به گزارش«خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از پایگاه خبری ورزش زنان ایران، کرونا این روزها زندگی ورزشی را تقریباً فلج کرده است. باشگاه‌های ورزشی تعطیل شده‌اند، ورزشکاران مجبور به تمرینات محدود در منزل، پشت بام یا به ندرت در فضاهای باز برون شهری هستند و شرایط این روزها نه ایده آل است و نه استاندارد.
موضوع مهمی که حالا با آن دست به گریبان هستیم مشکل بزرگی به نام بیکاری مربیان و باشگاه‌ها است. گرچه وزارت ورزش به دنبال راه‌هایی برای حمایت از باشگاه‌های تعطیل شده در ایام کرونا است اما مسئله اصلی در این بین مربیانی هستند که از طریق ورزشی، زندگی خود می‌گذراندند.
یک مربی را تصور کنید که از طریق اجاره کردن یک فضای ورزشی، گرفتن شهریه از ورزشکاران و ارائه برنامه‌های تمرینی روزگار می گذرانده و امروز هیچکدام از منابع درآمدی را ندارد در حالی که مخارج، همان است.
او در بهترین حالت آن هم با اگر و اما ممکن است از پرداخت اجاره بهای مکان ورزشی اش معاف شود اما هزینه‌های سرسام آور زندگی امروز در ایران و سایر مخارجی که روی درآمدش برای پوشش آنها حساب کرده، چه می‌شود؟
مربیان قشر مظلوم ورزش ایران از سوی نهادهای نظارتی ورزشی به شدت زیر نظر هستند و در این، حرفی هم نیست زیرا موقعیت یک مربی در بخش آینده ساز ورزش ایران موقعیتی کلیدی است و وسواس نسبت به آن منطقی است اما سوال این است که امروز در این شرایط بحرانی آنها باید چه کنند؟
یک مربی از چه برنامه حمایتی برخوردار است؟ چند نفر از مربیان ما بیمه هستند و آینده شغلی مطمئنی دارند؟ در این شرایط که درآمد مربیان به صفر نزدیک شده چه کسی حالی از آنها می پرسد و از آنها درباره نحوه تامین هزینه‌هایشان پرس و جو می‌کند؟
بی توجهی به مربیان در اقصی نقاط کشور، بی توجهی به اصل ورزش است. بدون مربی، آیا ورزشکار، استعدادیابی و آموزش معنایی پیدا می‌کند؟ آنها انگیزه‌ای برای دانش افزایی و به روز رسانی دانش خود خواهند داشت وقتی در گیر و دار تامین هزینه‌های اولیه زندگی خود هستند؟ در شرایط اقتصادی نابسامان امروز، همه در یک کشتی هستیم اما آنها نباید فراموش شوند.
