خبرنامه دانشجویان ایران: میلاد صالحی*// کشور با مشکلات زیادی روبه روست ،اما سوال مهمی که هر شخصی در حال حاضر از خود می پرسد این است که چه باید کرد؟ از کجا باید این مشکلات را حل کرد؟ هر کسی در ذهن خود پاسخی می سازد.
برخی اشخاص ساختارهای حکومتی را مسبب این وضع میدانند. برخی دیگر مردم را عامل مشکلات می شناسند اما حقیقت این است که کشور با یک نفر و ده‌نفر اداره نمیشود تک تک افراد یک جامعه در سرنوشت این کشور دخیل اند، حال بعضی بیشتر بعضی کمتر اشتباه بزرگ ما هم همینجاست.
ما باید ابتدا از خود بپرسیم چه سازمانی در این کشور کارش را بدون نقص انجام میدهد؟ پاسخ هم مشخص است هیچ کس! باید قبول کرد که عامل شکاف بین ساختارهای سیاسی و مردم خود رای دهندگان هستند. به جلسات علنی مجلس دقت کنید و برای مقایسه نگاهی هم به پارلمان های دیگر کشورها مانند انگلستان بیندازید.
تفاوتی بسیار مهم به چشم میخورد؛ در مجلس شورای اسلامی بر خلاف دیگر کشورها همیشه چند تن از نمایندگان در حال گپ زدن، جر و بحث کردن و گلابی خوردن در حین نطقهای دیگر نمایندگان هستند.
آیا ما به عنوان کسانی که مجوز ورود به پارلمان را به چنین اشخاصی واگذار کرده ایم مقصر نیستیم؟ یکی دیگر از دلایل شکاف بین مردم و مسئولین نظام نیز اختلاف سنی ایجاد شده بین مردم و مسئولین است. در بین سران نظام اشخاصی باسن بیش از ۹۰ سال نیز حضور دارند، بلاشک اختلاف بسیار گسترده ای بین نظرات و خواسته های نسل جوان با نظرات افرادی که دوره جوانی خود را در دوران خفقان رضاشاه گذرانده اند وجود دارد.
باید قبول کرد مردم ما به سرعت به سمت جهانی شدن گام بر می دارند، ارتباطات در سراسر دنیا گسترش پیدا کرده است و ما در طی یک قرن از سنت به مدرنیته رسیده ایم؛ بسیاری از ساختارها در کشور در همین قرن اخیر از بین رفته اند اما افکار سنتی در برخی سیاست مداران در برابر آزادی های مردم قرار گرفته است. بسیاری از متخصصین روانشناسی بر این عقیده اند که با افزایش سن انعطاف پذیری ذهنی و توانایی پذیرفتن اشتباهات رو به افول می نهد و از لحاظ جسمی نیز توانی برای مدیریت باقی نمی ماند. خود مردم نیز گاهی از سر نگرانی از وضع آینده تیشه را برداشته و به ریشه خود می زنند! در مسئله سکه و دلار بخش بزرگی از مشکل بی اعتمادی مردم به آینده است.
مردم چون از این که وضع بدتر شود نگران هستند هر چه پس انداز دارند را برای اینکه ارزش پول شان بیش از این سقوط نکند به سکه و دلار تبدیل می کنند غافل از اینکه خود این کار موجب به هم خوردن عرضه و تقاضا و بالاتر رفتن بیشتر قیمت ها می شود و پس از این دوره رکودی بی سابقه کل کشور را فرا می گیرد.
متاسفانه هیچ دولتی قادر به مدیریت چنین وضعی نخواهد بود چه برسد به این دولتی که تمام فکر و ذکرش مذاکره با کدخداست. بخش عمده ای از وضع موجود ریشه در رای هایی دارد که مردم ما به صندوق ریخته اند. انتخاب هایی که بر مبنای فامیل بودن، همشهری بودن، هم زبان بودن، هم نژاد بودن، هم قبیله بودن صورت گرفته اند. انتخاب هایی که به این فکر نمی کردند که همشهری من شاید برای پسر بیکار من کار جور کند اما مطمئنا به منافع کشورم خیانت می کند؛ هم قبیله ای که برای اینکه بودجه شهرش را بیشتر کند وزیر را استیضاح نمی کند.
این کشور متعلق به ماست، اینجا همان جایی است که به دنیا آمدیم، برای این خاک جان دادیم. حال نظاره کنیم تا غرورمان را از ما بگیرند؟ یا با سرافکندگی از کشور خودمان خارج شویم و در جایی دیگر سکنا گزینیم که کشورمان جایی برای زندگی کردن ما ندارد؟! تنها راه، اصلاح کشور است؛ سخت است اما تنها راه است.
انتخابات مجلس خیلی هم دور نیست . مهم ترین معیار برای انتخاب پس از تخصص و تعهد، جوان بودن اشخاص است. جوان ترها از شرایط مردم آگاهی بیشتری دارند، انرژی مضاعف دارند، احتمال فساد کمتری دارند زیرا که هنوز در ارتباطات سیاسی غرق نشده اند.
جالب است که در بین دولتمردان در حال حاضر یکی از بهترین عملکردها مربوط به وزیر ارتباطات است. هر چند انتقادات زیادی به او وارد است اما تا به اینجا او با ۳8 سال سن عملکردی به مراتب بهتر از بسیاری اشخاص نظام را در کارنامه خود دارد.
تا مجلسی بر مبنای قانون از متخصصانی تحصیل کرده تشکیل نشود، دولتی جوان و غیرت مند در راس امور قرار نگیرد و مردمی آزاد از منافع شخصی در این کشور زندگی نکنند نمی توان امیدی به پیشرفت چنین کشوری داشت. راه تمام کردن مشکلات از مجلس می گذرد.
* دبیر تشکیلات انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار
