به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» محمد ذوقی// چون ماجرا از «آقا مرتضی» شروع شده، من هم با «آقا مرتضی» شروع می کنم که در همان دیدار یکی از سال های دهه 60 با آقای خامنه ای، به بچه ها گفته بود: یک وقت نگویید این صدا، صدای من است! نگویید من کارگردانم! نگویید متن ها را چه کسی می نویسد! و ... . و همینطور هم شد؛ آقا بعدتر آوینی را شناخت. گمنامی سخت است. کارکردن و توی ویترین نیامدن سخت است. و خیلی ها این کار سخت را بلد نیستند وگرنه همه «آقامرتضی» می شدند.
و از من بپرسی می گویم همه ماجرای آوینی همین است. سیگار و غزاله و قس علیهذا حاشیه است. اما عجیب است! وقتی تریبونِ گفتنِ این حواشی بهنود و بی بی سی می شود، صدایی از کسی درنمی آید. معززی نیایی بیانیه نمی دهد و جز همین حزب اللهی هایی که مخاطب همیشگی بدوبیراه های حضرات بوده اند، کسی برای «آقامرتضی» متعصب نمی شود. اما به اوج که می رسد، همه می شوند شبیه دفتر حفظ و نشر آثار! و جالب است که اوج متهم می شود به تخریب «آقامرتضی». اوج و تخریب آوینی؟! العیاذبالله. اوج همه هویت فکری، عاطفی و عقیدتی اش را از عقیده ای که در پس متن آوینی نشسته، می گیرد. بچه های اوج، عاشورا به قتلگاه آوینی می روند تا تجدید بیعت کنند! و این اتحاد استراتژیک آشکار اوج و آوینی امروز «تحول» را مهم می داند و برایش کار می سازد.
کسانی البته خواستند که نمایش تحول و تأثیر انقلاب را، میان این هلهله ها گم کنند. عجیب شد ماجرا. دارند تلاش می کنند آوینی که گفت: «به خدا من روشنفکر نیستم!»، فقط از تریبون روشنفکری معرفی شود. وگرنه مشکلی ندارند وقتی رفقای خودشان آوینی را به اعتیادِ شدید به هروئین متهم می کنند، متهمش می کنند به نوری زاد شدن و عاقبتش را بریدن از ولایت فقیه پیش بینی کنند. اینها را اگر اعوان و انصار اپوزوسیون بگویند، ایرادی ندارد. فقط نباید حزب اللهی ها آوینی را روایت کنند. درد اصلی این است. وگرنه سالهایی پشت هم، مجری جشنواره حقیقت، «حقیقتِ شهادت» آوینی را نمی بیند و می گوید: جایزه بخش آقای آوینی! بدون ذکر عنوان «شهید». هیچ کس اما صدایش در نمی آید. و این همه غوغا برای این بود که این «تحول» دیده نشود که البته خدا خواست و دیده شد.
در یکی دو تا از این چند مطلب مجازی، آقای علی شعبانی خیال کرده خاطره های ناگفته و ناشنیده را تعریف کرده. اگرحرف ناگفته دوست دارید این چندخط را هم بخوانید:
«علی حمید» را شما نمی شناسید، اما در روایت فتح ناآشنا نیست. آنقدر آشنا بوده که در دوره مدیریت ابوی همین دوست عزیز مستقل و افشاگر، توانسته کلی راش از روایت فتح جمع کند و تقدیم شبکه حضرت ملکه کند. بله! ببردbbc. همان جایی که رؤیای برخی از این جوجه روشنفکر شده است. و شاید به خاطر همین است که یکی دیگر، راش های ملی و عمومی روایت فتح را می برد در خزانه امانات بانک ملی، در حساب شخصی به امانت می گذارد! با این سابقه در امانتداری، باور کنیم که شما نگران راش هستید؟ با آن همه پرونده باز امنیتی پیرامون گنجینه آرشیو روایت فتح در همه سالهای مدیریت انحصاریِ دوستانِ شما، باور کنیم که شما دلتان برای «روایت فتح» سوخته؟ بگذریم که آرشیو روایت فتح در زمان مسئولیت احسان با اجازه بالاترین مسئول آن نهاد به اوج هم منتقل شد. توجه کردید؟ آرشیو از درون یک مجموعه نظام کپی شد به درون یک مجموعه دیگر نظام! آن هم برای در امان ماندن از آتش سوزی، اغتشاشات یا دستبردهای قبلی. کاری که باید برای همه آرشیوهای ارزشمند کشور نیز انجام شود.
