باعث تأسف است که بسیاری از دانشجویان برای استخدام معتقد به «بند پ» هستند که اغلب مشمول آن نمی‌شوند؛ البته این تأسف برای دانشجویان نیست، چون این ذهنیت مبتنی بر یک واقعیتی است که بحران اشتغال امروز ما در امتزاج با بحران فرهنگی عدم شایسته سالاری یا به عبارت دیگر آشناسالاری تبدیل به واقعیتی می‌شود که ابتدا دانشجویان و سپس کل مردم از آن رنج می‌برند.
لازم به ذکر است، روزگاری بر دانشگاه‌های مهندسی گذشته است که مرتباً آگهی‌های استخدام از نهاد‌های مختلف در دانشگاه دیده می‌شدند و دانشجویان هم با دیدن آن‌ها امیدوار به آینده، حرکت علمی کشور را ادامه می‌دادند؛ اما امروز ناامیدی و بی‌نشاطی حاصل از دغدغه اشتغال آن‌ها با جشن‌ها و اردو‌های کذایی التیام داده می‌شود یا بهتر است بگوییم مانند «سوما» تا مدتی شرایطشان را استاندارد می‌کند تا «دانشگاه قشنگنو» به تکمیل پروژه‌های ISI ادامه دهد.
در شرایط امروز شاید یکی از بهترین راه‌ها برای یک مهندس کارآفرینی باشد، اما متأسفانه علی رغم تبلیغات روزافزون در دانشگاه‌ها هنوز کارآفرینی به‌عنوان یک گزینه عملیاتی برای دانشجویان مطرح نیست. شاید بتوان علت این امر را در ساختار آموزشی بدون مسئله و خلاقیت دانشگاه جست و جو کرد.
شرکت‌های دانش بنیان هم که راهکاری برای کارآفرینی مبتنی بر دانش محوری هستند امروزه دچار آفت‌هایی شده‌اند که آینده علمی کشور را با مشکل مواجه می‌کند. هنوز مشخص نیست چرا برخی مدیران دولتی باید از مزایای قابل توجه شرکت‌های دانش بنیان کم بازده و یا بدون بازدهی که دارند، استفاده کنند و هر روز باافتخار آمار رشد این شرکت‌ها را بدهند و کارنامه درخشانشان را در مناسبت‌های گوناگون برای مردم مرور کنند؟
همان طور که اشاره شد، ادامه تحصیل امروزه به‌عنوان راهکاری برای فرار از واقعیت برای بسیاری از دانشجویان مطرح است. البته این جا باید تفاوتی قائل شد میان دانشجویانی که ادامه تحصیل را گزینه ناگزیر خود می‌دانند با دانشجویانی که ادامه تحصیل را واقعاً انتخاب می‌کنند.
ادامه تحصیلی که در بسیاری از موارد برای نخبگان کشور در خارج از کشور رقم می‌خورد و در بسیاری از موارد ادامه زندگی را هم به دنبال دارد و این ماجرا بار‌ها و بار‌ها به طرق گوناگون به مسئولین کشور هشدار داده شده است.
این یادداشت یک اثر هنری با پایان باز نیست، چون هر خواننده‌ای با تصور شرایط موجود نتیجه آن در آینده را تصدیق خواهد کرد و نیازی به نتیجه گیری نیست؛ اما هشداری است برای مسئولان نظام که احوال مهندسان کشور خوب نیست و با این روند در آینده بدتر هم خواهد شد.
ایران از کشور‌هایی است که به نسبت جمعیت خود بیشترین مهندس را در جهان تولید می‌کند و این سرمایه را به بدترین شکل ممکن می‌سوزاند و هر روز مشکلات صنعتی‌اش بیشتر می‌شود!
رهنمود‌های مقام معظم رهبری در دیدار امسال با نخبگان علمی کشور در باب ارتباط صنعت و دانشگاه راهکاری است که امیدواریم حداقل به‌اندازه‌ی رفراندوم، امکان علم دینی، نحوه‌ی مواجهه‌ی ما با توسعه و غیره مورد توجه دولت قرار بگیرد.
*امیرحسن نواب- تحریریه هم شاگردی- اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان
