اگر برگردیم به روزهای بعد از انتخابات 92 و تعجبی که حتی از امروز بیشتر در چشم‌های مردم و دولت‌های سایر کشورهای جهان به چشم می‌خورد، کلیدواژه "تغییر"، مهمترین آلترناتیو واژه "تقلب" در سال 88 بود که از سوی رسانه‌ها و روسای جمهور غرب و اروپا پمپاژ می‌شد، هرچند قابل قبول نبود.
23 میلیون رای حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم اما تاکید به "تغییر" را دوباره از صندوق‌های رای بیرون آورد. تغییری که با تغییر پمپاژ شده از سوی غرب، تفاوت‌های بنیادین و عمده‌ای داشت.
این "تغییر"، تقویت شده‌ی همان "تغییر"ی بود که سال 92 از صندوق‌های رای بیرون آمد اما در پمپاژهای "تغییر" نادرست و مردود غربی، گم شد.
مردودیت "تغییر" غربی را می‌شود از سخنان یک خط درمیان اوباما، رئیس جمهور سابق آمریکا که گوشه چشمی به جلب اعتماد دولتمردان یازدهم ایران داشت، دنبال کنیم. اوباما بارها گفته بود که نتیجه انتخابات سال 92 ایران، حاکی از این است که مردم ایران دنبال تغییرند. اما تفسیر غلطی برای آن تعریف می‌کرد.
اتفاقا مزیت جمهوری اسلامی ایران که بر پایه اصول اساسی بنیان‌گذاری شده توسط امام خمینی(ره) و رهبری با درایت آیت‌الله خامنه‌ای به سی و نهمین سال از عمر با برکت خود پای نهاده است، برتری خود را نسبت به نظامات فوق‌العاده آسیب‌پذیر شاهنشاهی دیکتاتوری یا جمهوریت‌های خاص، در انتخابات‌های اخیر به رخ می‌کشد.
انعطاف جمهوری اسلامی ایران را می‌شود صحبت‌های اخیر رهبر معظم انقلاب در دانشگاه امام حسین(ع) رهگیری کرد: «در کشور بحمدالله فضای آزاد هست، فضای حضور مردم هست، و فضای تأثیر رأی مردم [هست]؛ در انتخاب مسئول درجه‌ی یک اجرائی کشور که ریاست جمهوری است، و همچنین [انتخاب] مدیران شهری که انتخابات شوراها است، مردم رأی دارند، نظر دارند، تصمیم میگیرند؛ این خیلی باارزش است. ملّتهایی در منطقه‌ی ما که دولتهایشان تحت‌الحمایه‌ی رژیم ایالات متّحده‌‌ی آمریکا هستند، حسرت این را میخورند، غبطه میخورند به حال ملّت ایران؛ برایشان یک رؤیا است که بتوانند وارد صحنه بشوند؛ دو نفر، سه نفر، پنج نفر، رقابت کنند بر سر ریاست اجرائی کشور، و بعد مردم حق داشته باشند یکی از اینها را انتخاب کنند؛ این برای کشورهای منطقه‌ی ما مثل یک رؤیا میماند.»
این انعطاف برای "تغییر"، همان انعطافی است که رژیم منحوس پهلوی نداشت. همان انعطافی که شوروی در واپسین روزهای پیش از فروپاشی تاریخی‌اش نداشت. همان انعطافی که عراق و سوریه و عربستان و جمهوری آذربایجان و حتی افغانستان و پاکستان هم ندارند اما ایران به عنوان مرکزیت و محوریت مادی و معنوی جهان اسلام، همواره بستری آماده برای "تغییرات" به نفع مردم است.
23 میلیون نفر خواستند که رئیس‌جمهوری با نگاه به پیگیری برجام، حتی به قیمت نداشتن نان شب، بر سر کار آید و مدیریت اجرایی 80 میلیون ایرانی را بر عهده گیرد و آب از آب تکان نمی‌خورد. نماد دموکراسی در سراسر جهان را باید در ایران جستجو کرد. ایرانی که بر پایه تعالیم ناب از اسلام ناب محمدی(ص)، شکل گرفت و روز به روز، چابک‌تر می‌شود و به مسیر خود ادامه می‌دهد.
روزی با رای 24 میلیونی، رئیس‌جمهوری را انتخاب می‌کنند که تندترین مواضع علیه آمریکای جهان‌خوار را اتخاذ می‌کند و امروز با 23 میلیون، مسیر دیگری را انتخاب می‌کنند و هیچ فرد و جریانی، مردم را از حق طبیعی و فطری‌شان محروم نمی‌کند، یعنی حق ندارد محروم کند.
جمهوری اسلامی امروز هم مانند روزی که از آراء 24 میلیونی مردم به کاندیدای منتخب در سال 88 دفاع کرد، از آراء 23 میلیونی مردم به صورت تمام‌قد دفاع می‌کند و هیچ کسی حق تعرض نمی‌دهد.
آری؛ این مزیت جمهوری اسلامی ایران بر تمام نظامات فرسایش‌پذیر در سراسر جهان است.
