به گزارش خبرنگار ورزشی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ قهرمانان همیشه لباس بتمن و سوپر من به تن ندارند و گاهی هم با البسه های ورزشی و ساخت کشور خودمان ، در مقابل چشمانمان ، حریف می طلبند . قهرمانانی که لباس هایشان در عرض چند سال گاهی فروش میلیونی پیدا می کند و یا حتی صفحات مجازیشان مملو از طرفدارانشان می گردد اما وای به روزی که همین قهرمانان پیر شوند و دیگر قدرت مطلوب گذشته را نداشته باشند که در آن صورت همان طرفداران چند میلیونی ، تکفیرشان می کنند .
قدرت طلبی یا جوان گرایی؟
والیبال خیلی سال است که در جهان فعالیت می کند و ما هم سال هاست که در این ورزش درحال دست و پنجه نرم کردن هستیم اما به همان مراتب ، خیلی سال نیست که قدرتمان از قاره ی کهن خارج شده و کابوسی برای سایر تیم های پر قدرت جهان گشته ایم .
کابوسی که هر چه بیشتر از آن می گذرد ، قدرتش کم و کمتر می شود و قهرمانانش رو به افول نهاده اند اما باز هم میدان را برای جوانان و حتی نوجوانان خالی نمی کنند البته کم پیش نمی آید که جوانی میانشان جا باز کند . حالا این قدرت طلبی انحصاری از سوی کیست ، چندان قابل توجه نیست اما هرچه که هست ، ما را دارد باز می گرداند به تقریبا ده یا پانزده سال پیش .
سقف آرزو‌ها
پانزده سال پیشی که لفظ لیگ جهانی برایمان معنا نداشت و تنها دلخوشی والیبالی مان قهرمانی های پی در پی و گاهی هم سخت در آسیا بود و نهایت آمال و آرزوهامان برد در برابر ژاپن و چین و کره خلاصه می شد و تصور این که روزی شاید از پس ابر قدرت های جهان بر بیاییم ، حتی در مخلمه مان نیز خطور نمی کرد .
آغاز راه
در ابتدای تأسیس فدراسیون‌های ورزشی ، والیبال و بسکتبال دارای فدراسیون مشترک شدند و تا سال ۱۳۳۶ به همین نحو ادامه داشت. در آن سال‌ها مسابقاتی تحت عنوان قهرمانی باشگاه‌ها، دسته‌جات آزاد، انتخابی، قهرمانی مدارس و دانشکده‌های هر شهرستان و نهایتاً قهرمانی کشور انجام می‌گرفت.
خدمات جنگ جهانی به ایرانیان !
اشغال ایران توسط نیروهای متفقین در جنگ جهانی دوم، ارتباط ورزشی کشور ما به ویژه تیم‌های والیبال را با سربازان این نیروها به همراه داشت و راهی برای آشنا شدن با والیبال خارج از کشور بود. در آن زمان یک مسابقه دوستانه بین یک تیم از کشورمان با ارتش روسیه در انزلی انجام شد که این بازی به نفع تیم ملی ایران خاتمه یافت و این آغاز راه پر پیچ و خم والیبال ایران بود . راهی که آغازی دلچسب داشت اما امروز شاید در ابتدای راه افول باشد . افولی که عدم توجه به جوانان ، علت بزرگ آن باید نام بگیرد .
به سو ی ستاره شدن !
از سال 2010 میلادی به این سمت، والیبال ایران دچار تحولی شگرف شد.تحولی که باید آن را مدیون ولاسکوی آرژانتینی بدانیم.سرمربی میان سالی که والیبال مدرن را به ما هدیه کرد و راه غرور جدیدی را به ما آموخت.
سال های پر از افتخار
والیبال ما حد فاصل سال های 2009 تا 2017 موفق به کسب عناوین مختلفی شد که از جمله مهم ترین آن ها می توان به کسب دو عنوان پیاپی قهرمانی آسیا در سال های 2011 و 2013 اشاره کرد . قهرمانی هایی که با کسب صد درصد پیروزی های ممکن رقم خورد و به عبارت دیگر ما در سال 2011 در هر هشت مسابقه ی برگزار شده ، به پیروزی دست یافتیم و در سال 2013 در هفت مسابقه برگزار شده به هفت پیروزی دست یافتیم .
اما قهرمانی آسیا دیگر برایمان تکراری شد و سقف آرزوهایمان را بلند کریدم تا آن جا که در لیگ جهانی سال 2014 به مقام چهارمی رسیدیم و در سال 2016 در قهرمانی جهان به مقام ششمی بسنده کردیم . لیست افتخارات این یازده سال به همین چند رقم ختم نمی شود و مهم ترین آن ها شاید شکستن طلسم پنجاه و دو ساله ی حضور در المپیک باشد .
آن جا که بعد از پنجاه و دو سال حسرت حضور در المپیک بالاخره در سال 2016 و در مسابقات انتخابی المپیک شکست و به عنوان تیم دوم راهی مسابقات ریوی 2018 شدیم . المپیکی که در آن درخششمان از آسیا تا آمریکای جنوبی را به آتش کشید و در مسابقات المپیک 2018 به مقام پنجم رساندمان. در بازی های آسیایی هم دست خالی نماندیم در دو دوره متوالی یعنی سال های 2014 و 2018 در هر دو دوره به قهرمانی بازی های آسیایی نائل شدیم .
