به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» مصطفی بروجردی/// به نظر می‌رسد هیچکدام از کاندیداها آمادگی پاسخ به سؤالات اقتصادی را نداشتند. پاسخ به این سؤالات در مدت سه دقیقه برای هر سؤال، آن‌هم بصورت ارتجالی، قطعا پاسخ دقیقی نمی‌تواند باشد. همان مطالبی هم که بصورت پراکنده و جسته و گریخته گفتند، فاقد دقت بود و اطلاعات و آمارشان مخدوش. لذا هر هفت کاندیدا در نپرداختن به پرسش‌ها اشتراک نظر داشتند. شاید بهتر بود بجای محرمانه طرح کردن پرسش‌ها و غافل‌گیر کردن آن‌ها، از قبل دقیقا سؤالات را با آن‌ها در میان می‌گذاشتند.
اجمالا به نظرم جلسهٔ دیروز چند نتیجهٔ ملموس داشت:
۱- این جلسه هرچه بود«مناظره» نبود. بیشتر انتقاد و انتقام و انحراف از پاسخ‌گویی و عقده‌گشایی و تحقیر و توهین بود. تا حدی میدان مفاخره و مجادله و مکابره بود.
۲- رقابت، اصلا عادلانه نبود.
۳- فاصله گرفتن از ارزش‌های اخلاقی و دینی، بخوبی مشهود بود. گویا روح ماکیاول در اغلب حاضران حلول کرده بود.
۴- نه تنها عدالت، بلکه انصاف نیز در نشست دیروز قربانی شد. کاندیداها مسابقهٔ بی‌انصافی گذاشته و برای اثبات خود، دولت مستقر را که غایب صحنه بود، با بدترین تعابیر محکوم کردند. هیچ نکتهٔ مثبتی در دولتی که هشت سال در بدترین شرایط سیاسی و اقتصادی کشور را اداره کرد ندیدند و تنها به بزرگنمایی ضعف‌ها و نقص‌ها پرداختند.
۵- میلیون‌ها نفر برای تصمیم‌گیری بهتر، ساعت‌ها این جلسه را به تماشا نشستند، اما به نظرم به شعور آن‌ها احترام گذاشته نشد. ای کاش نامزدهای محترم اندکی بیشتر به این نکته توجه می‌کردند.
۶- نامزدهای محترم به عنصر زمان و مکان، هرگز توجه نداشتند. ضرب‌المثل یکی بر سر شاخ بن می‌برید را نشنیده و فراموش کرده بودند که در عصر انفجار اطلاعات زندگی می‌کنند.
