به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ فیلم سینمایی «خروج» به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا به دلیل شیوع ویروس کرونا و ادامه تعطیلی سالن‌های سینمایی در سراسر کشور، از (یکشنبه ۲۴ فروردین) به صورت آنلاین و با پرداخت ۱۲ هزار تومان به مدت 6 ساعت در سرویس‌های وی‌اودی قابل تماشا است.
«خروج» بیستمین اثر ابراهیم حاتمی کیا است که در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر رونمایی شد که در این اثر فرامرز قریبیان، پانته آ پناهی ها، کامبیز دیرباز، سام قریبیان، محمدرضا شریفی نیا، گیتی قاسمی، جهانگیر الماسی به عنوان بازیگران اصلی به ایفای نقش پرداختند.
همزمان با اکران آنلاین فیلم خروج نقدهایی نیز به این فیلم منتشر شده که گاه در تشویق و گاه در تقبیح این فیلم هستند؛ نقدهایی که در ادامه آمده است:
نقد اول: خروج رویکرد مردمی سازی سازمان اوج است
بیستمین فیلم بلند ابراهیم حاتمی کیا را را می‌توان بازنماییِ آخرین تلاش‌های جامعه برای گفتگو با سطوح بالای نظام سیاسی، جهت انجام «اصلاحاتِ اساسی» دانست.
خروج، داستان رحمت با بازی فرامرز قریبیان، مردی با مچ‌بند سبز ( که می تواند به مناقشات سال ۸۸ ارجاع داشته باشد) است که پس از جنگ، دور از مردم و در حاشیه روستا زندگی می‌کند. اهالی روستا او را متهم می‌کنند که در طول جنگ مردان و جوانان روستا را با خود به جنگ برده و به کشتن داده است.
حالا بعد از ۳۰ سال از جنگ، دوباره به عرصه کنشگری بازگشته و هم نسلان خود را به همراه جوانان، به «اعتراض و خروج»، رهبری می‌کند. خروج در ادبیات کلاسیک اسلامی به معنی زیر سوال بردنِ «مشروعیت حکومت» و «خودداری از بیعت با حاکمان» است. فیلم خروج، دولت را به عنوان استعاره‌ای از «قدرتِ مسلط» نشانه می‌گیرد و شخصیت آتشکار (مشاور رییس جمهور) به وضوح اعتراض شخصیت‌ها را «خروج از نظام» معرفی می‌کند. خروج را می‌توان بازنماییِ آخرین تلاش‌های جامعه برای گفتگو با سطوح بالای نظام سیاسی، جهت انجام «اصلاحاتِ اساسی» دانست. در سکانس‌های پایانی شخصیت‌های معترض سر از شهر قم در می‌اورند و حرم حضرت معصومه (س) به عنوان نقطه تلاقی «مذهب و سیاست» به محلی برای اغوا و تطمیع معترضان تبدیل می‌شود؛ گویی فیلمساز نه فقط «دولت»، بلکه «حکومت» و «ایدئولوژی برخاسته از قم» را نیز هدف قرار داده است.
برعکس آژآنس شیشه‌ای، که در سکانس‌های پایانی برای حل یک بن بست سیاسی-اجتماعی از استعاره هلی‌‌کوپتر و نامه‌ای از «بالا» استفاده می‌کند؛ قهرمان فیلم خروج بعد از برخورد به بن‌بست پاستور به سوی خیابان «کشوردوست» رهسپار نمی شود و اگر هم می‌شود علاقه ای به گفتگو درباره موضوعاتی فراتر از مشکلات کشاورزان دارد.
فیلم «خروجِ» حاتمی‌کیا نوعی اعتراض رادیکال ضدِّ «کل ساختار سیاسی» می‌تواند تفسیر شود. دستبند سبز قهرمان داستان، اینکه در دوران جنگ از مشوقین حضور در جبهه‌ها بوده و بعد از جنگ از عرصه سیاست و کنشگری کناره‌گیری کرده، در طول سفر اعتراضی‌اش مقاومت مدنی می‌کند و ابایی از رسانه‌ای شدن اعتراضش ندارد، اینکه در مسیر سفر اعتراضی به قم می‌روند، و اینکه در پایان فیلم و قبل از گفتگو با بزرگان نظام، گویی به مطالباتی فراتر از مشکلات کشاورزان فکر می‌کند، از نشانه‌های پرتعدادی است که نشان می دهد خروجِ حاتمی کیا نسبت به مناقشات سال ۸۸ بی تفاوت نبوده است.
به نظر میرسد با ساخت خروج ( در کنار روز بلوا، آبادان یازده ۶۰ و لباس شخصی) سازمان اوج رویکرد “مردمی سازی” سیاست را در تولید محتوای خود سرلوحه قرار داده و حاضر است این مردمی سازی را در محورهایی مانند خروج و اعتراض به نظام سیاسی نیز دنبال کند.(نقد اختصاصی مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری از فیلم خروج)
نقد دوم:«حاتمی کیا» ورد زبان مخاطبان در هنگام «خروج» از چارسو! (همزمان با اکران جشنواره فجر)
هر چند که تا سانس آخر چارسو اتفاق جالبی در این پردیس رخ نداد، اما به محض نزدیک شدن زمان اکران «خروج» ابراهیم حاتمی کیا گویی جان تازه ای به پردیس تزریق شده بود، جانی که باعث شکل گیری صف نسبتا طولانی مخاطبان برای تماشای این اثر بود و همین مهم هم تا حدودی زمان نمایش را به تاخیر انداخت، همان اتفاقی که در زمان اکران «شنای پروانه» رخ داده بود، اما این فیلم نیز متاسفانه بدون حضور عوامل به نمایش در آمد، فیلمی متفاوت از ابراهیم حاتمی کیا که به اذعان بخشی از مخاطبان می توانست به گونه ای دیگر ساخته شود. هر چند که «خروج» تفاوت اساسی با آثار دیگر این فیلمساز مطرح کشور دارد، اما همین که فیلم ساخته حاتمی کیا باشد، می تواند مخاطبان را به سالن های سینما بکشاند.
علیرغم اینکه برخی از تماشاگران پیش از پایان فیلم حاتمی کیا از سالن نمایش خارج شدند، اما هنگام «خروج» آنها از پردیس چارسو، صحبت درباره آخرین ساخته حاتمی کیا ورد زبان همگان بود و هر کس از نگاه خود درباره این اثر صحبت می کرد، فیلمی که نه صددرصد کسی را ناراضی بیرون کرده بود و نه صددرصد توانسته بود رضایت همگان را به خود جلب کرد.