شرح قهرمانی های تیم ملی والیبال ایران آن قدر پر افتخار است که قهرمانی در جام کنفدراسیون های آسیا در سال های 2008 و 2010 و قهرمانی های پیاپی در مسابقات همبستگی کشور های اسلامی در سال های 2005 ، 2013 و 2017 ، آن قدر به چشم نمی آید و به نوعی دست گرمی برایمان حساب می شود .
کابوسی هولناک !
اما نتایج ضعیف همین تیم پر افتخار در چند روز گذشته و در چارچوب رقابت های جهانی سال 2018 ، زنگ خطری بسیار هولناک برای همه ی ایرانی ها بود . مردمی که توقع حد اقل حضور در بین چهار تیم برتر این رقابت داشتیم اما حتی از گروهمان نیز بالا نیامدیم و شاید بتوان گفت پایان سال 2018 برایمان بسیار بسیار تلخ بود . حقارتی که در مقابل قهرمانی ها شاید به چشم نیاید اما اگر به آن توجه نشود ، داستان مان بازگشت به گذشته می شود و به پانزده سال پیش برمی گردیم !
شکست در بیان کارشناسان
کارشناسان دلایل متفاوتی را برای این تلخی گزارش می دهند . در بیان ناصر شهنازی که مدتی در لباس مربی با ولاسکو و کولاکوویچ همکاری داشت ، ریشه عدم نتیجه گیری در گذشته ی والیبالمان است آن هم نه در 10 سال پیش بلکه در چند ماه پیش .
از نظر ایشان باید تیم دیگری در جاکارتا حاضر می شد و اگر تیم جوان تری به مسابقات آسیایی می رفت ، بهتر بود . هم چنین به بیان او در تورنمت اسلوونی باید به بازیکنان اصلی بازی داده می شد.
مسابقاتی که تنها چند روز قبل از بازی های جهانی برگزار شد ، می توانست آمادگی را به بازیکنان اصلی بدهد اما بازیکنان ذخیره در این بازی ها ی چهار جانبه فیکس بازی کردند و اصلی ها نیمکت نشین شدند.
شکست در بیان ما
اما آیا واقعا تنها این موارد دلایل حذف ایران بود ؟ نظر ها متفاوت است عده ای مربی را مقصر می دانند و به اعتقاد ایشان اگر مربی با هوش تری می داشتیم شاید نتیجه ی مطلوب تری برایمان رقم میخورد .یک نکته ی دیگر هم مورد توجهمان باشد ، بد نیست .
این که تیم ملی مان از سال های 2011 تا کنون که پشت هم قهرمان شدیم و شدیم و شدیم ، چه قدر تفاوت کرده است ؟ اعضای اصلی آن هنوز هم همان معروف و غفور و قائمی اند و جوان هایمان کم . تا کی می خواهیم معروف را در نقش پاسور ببینیم ؟ از میانگین سنی تیم چه قدر راضی هستیم ؟ با این که میانگین سنی تیم ملی والیبال ، 20 سال است اما بازیکنانی که در زمین هستند ، همان قهرمانان سال های 2011 و2012 اند .
پس شاید جوانان در تیممان باشند اما چه قدر بازی کردنشان پاسخ سوالی است که باید کارشناسان در روز های آینده و حتی سرمربی و سران فدراسیون پاسخگوی آن باشند.
شکست در بیان رئیس بزرگ !
به بیان ریاست فدراسیون والیبال ، تقصیر ها میان سرمربی و سوپر استار ها تقسیم می شود . احمد ضیایی در بیاناتی اظهار داشت : ما با آقای کولاکوویچ یک گوشه ای از راه را برای المپیک ۲۰۲۰ رفته ایم. ما در این مسابقات جهانی در ترکیب تیم ملی از پنج بازیکن زیر بیست سال استفاده کردیم که شاید اگر سلیقه ای عمل نمی شد، میتوانستیم از ۸ نفر استفاده کنیم. المپیک میدانی است که همه تیم ها از با تجربه ها استفاده میکنند ولی مقداری چاشنی جوانگرایی را هم لحاظ خواهند کرد. نتایج مسابقات قهرمانی جهان مطلوب ما نبود.
با این حال هنوز برای قطع همکاری با کولاکوویچ به نتیجه نرسیدیم و او باید به تهران بیاید و پاسخ بدهد. او از ابتدا هم قرار نبود که با تیم به تهران بازگردد و باید کمی استراحت می کرد.
اودر ادامه ی همین مصاحبه ، حرف جالب و سنگینی زد . حرفی که شاید چند سال است به گوش می رسد و آن هم دخالت سوپر استار ها در تیم است . دخالت هایی که ناشی از هرچه باشد ، قطعا ضرر هایی سنگین برای تیم ملی خواهد داشت .
حالا باید دید با توجه به نتایج ضعیف در مسابقات قهرمانی جهان . کولاکوویچ مونته نگرویی کماکان سکان دار هدایت تیم ملی والیبال خواهد بود و یا خیر ؟!
*گزارش از احمدرضا خطیبی