گفتنی ها کم نیست! ولی گفتنیِ راست. نه گفتنیِ دروغ. دروغ هایی که عصبانیت هم بر حجمشان افزود.
و بدبختی اینجاست. بعد از سالها، و آن هم به حکم بالاترین مسئول نهاد وقت، برای جلوگیری از موازی کاری های متعدد، «احسان محمدحسنی» پذیرفته برود و مسئول روایت فتح شود. احسان جان! یادت هست من و برخی از رفقا مخالف بودیم برای پذیرش این مسئولیت؟ می گفتیم نامردان و حسودان خواب را از ما می گیرند ولی تو می گفتی دستور فرمانده است برای هم افزاییِ مجموعه های هنری درون سپاه و جلوگیری از موازی کاری و شلیک تیرهای مشقی از برخی مؤسسات! البته که احسان متهم شده به استفاده از روایت فتح! پرسیده اند چرا بیرون آمده از روایت؟ خب این سؤال را از همه مدیران پیشین به ویژه ابوی همین آقای شعبانی هم می شود پرسید. نمی شود؟ نمی شود از پدر جناب شعبانی پرسید چرا روزی مسئولیت روایت فتح را پذیرفته و چرا از آنجا بیرون رفته؟!
احسان اولین کاری که کرد این بود که هزینه ای را که سالها باید حضرات در روایت فتح برای تصحیح، بازیابی، کپی و حفظ منطقی آرشیو خرج می کردند -و نکردند- خرج کرد. آنچنان که آرشیو غنی به شیوه ای روز و علمی حفظ شده.
و اتفاقا بعد از سالها انحصار، درها را باز کرده که جوانان و مستندسازان و پژوهشگران جبهه انقلاب امکان دسترسی به این آرشیو را داشته باشند! شما می گویید: نه! باید همیشه این آرشیو در اختیار عده ای محدود بماند! و حتی یک فرِیمش در اختیار کسی قرار نگیرد. خب این را قبول نداریم. و می توانیم درباره اش بحث کنیم. شما ممکن است به مستند ساخته شده با استفاده از راش ها منتقد باشید، دیگران هم ممکن است به مستندی که شما با این راش ها ساختید منتقد باشند و فردا روز مستند دیگری ساخته شود و منتقدان دیگری داشته باشد. طبیعت اثر هنری همین است خب! همین حداقل ها را هم –شما دموکرات ها!- قبول ندارید. چه اینکه گویا شما هم با استفاده از بخشی از آن راش ها و راش های نهادهای دیگر، مستندی برای حوزه هنری ساخته ای درباره رهبر معظم انقلاب، که در روزگار نمایشش، اگر ایران مانده باشی، می شود درباره اش حرف زد. البته اگر مثل «انحصار ورثه»، غیرقانونی و بدون مجوزِ تهیه کننده در این لایک آباد اینستاگرام توزیعش نکرده باشی!
و اینجا البته باب بحث تازه ای پیرامون نهادهای فرهنگی نظام با آرشیوشان به وجود می آید که طرح آن خالی از لطف نیست. آرشیوهایی که در مجموعه های مختلف خاک می خورد و فیلم سازها امکان استفاده از آن را ندارند. ولی می بینی یهو مستندی از bbc پخش می شود با کلی تصویرِ آرشیویِ ناب و جدید!
القصه رسیده ایم به اینجا که باید به خاطر حرکت کردن قطارِ اوج (و البته حرکت دادن قطار) جواب پس بدهیم که می دهیم. دندمان نرم. اما انصاف داشته باش مسلمان. احسان محمدحسنی همین امروزه روز در فروردین 1400، حقوق بگیر است. از هیچ بنی بشری پروژه نگرفته، نخواسته که بگیرد. شما اما گرفتید. کدام مستندتان را از پول جیب ساختید! کدام پروژه تان بر «نفت» متکی نبوده. یاد واکنش ابراهیم حاتمی کیا افتادم وقتی با عبارت «وابسته» خطابش کردند. در گفتگو با یکی از این روزنامه ها نقل به مضمون گفته بود: اگر من وابسته ام پس آنهایی که از سفارتخانه ها پول فیلمشان را می گیرند، را چه باید نامید؟!
واقعیتش انگ وابسته بودن آنقدر که برای برخی ترسناک است برای ما نیست. لذا راحت باش. ما هم باید تقاص کارهایمان را بدهیم. چون کار می کنیم باید پاسخگو باشیم. حالا صد تا دستگاه بی خروجی و بی کارکردِ فرهنگی و هنری از رفقای من و شما اگر کار نمی کنند، مهم نیست.
