار می‌شوی. تلگرام موبایلت را در رختخواب چک می‌کنی و خبر خیلی کوتاه است: «رئیسی رییس‌جمهور ایران شد».
خبرنامه دانشجویان ایران: دقیقا دو هفته دیگر شنبه ۳۰ اردیبهشت از خواب بیدار می‌شوی. تلگرام موبایلت را در رختخواب چک می‌کنی و خبر خیلی کوتاه است: «رئیسی رییس‌جمهور ایران شد».
«این خبر چند واژه‌ای چقدر میتواند زندگی من و فرزندانم را تحت تاثیر قرار دهد؟»
رئیسی رئیس‌جمهور ایران شده است و خیلی‌ها سر از پا نمی‌شناسند. همان‌هایی که نهادهای بزرگ عمومی و غیردولتی را در اختیار، مانند آستان قدس، بینادهای تعاون اینجا و آن‌جا، ستاد اجرایی فرمان امام، خیلی‌ها سر از پا نمی‌شناسند و...
هنوز چند روز نگذشته است که ترامپ به اظهارنظر پرداخته است. دوباره همه گزینه‌ها روی میز رفته است؛ و برخی از گزینه‌ها، گزینه‌تر شده‌اند. واکنش حاج‌آقا اما این بار انقلابی است. حاج آقا رئیسی یک رئیس‌جمهور انقلابی است. پس پاسخش هم محکم است. تکبیرها با مشت‌های گره‌شده، هنوز دولت را تحویل نگرفته، به آسمان می‌رود. پامنبری‌های حاج‌آقا در حال فریاد مرگ بر این و آن هستند؛ و تو کم کم احساس ناامنی می‌کنی.
دوباره تحریم ها (ببخشید کاغذپاره ها) برقرار می شود. دارو نایاب می شود. شیرخشک دیگر یافت نمی گردد. هنوز یکی دو سال نگذشته پراید از مرز صد میلیون تومان می گذرد، سکه بهار آزادی ده میلیون تومان مبادله می شود. دلار از مرز ده هزار تومان می گذرد. به لطف تورم، بازار مسکن به ظاهر روبراه است، اما کو خریداری که قدرت داشته باشد در جنوب تهران آپارتمان را متری ۲۵ میلیون تومان بخرد...
قایق تندوریی نزدیک ناو آمریکایی می‌شود و ناو آمریکایی این بار شلیک می‌کند. ترامپ هم آخر انقلابی است. چند نیروی جوان ایرانی پر پر می‌شوند. مراسم باشکوه تجلیل و خاکسپاری از شهداء در سراسر کشور برای این جوانان شهید برگزار می‌شود. رئیس‌جمهور رئیسی فردی انقلابی است و کوتاه نمی‌آید، پس در سحنرانی خاکسپاری شهداء به مردم قول می‌دهد که جبران کند. مشت‌های گره‌شده با فریاد مرگ بر آمریکا دوباره بالا می‌رود.
رسانه ملی به وظیفه خود عمل می کند، در مصاحبه ها همه راضیند. همه دم از رونق اقتصادی می زنند! هم به فکر آنند که کاخ سفید را حسینیه کنند.
بوی شهادت در جامعه می پیچد. عده ای کفن پوش در مساجد جمع می شوند. این بار فتح مکه را زمزمه می کنند.
تلویزیون در حال پخش صحنه‌هایی از جنگ از ایران و عراق است، بوی شهادت در جامعه می پیچد.
بی شک جوانان این دیار با خون خود نخواهند گذشت تا وجبی از خاک ایران بهدر رود. اما به چه بهایی...
باز عده ای از جوانان، برادران و فرزندان من و تو بخاطر بازی سیاستمداران جانشان را فدا می کنند.
بهرحال قدرت شیرین است و در قدرت ماندن اوجب واجبات، شاید صلح دوباره ای برقرار شود. اما این بار چه مانده؟ آیا با عقده هایی که استعمار پیر سالهاست در دل اقوام اصیل ایرانی تنیده، نقشه چون گربه می ماند؟ آیا با عربستان و اسرائیل و آمریکا یک جا می توان جنگید؟
حتی اگر جنگی هم سرنگیرد، طعم ناخوش تحریم را چشیده ایم. دانستیم و فهمیدیم که تحریم کاغذپاره نیست. گرچه امروز رونق اقتصادی نیست، گرچه امروز هنوز وضعیت رضایت بخشی چه از نظر اقتصادی و چه از نظر فرهنگی پیدا نکرده ایم اما آوار برداری عظیمی شده است این خانه کهن. از چاه درآمده ایم گر چه هنوز در چاله ایم.
حیف است دوباره آوارش کنیم.
اندکی بیندیشیم، از تاریخ درس بگیریم، تاریخی که به چشم خود تجربه کرده ایم.
آزموده را دوباره آزمودن خطاست.
به پوپولیست ها و تندروها نه بگوییم.
منبع: عصر دانشجو
