آقای وزیر بهداشت تصور می کنند ساده زیستی مسئولین یعنی وقتی وزیر شدند، ظاهر را حفظ کنند. البته همین اندازه هم لازمست اما ماجرای ساده زیستی بسیار فراترست. یک کارگزار می تواند پورشه اش را بیرون نیاورد اما قاعدتا نمی تواند تکبراشرافی اش را در خانه پنهان کند.
خبرنامه دانشجویان ایران: آقای وزیر بهداشت تصور می کنند ساده زیستی مسئولین یعنی وقتی وزیر شدند، ظاهر را حفظ کنند. البته همین اندازه هم لازمست اما ماجرای ساده زیستی بسیار فراترست. یک کارگزار می تواند پورشه اش را بیرون نیاورد اما قاعدتا نمی تواند تکبراشرافی اش را در خانه پنهان کند.
به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از جهان نیوز، محسن مهدیان: آقای وزیر بهداشت در مصاحبه ای گفتند که سالها پیش پرادو داشتند و به جهت اینکه احساس کردم امنیت ندارد، پورشه خریدم. بعدهم می گویند چون "دلم" پورشه می خواست اگر سوار نمی شدم "ریاکار" بودم و بلافاصله میگویند مردم به مسئولی تمایل دارند که منافق و ریاکار نباشد. البته در ادامه گفتند که بعد از وزیر شدن ترجیح دادن از پورشه شان استفاده نکنند.
چند نکته در چند سطح قابل تامل است؛
1) یکم فهم غلط از ریاکاری
آقای وزیر معتقدند چون دوست داشتند پورشه داشته باشند، اگر نمی خریدند ریاکار و منافق بودند. ظاهرا آقای وزیر فهم نادرستی از ریاکاری دارند. سوال خیلی ساده اینست که هرکس به نفسش عمل نکند یعنی ریا و نفاق؟ آنچه ریاست گمراه کردن مردمست.
آقای وزیر با همین معیاری که دارند توضیح دهند که چرا امروز سوار پورشه شان نمی شوند؟ آیا این ریاکاری نیست؟
2) دوم فهم غلط از ساده زیستی مسئولین.
آقای وزیر بهداشت تصور می کنند ساده زیستی مسئولین یعنی وقتی وزیر شدند، ظاهر را حفظ کنند. البته همین اندازه هم لازمست اما ماجرای ساده زیستی بسیار فراترست. یک کارگزار می تواند پورشه اش را بیرون نیاورد اما قاعدتا نمی تواند تکبراشرافی اش را در خانه پنهان کند.
لذاست که خبرنگار منتقد را تحقیر می کند. به مسئول و فراماندار زیردستش توهین و ناسزا می گوید. در مقابل پرسش ساده و در مقابل چشمان میلیون ها بیننده نمی تواند بر اعصابش مسلط شود. برای مسئولیت گرفتن در جمهوری اسلامی شرط می گذارد. اینها نشانه های تکبراشرافی است.
نگرانی منتقدان از اشرافیت آقای وزیر به پورشه‌سواری نیست به خوی پورشه‌سواریست" که قابل پنهان کردن هم نیست.
آقای وزیر دچار اشتباه عجیبی شدند؛ در مبانی دینی و انقلابی ما، تاکید شده است کارگزار را از افراد ساده زیست انتخاب کنیم نه اینکه آدم اشرافی اگر وزیر شد ظاهرش را اصلاح کند. این خوی اشرافیت است که مذموم است، نه خودرو و لباس اشرافی. اتفاقا این همان ریاکاری است که وزیر محترم نسبت بدان دلواپس هستند.
3) سوم. نگرانی عمیق تر
اتفاقا نگرانی ها از همین ریاکاری است؛ اینکه خوی اشرافی در وجودمان نهادینه شود ولی از مظاهر اشرافیت پرهیز کنیم. این روش آقای وزیر اگر در سطوح دیگری تعمیم یافته باشد، ماجرا بسیار نگران کننده تر می شود.
آیا مردم ما با مسئولینی مواجه اند که ظاهر را حفظ می کنند ولی در درون و باطن بدان اعتقاد ندارند؟
