به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» ،انا لله و انا الیه راجعون
هنوز بهت‌زده‌ام. زل زده‌ام به ترانه‌های کودکانه‌ای که برای امام زمان(عج) سفارش داده بود... به عکسش نگاه می‌کنم و می‌گویم: بلند شو مرد! ... باز هم لبخند بزن... پس‌فردا نیمه شعبان است....
محمد ابوالحسنی برای من یک "آموزگار" بود: باتجربه، خلاق، کارآفرین، صاحب نظر در اقتصاد فرهنگ، دوستدار انیمیشن، دغدغه‌مند، متدین و هم‌مدرسه‌ای.
پنج سال از من بزرگتر بود اما سالها بیشتر از من تجربه کار داشت. او راه‌نمایی بود که بی‌هیچ‌چشم‌داشتی، ایده‌هایت را پخته می‌کرد تا سریعتر به نتیجه برسی. برای همین، گعده‌های شیرین‌اش، از بسیاری کلاسهای درس مدیریت فرهنگی، برایم مفیدتر بود.
امام رضا(ع) را خیلی دوست داشت و همین سفرهای مشهد، بهانه‌ای برای من بود تا بیشتر ببینمش و بیشتر از او یاد بگیرم.
آرام و قرار نداشت. هر دفعه می‌دیدمش ایده جدیدی داشت. در بخش خصوصی، یک تنه بار مهمی از ماموریتهای وزارت‌خانه‌ها، سازمان‌ها و مراکز دولتی و شبه‌دولتی را بر دوش می‌کشید و وزیران و رئیسان و مدیران مشتاق عکس گرفتن، برایش وسیله‌ای بودند تا رویاهای بزرگش را یک گام جلو ببرد. صاحبان مناصب می‌رفتند و می‌آمدند اما او همچنان بود: ثابت‌قدم و با پشتکار.
لعنت به کرونا... لعنت به تلخی رفتنهای ناگهانی... این ویروس منحوس چه آدمهای نازنینی را از ما گرفت... خدا مرا ببخشاید. چه کنم که سخت ناراحتم.
محمد ابوالحسنی تازه سایه گسترانده بود. تازه داشت میوه می‌داد. حیف... صد حیف... انیمیشن ایران چه لطمه جبران‌ناپذیری خورد.
