خبرنامه دانشجویان ایران: محمد نوروزی// نماینده مجلس با اعتراض شدید نسبت به عملکرد رییس سازمان خصوصی‌سازی، طیِ نامه‌ای به رییس قوه قضاییه خواستارِ برخوردِ سختِ قضایی با وی شدند. فارغ از اینکه چنانچه رییس این سازمان مرتکب تخلف و تَخَطی از قانون رسمیِ کشور شده باشد، مستوجبِ برخوردِ قضایی است، تصور می‌کنم برخوردهای این چنینیِ دستگاه قضا نمی‌تواند نسخه کارامدِ دائمیِ برای مقابله با "فساد" و "ناکارامدی" مدیرانِ ارشد دستگاه‌های انتصابی و انتخابی باشد.
چرا که "فرهنگ برخوردِ قضایی" در کشور، منحصر در "فساد" اداری و اقتصادی است که طبیعتاً این برخوردهای قضایی حتی در عقب‌مانده‌ترین و ضعیف‌ترین کشورهای دنیا نیز امری مرسوم است. آنچه که موجباتِ تمایزِ ساختارهای بروکراتیک کارامد و ناکارامد از یکدیگر را فراهم می‌آورد، وجودِ ساختاری نظام‌مند برای سنجش کیفیت عملکردِ مدیران است.
به عنوان مثال، امروز به گواهِ اغلب کارشناسانِ اقتصادی کشور، اصلی‌ترین عاملِ ازهم‌گسیختگی‌های اقتصادیِ اخیر، توزیعِ دلار ۴۲۰۰ تومانی توسطِ معاون اول رئیس جمهور است. لُبِ مطلب این است که در سیستم فعلیِ بروکراتیکِ جمهوری اسلامی اگر قرار باشد اسحاق جهانگیری در مقام پاسخگویی برای اتخاذِ چنین تصمیم نادرستی در دادگاه قضا حاضر شود، تنها پاسخگویِ این مسئله خواهد بود که آیا وی ارتباطی با سوء استفاده از ارزهای توزیع شده داشته یا خیر!
در حالیکه چنانچه ساختارِ تنبیه و تشویقِ مدیران، مبتنی بر سنجشِ کیفیت و آثارِ اتخاذ تصمیمات بود، امروز شاهدِ محاکمه جهانگیری و انفصال وی از خدمات دولتی بودیم؛ نه اینکه یک روز در میان نظاره‌گرِ رجزهای وی در میدانِ سیاست باشیم. همین مثال در موردِ تیمِ منعقد کننده‌ی برجام در وزارت امور خارجه هم صدق می‌کند. اگر همان سیستم تنبیه و تشویق با سازوکار مشخصِ حقوقی در بررسی عملکردِ مسئولین جریان داشت، امروز بجای آنکه همه کاسه‌کوزه‌ها بر سرِ ترامپ و بولتون شکسته شود، قدری هم به نقشِ تیم مذاکره‌کننده در جریانِ امضا و اجرای برجامی که نتوانستِ ضامنِ تامینِ منافعِ ملی باشد، توجه می‌شد.
القصه اینکه مادامی که نمایندگان مجلس به عنوان ارکانِ قوه مقننه از نقشِ خویش برای ایجاد این ساختارهای کارآمد به منظورِ بررسی عملگرایانه‌ی کارنامه‌ی کارگزارانِ نظام بی‌خبرند، همان بهتر که فاتحه‌ای نثار روحِ محمد‌علی شاه قاجار خوانده و متعاقباً نگرانِ میزانِ دانشِ مردم در انتخاب‌هایشان باشیم.
"انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرنامه دانشجویان ایران» نیست"
