به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از ایسنا، سازمان جهانی گردشگری ۴۴ روستا از ۳۲ کشور را به عنوان بهترین روستاهای گردشگری در سال ۲۰۲۱ معرفی کرد. این روستاها به دلیل حفاظت از منابع طبیعی و فرهنگی، اقدامات مبتکرانه و متحول‌کننده و تعهد به توسعه گردشگری در راستای توسعه گردشگری روستایی برگزیده شده‌اند.
طرح ابتکاری سازمان جهانی گردشگری UNWTO که برای نخستین‌بار اجرا می‌شود، روستاهایی را که متعهد به تبدیل گردشگری به یک محرک قوی برای توسعه و رفاه مردم خود بوده‌اند، به رسمیت می‌شناسد.
ایران سه روستای برندیق (استان اردبیل)، خرانق (استان یزد) و لارک (استان هرمزگان) را برای شرکت در طرح ابتکاری دهکده‌های گردشگری سازمان جهانی گردشگری معرفی کرده بود که نام آن‌ها در فهرست بهترین دهکده‌های گردشگری جهان دیده نمی‌شود.
از وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی این توضیح داده شد که این سه روستا از سه جغرافیای کوهستانی، کویری و ساحلی، پس از ارزیابی ۹ روستا با درنظر گرفتن معیارها و شاخص‌های تعیین‌شده از سوی UNWTO انتخاب و معرفی شدند که با توجه به تایید اولیه این سازمان، نقص پرونده یا مدارک وجود نداشته و براساس معیارهای سازمان جهانی گردشگری، گزینش و معرفی شده‌اند، اما چون برای نخستین‌بار این طرح ابتکاری اجرا شده، رویکردها جدید بوده است. این وزارتخانه همچنان امیدوار است در نسخه بعدی که فوریه ۲۰۲۲ اعلام می‌شود این سه روستا در فهرست بهترین دهکده‌ها و روستاهای گردشگری به رسمیت شناخته شود.
UNWTO در مجموع ۱۷۴ روستا از ۷۵ کشور عضو (هر کشور عضو حداکثر می‌تواند سه روستا را معرفی کند) را برای طرح آزمایشی ۲۰۲۱ بررسی کرده که از میان آن‌ها ۴۴ روستا به عنوان بهترین دهکده یا روستای گردشگری توسط این سازمان شناخته شدند. ۲۰ روستای دیگر وارد برنامه ارتقای این ابتکار شده‌اند که این سازمان با آن‌ها در اجرای این برنامه کار خواهد کرد. همه ۶۴ روستا بخشی از شبکه بهترین دهکده‌های گردشگری UNWTO را تشکیل خواهند داد. نسخه بعدی در فوریه ۲۰۲۲ در دسترس قرار می‌گیرد.
بهترین دهکده یا روستای گردشگری که در این مرحله به رسمیت شناخته شده‌اند شامل بخوو (فدراسیون روسیه)، بکاسین (لبنان)، بوجو (فیلیپین)، کاسپالا (آرژانتین)، کاستلو رودریگو (پرتغال)، کوئتزالان دل پروگرسو (مکزیک)، کومئادا (پرتغال)، گرویرس (سوئیس)، باتو پوته (مالزی)، کائونرتال (اتریش)، لو مورن (موریس)، لکونبری (اسپانیا)، مانی (مکزیک)، مصفت العبریین (عمان)، میاما (ژاپن)، موکرا گورا (صربستان)، مورلا (اسپانیا)، مصطفی پاشا (صربستان)، نگلانگران (اندونزی)، نیسکو (ژاپن)، نکوتسی (رواندا)، بندر بزرگ قدیمی (موریس)، اولرگسالی (کنیا)، اولانتایتامبو (پرو)، پانو لفکارا (قبرس)، پیکا (شیلی)، پوچامپلی (هند)، پورتو ویلیامز (شیلی)، رادولیکا (اسلوونی)، رجال العمعا (عربستان سعودی)، تستو آلتو (برزیل)، ساس فی (سوئیس)، سن کاسمه (پاراگوئه)، سن جینزیو (ایتالیا)، سیدی کائوکی (مراکش)، سولچاوا (اسلوونی)، سوفلی (یونان)، تاراکلی (ترکیه)، جزیره بنفش (جمهوری کره)، آنگوک (جمهوری کره)، والپوشیاوو (سوئیس)، وونچی (اتیوپی)، ژیدی (چین) و یوکون (چین) هستند.
این روستاها توسط هیأت مشورتی مستقل با درنظر گرفتن معیارهایی چون منابع فرهنگی و طبیعی، ترویج و صیانت از منابع فرهنگی، پایداری اقتصادی، پایداری اجتماعی، پایداری زیست محیطی، پتانسیل گردشگری و توسعه و یکپارچه‌سازی زنجیره ارزش، حاکمیت و اولویت‌بندی گردشگری، زیرساخت و اتصال، بهداشت، ایمنی و امنیت ارزیابی شده‌اند.
سازمان جهانی گردشگری همچنین با انتشار فهرست ۲۰ روستای دیگر، اعلام کرده که با آن‌ها در برنامه ارتقاء مشارکت کار خواهد کرد. در این فهرست نیز از سه روستای ایران نام برده نشده است.
