به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»، امیر تفرشی فعال رسانه ای در کانال تلگرامی خود نوشت: نحوه هزینه کردن ارز حاصل از خون و عرق جبین سربازان صنعتی کره‌جنوبی
پروفسور «هاجون چنگ»، نظریه‌پرداز اقتصاد توسعه در دانشگاه کمبریج از دوران شکوفایی کشورش می‌گوید:
دلمشغولی کشور نسبت به توسعه‌ی اقتصادی به طور کامل در آموزش ما (در مدارس) انعکاس می‌یافت. به ما می‌آموختند که وظیفه‌ی میهنی‌مان حکم می‌کند که کسانی را که سیگار خارجی می‌کشند، گزارش دهیم. به منظور توسعه و پیشرفت صنایع، ضرورت داشت هر میزان ارزی که از محل صادرات کسب می‌شود برای وارد کردن ماشین‌آلات و نهاده‌های دیگر به کار گرفته شود. ارز ارزشمند به راستی خون و عرق جبین «سربازان صنعتی» مان بود که در کارخانه‌های کشور دست‌اندرکار جنگ صنعتی بودند. کسانی که با خرید چیزهای بیهوده، مثل سیگارهای قاچاق خارجی، ارز حاصله را به هدر می‌دادند، «خائن» به شمار می‌رفتند.
هزینه کردن ارز بابت هر چیز که برای توسعه صنعتی ضرورت نداشت، ممنوع بود یا شدیداً از آن ممانعت به عمل می‌آمد. این کار از طریق اعمال ممنوعیت‌های وارداتی، تعرفه و عوارض سنگین گمرکی (که مالیات کالاهای مصرفی تجملی نامیده می‌شد) صورت می‌گرفت. اقلام «تجملی» حتی شامل چیزهای به نسبت ساده مثل خودروهای کوچک، ویسکی یا شیرینی نیز می‌شد. به یاد می‌آورم که در اواخر دهه ۱۹۷۰، وقتی یک محموله شیرینی دانمارکی با مجوز ویژه دولتی وارد کشور شد، چه شادمانی (البته کوچکی) کشور را فرا گرفت. به دلایل پیش‌گفته، سفرهای خارجی نیز ممنوع اعلام شد، مگر آنکه فرد مجوز صریح دولتی برای انجام معامله تجاری یا تحصیلات داشت.
نیکوکاران نابکار، ص ۲۰
