به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»، به دنبال کشتار مردم مسلمان میانمار اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان در اروپا طی بیانیه ای واکنش نشان داد. متن نامه:
بسم الله الرحمن الرحیم
"نسل کشی در سرزمین برنده نوبل صلح"
غم بی‌انتهای پایان جنگ جهانی دوم و پیکرهای بیگناه انسان‌هایی که طعمه جاه‌طلبی‌های اهالی سیاست شدند، کشورها را به این اندیشه انداخت تا راه‌کاری برای ایجاد ثبات، امنیت و جلوگیری از جنگ به وجود آورند. سازمان ملل متحد نهادی بود که در این شرایط بنیان نهاده شد تا برابرانه و به دور از هرگونه تبعیض نژادی، قومی، دینی و ملیتی برای حفظ کرامت و جان انسان‌ها بکوشد. نهادی که خود را موظف می‌دید در «هرجایی» و در هر زمانی به یاری انسان‌های بیگناه و برقراری صلح بشتابد.
امروز و دهه‌ها بعد از پایان جنگ‌جهانی، جهان ما بیشتر از هر زمان دیگری در آتش نزاع می‌سوزد. از سوریه و بحرین و عراق، تا یمن و نیجریه و میانمار، کمتر زمینی را می‌توان یافت که خون انسانی بر آن جاری نباشد. در این میان سازمانی که بنا بود سد راه خشونت‌های کور و تعصب‌های جاهلانه باشد ناتوان‌تر از هر زمانی در تاریخ وجودی خود به نظر می‌آید و روشن‌ضمیرانی که دل در گرو توفیق این نهاد داشتند ناامیدتر و مستاصل‌تر از همیشه به دنبال راهی برای پایان این «جنون جهانی» هستند.
در محضر وجدان جهانی، پول و قدرت تبدیل به مشخصه‌های تصمیم‌گیر در سازمان‌ملل شده‌اند؛ نفوذ کلام، تحریک و لابی‌گری قدرت‌ها توانسته حقوق بشر، کرامت انسانی، همزیستی و تمام دست‌آوردهای گرانقدر بشری را تبدیل به کالاهایی کند که خرید و فروش آن در راهرو‌ها و اتاق‌های سازمان ملل ممکن است و چه رخدادی بهتر از سلاخی مسلمانان میانمار این شرایط ناگوار را پیش چشم ما نمایش می‌دهد؟ در کشوری که به دست برنده جایزه صلح نوبل اداره می‌شود، روستاهایی به آتش کشیده می‌شود، جان‌هایی گرفته می‌شود، خانواده‌هایی از هم می‌پاشند و در سکوت جهانی هزاران هزار انسان آواره می‌شوند. سکوت کر کننده‌ای که این گمان را تقویت می‌کند که برخلاف ادعا، انسان‌ها نه تنها در مقابل یکدیگر برابر نیستند، بلکه خون عده‌ای از دیگران رنگین‌تر و ارزش جان جمعی از دیگر انسان‌ها بالاتر است.
ارزش‌ها گویی دوگانه است؛ ارزش جان‌هایی که در خیابان‌های اروپا قربانی جهالت کور می‌شوند بسیار پربهاتر از زندگی‌هایی است که در میانمار از بین می‌روند. برای یکی باید اشک حسرت افشاند و مویه کرد، درحالی که برای دیگری نهایتاً به ابراز تأسفی بسنده کرد. میانمار هم‌اکنون و در همین لحظه به توجه جهانی احتیاج دارد. جان‌هایی فدا و انسان‌هایی قربانی گشتند اما هنوز فرصت نجات جان‌های دیگری و اسکان پناهجویان و تسکین دردهای لطمه‌دیدگان وجود دارد.
جهانیان، و به خصوص کشورهای اسلامی، باید مجدانه بکوشند تا این بحران انسانی کنترل و عوارض آن کاهش یابد. در ناتوانی سازمان‌های جهانی این رسالت بر شانه‌های تک‌تک وجدان‌های بیدار است تا آگاهی جهانی را از مسیر شبکه‌‌های اجتماعی گسترش دهند تا صدای مردم ستم‌دیده میانمار به گوش جهان برسد. باشد که این قدم‌های فردی، موجی نجات‌بخش برای پایان این بحران انسانی شکل دهد.
اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان در اروپا
