به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ محمد ایمانی تحلیلگر مسائل سیاسی در کانال تلگرامی خود نوشت:
نیروی امنیتی بودن، مانند هر شغل و مسئولیت دیگری اگر در چهارچوب ارزش‌ها و قوانین جمهوری اسلامی بوده باشد، خدمتگزاری و سزاوار قدرشناسی است.
اما از طنزهای تلخ تاریخ، یکی اش هم همین است که ائتلاف مدعیان اعتدال و اصلاحات، بیشترین عضو دارای سوابق امنیتی را داشت و با این همه، رقبای سیاسی و یا صاحب نظران و منتقدان غیر سیاسی را با برچسب‌های امنیتی می‌نواخت!
همین‌ها درباره آقای رئیسی که حالا امروز مردم او را به ملایمت و ملاطفت و نجابت و عطوفت می‌شناسند، گفتند اگر او رئیس جمهور شود، در پیاده روها دیوار می‌کشد.
خود آقای روحانی که دهه‌ها در مشاغل امنیتی بوده، مدعی شد شما اینها را نمی‌شناسید، من اینها را می‌شناسم؛ سی و هشت سال است می‌خواهند چوبه های دار بر پا کنند و در پیاده روها دیوار بکشند (!)
روحانی فقط در انتخاب وزیر تخصصی اطلاعات بر عکس عمل کرد و سراغ فردی (حجت الاسلام علوی) رفت که به اذعان خودش، هیچ سابقه و آشنایی با فعالیت‌های امنیتی نداشت.
اما کابینه روحانی، امنیتی ترین کابینه‌ها در تمام ادوار مختلف بوده است. او وقتی خواست وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی یا کار و رفاه را انتخاب کند، سراغ امنیتی ترین چهره‌ها (صالحی امیری و علی ربیعی یا همان عباد معروف) رفت.
همین طور است جهرمی وزیر ارتباطات، طیب نیا وزیر اقتصاد، پورمحمدی وزیر دادگستری، محمد شریعتمداری وزیر صمت و سپس کار و رفاه، سلطانی فر وزیر ورزش، علی یونسی دستیار ویژه روحانی در امور اقوام و اقلیت‌های دینی، حسام الدین آشنا مشاور فرهنگی رئیس جمهور، و حسین فریدون و محمود واعظی و...
آخرین اتفاق عجیب در این روند، پیشنهاد تصدی سخنگویی دولت به دو چهره امنیتی است. پس از استعفای نوبخت در تیر ماه ۹۷، دولت ۱۱ ماه است سخنگو ندارد.
دیروز صالحی امیری اعلام کرد سخنگویی دولت به وی پیشنهاد شده اما او نپذیرفته است. پس از آن اعلام شد علی ربیعی سخنگوی دولت شده است؛ وزیر رفاه و کار که از عهده پاسخگویی به نمایندگان مردم درباره برخی رویکردها در وزارت رفاه و کار بر نیامد و با رأی مجلس بر کنار شد.
