به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» شرق نوشت: «محمدجواد ظریف اگرچه دنیای بینالملل را خوب میشناخت و بر فرهنگ آمریکایی مسلط بود، اما به همان اندازه فضای سیاست داخلی ایران را نمیشناخت. او در دولت یازدهم بیشترین ضربه را از فضای مسموم سیاست داخلی خورد. از آنجا که برخی حرفهایی را زد که برای او بهعنوان وزیر خارجه دردسر شد...
یکیدیگر از پاشنه آشیلهای ظریف حتما حضور پررنگ رسانهای او بود. اگرچه این حضور اوایل کار او جذاب بود و زمانی که برجام میوهای دلخواه بود، همه مصاحبههای ظریف را با ولع میخواندند، اما با ازدسترفتن برجام و پیچیدهشدن وضعیت، فضا تغییر کرد.
عمدتا مصاحبههای او به جدل روزهای آینده تبدیل میشد یا دوقطبی برجام و غیر برجام را تشدید میکرد. درحالیکه وزیر خارجه وظیفه داشت تصویر شفافتری از ایران به افکار عمومی جهان بدهد، با جدل داخلی بر سر سیاست خارجی، او اغلب درگیر مصاحبه با رسانههای داخلی بود تا در فضای ملتهب داخلی روشنگری کند؛ یعنی افتادن در ماز پیچیدهای که تماما برد داخلی داشت و در فضای بینالمللی کمکی به دیپلماسی نمیکرد.
ظریف آخرین تیر را هم از ناحیه همین مصاحبه خورد؛ وقتی مصاحبهای برای ثبت در آرشیو دولت انجام داد و نکات حساسیتبرانگیزش از درزهای دولت خارج شد تا او را بهعنوان سردار دیپلماسی مقابل مرد میدان قرار دهد. ظریف تنها بود؛ در توییتر خودش باید جواب میداد، در مجلس و در دولت و در رسانه داخلی و خارجی نیز. این همه از میل شدیدش به دیدهشدن نبود.
او بهواقع در رأس سیستمی قرار گرفته بود که مجبور بود همه فشارهایش را خودش تحمل کند. حتی سفرایش با اینکه چهرههای عمدتا برجستهای اعزام شده بودند، نتوانستند گرهی از روابط ایران با کشورهای مقصد باز یا گشایشی ویژه حاصل کنند.»