به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از روزنامه خراسان، یکی از معضلات صداوسیما پهن پیکری و تورم آن سازمان است، نزدیک به 50 هزار پرسنل آن قدر عدد بزرگی است که هر بودجه ای را ببلعد و خروجی مناسبی نداشته باشد. سازمانی که حدود 5 هزار میلیارد باید حقوق و دستمزد بدهد، کجا توان تولیدات انبوه و رقابتی با هجمه مهندسی شده رسانه دشمنان خود را دارد؟
به نظر می رسد یکی از ماموریت های جدی ریاست جدید صدا و سیما باید سبک سازی،چابک سازی و کوچک کردن ساختاری باشد که بزرگی و پهن پیکری و پرهزینه بودن آن امکان هر حرکت مفیدی را از آن گرفته است .آن هم در زمانی که شبکه های جهانی با تاثیرات جهانی سازوبرگی نصف و گاه تا یک سوم صداوسیما را دارند.
اقتصاد رسانه ملی بدون شک یکی از مهم ترین معضلات صداوسیماست که دو جنبه دارد؛ یکی از منظر خرج که همان طور که ذکر شد خرج صداوسیما به دلیل پهن پیکری بسیار غیربهینه است که باید مورد اصلاح قرار گیرد. اما از منظر دخل به نظر می رسد دخل و درآمد رسانه ملی متناسب با ماموریت این سازمان نیست. بالاخره بدون تعارف صداوسیما مهم ترین بازوی رسانه‌ای و فرهنگی است که منابع محدودی برای آن تعریف شده است . منابعی که گاه در گرو دولت ها نیز اسیر می شود. در واقع اگر بخواهیم درآمدهای صداوسیما را درآمدهای بخش بازرگانی بدانیم این مبلغ به اندازه حقوق سالانه کارمندان صداوسیما هم نیست .بنابراین به نظر می رسد در کنار الزام صداوسیما به کوچک سازی و واسپاری باید در تامین منابع درآمدی صداو سیما تجدید نظر کرد، در یک کلام رسانه ملی بودجه ملی می خواهد ، بودجه در خور ماموریت هایش.
در راستای نکته ذکر شده فوق به نظر می رسد پایان دادن به سلطنت بازرگانی و تبلیغات در صداوسیما ضروری است .اگر صداوسیما چابک و کوچک شود و اگر منابع ملی برای صداو سیما در نظر گرفته شود باید به سلطنت آگهی در برنامه سازی و تبلیغات در صداوسیما پایان داد. در واقع نمی شود رسانه عمومی و فرهنگی و انقلابی بود ولی اسیر پول تبلیغات بود.
یکی دیگر ازموضوعاتی که به نظر می رسد در دوره جدید می تواند به عنوان رویکرد مورد توجه قرار گیرد، میدان دادن به رقبا و پذیرفتن واقعیت رقبایی است که در سال های اخیر برای صدا و سیما به بروز و ظهور رسیده اند.چه آن که مصادیقی همچون « وی او دی»ها اگر به عنوان رقیب پذیرفته شوند و چتر کنترل ساترا به وزارت ارشاد محول شود، حتما این رقیب خوب به رشد و پویایی تلویزیون کمک خواهد کرد و چه آن که شبکه های اجتماعی به عنوان واقعیت های امروز رسانه ای شناخته شود مطمئنا در طراحی مدل مواجهه با این واقعیت های غیرقابل انکار کمک خواهد کرد.
