به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» در طی میز نقد برنامه سینمایی «هفت» عنوان شد؛
مسعود فراستی در ابتدای میز نقد گفت: قرار است امشب درباره دو فیلم «ملاقات خصوصی» و «ماهان» صحبت کنیم که فکر می‌کنم «ماهان» اصلا جای بحث ندارد و به «ملاقات خصوصی» می‌پردازیم.
محمدرضا مقدسیان بیان کرد: من هم با شما موافقم که پرداختن به «ماهان» اضافه کاری است چون هنوز به مرحله فیلم سینمایی نرسیده است اما دو نکته دارد که به بهانه این فیلم بد نیست در مورد آن صحبت کنیم. اول نکته من مربوط به آموزشگاه‌های بازیگری و خروجی اینها است. در این آموزشگاه ها، جنسی از تربیت بازیگر بر مبنای شابلون انجام می‌شود و بخش بزرگی از توانایی‌ها و استعدادهای بچه ها هدر می‌رود. اینکه همه بازیگران بر مبنای یک فرمول و به اشتباه در حال تکثیر هستند، جای تاسف دارد. مشخصاً در فیلم «ماهان» بازیگر نقش اول مرد، همه تلاشش را به خرج داده که شبیه به صابر ابر باشد. در نهایت این استعدادی که وجود داشته برمبنای یک مدیریت و آموزش غلط، در نطفه خفه می‌شود. نکته دوم، فکر می‌کنم هر آدم اندک آزاده‌ای حتما به مباحث امور خیریه و روحیه بخشی به بیماران توجه دارد اما وقتی در حال فیلمسازی هستیم سراغ گرفتن از این مباحث نباید بهانه‌ای برای این باشد که پشتش پنهان شویم که ضعف‌هایمان را بپوشانیم.
مسعود فراستی با طرح این مساله که «فقر را در سینما چطور باید نشان داد؟» گفت: آیا فقر وسیله‌ای برای فروش و جایزه گرفتن است؟ بهانه ای برای اگزوتیسم است؟ پیشنهاد می‌کنم علاقمندان به نقد و سینما، فیلم «من مامان را به یاد می‌آورم» را ببینند. این فیلم فقر را نمایش می‌دهد اما تا پایان از مغز و روحت رد نمی‌شود.
محمدرضا مقدسیان با اشاره به مورد پسند بودن فیلم «شادروان» از نظر فراستی و فهیم، بیان کرد: با وجود اینکه من سلیقه و نگاهم به «شادروان» متفاوت است؛ دوست نداشتن من عطف به این موضوع نیست و اتفاقا من هم معتقدم که «شادروان» نگاه سوء استفاده‌گرانه ندارد.
وی در ادامه درباره «ملاقات خصوصی» و اشاره به پیشینه مثبت امید شمس در فیلم کوتاه، گفت: فیلم‌های کوتاه امید شمس جشنواره پسند نیست و فیلم‌های قابل قبولی ساخته است. خوشحالم اولین فیلم بلندش را ساخته اما مساله‌ای در آن وجود دارد؛ در یک نگاه اول انگار ما در حال تماشای یک سریال خلاصه شده هستیم چراکه ملات یا داستان‌های بسیاری را برای این اثر به کار گرفته و یک داستان می‌آید و رها می‌شود و ادامه پیدا می‌کند؛ انگار که از پس این متریال برنیامده است و انگار نگرانی بابت داستان و خرده پیرنگ را اینطور جبران کرده که ایده‌ها، موقعیت ها و شخصیت های زیادی را به کار بگیرد اما از پس مدیریت آنها برنیامده است.
فهیم نیز گفت: نکته اول اینکه «ملاقات خصوصی» فاقد فیلمنامه پرده‌بندی شده ۹۰ دقیقه‌ای است. نکته دوم اینکه یک پرده از فیلمنامه، دورریختنی است و ۳۰ دقیقه اول فیلم به شدت باسمه‌ای و قلابی است و روابط و مناسبات در این دقایق به لوس بازی می‌افتد. نکته سوم اینکه یک قصه ملتهب موادفروشی را نتوانسته روی یک قصه عاشقانه سوار کند.
فراستی نیز گفت: فیلمنامه بیخودی کش آمده است و جاهایی نیز کم دارد و این کم داشتن را بعضاً با کارگردانی خوب جبران کرده است. در ملاقات اول که کرکره بالا می‌رود جای دوربین و حرکت آن در ادامه به زندان بسیار خوب است که کارگردانی است، به این معنی که این فیلمساز فیلم کوتاه‌ساز، از پس کارگردانی بلند هم برآمده است. روابطی که در زندان نشان می‌دهد، ترجمه ای است چراکه روابط داخل زندان های ایرانی، به شکل دیگری است و آدم ها را کلیشه‌ای نمایش می‌دهد اما در همین نمایش نیز از پس کار برآمده است.
