به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از محسن تقیانی از فعال فرهنگی و اجتماعی/// به عنوان کسی که از ۱۲ سالگی با عالم وارسته و مجاهد خستگی‌ناپذیر مرحوم استاد حجت‌الاسلام و المسلمین سیدمحسن شفیعی ارتباط نزدیک داشته‌ام شهادت می‌دهم که در بین روحانیونی که با آنها مراوده داشته‌ام از منظر فکری، رفتاری و گفتاری شبیه‌ترین فرد به رسول اکرم(ص) بود.
این ادعا، ادعای بزرگی است اما این معنا برای کسانی که با آن مرحوم حتی برای لحظاتی مرتبط بوده‌اند چیز عجیبی نیست. بسیاری از اوصاف و تعابیری که از حضرت امیرالمومنین(ع) در نهج‌البلاغه درباره پیامبر به ما رسیده است در ایشان متجلی بود و در جهاد مداومی که با نفس داشت خود را متخلق به اخلاق نبوی کرده بود.
مردمداری، خوشرویی، رسیدگی به محرومین و مستضعفین، تواضع و فروتنی، اصلاح‌گری اجتماعی، ساده‌زیستی، مبارزه دائمی با فساد و دهها حسنه رفتاری دیگر سرفصل‌هایی هستند که هر کدام به تنهایی می‌توانند محور یک یادداشت مجزا برای بررسی شخصیت سیدمحسن شفیعی قرار گیرند.
شخصیت مردمی و دوست‌داشتنی او علاوه بر اینکه حاصل مجاهدت فکری و عملی خود ایشان بود، نتیجه تربیت چند نسل از خاندان علم و فقاهت و تقوا و سیادت می‌باشد که سالها طول خواهد کشید تا چون اویی زاده شود.
ارتباط وثیق با مردم از کودکان و نوجوانان گرفته تا جوانان و پیرمردها و سنگ صبور شنیدن درد دلهای روز و شب آنها از او چهره‌ای مردمی ساخته بود که بدیلی نداشت.
سیدمحسن شفیعی ملجا و پناه اساتید، دانشجویان و جریان‌های دانشجویی در اوج فراز و نشیب‌های دههای ۷۰ و ۸۰ و بعد از آن بود و اگر هدایت فکری او نبود معلوم نیست چه سرنوشتی برای جوانان فعال سیاسی و اجتماعی در خوزستان رقم می‌خورد. شاید دقیق‌ترین و ظریف‌ترین تعبیر در مورد ایشان همان است که رهبر معظم انقلاب فرمودند: «او از امیدهای آینده بود»
اما مهمتر از همه اینها آشنایی با پروژه فکری سیدمحسن در طول همه این سالهای مجاهدت او می‌باشد؛ دال مرکزی دغدغه‌های فکری ایشان یک چیز بیشتر نبود و آن عبارت بود از «تبیین اندیشه‌های امامین انقلاب و به دست دادن یک تعریف اصیل و با مبنای درست از انقلاب اسلامی». این آن چیزی بود که همه مجاهدت‌های سیدمحسن حول آن شکل می‌گرفت و برای آن از آبروی خود مایه می‌گذاشت.
اما محبوبیت روزافزون او بدخواهانی عمدتا در میان حوزویان داشت که تحمل رواداری و مردمداری او را نداشتند و عبا و عمامه بر زمین می‌کوفتند تا او را از رسالت‌های اجتماعیش بازدارند؛ کسانی که در دهه ۷۰ حوزه علمیه را از وجود پر برکت او محروم ساختند و همه خود را معطوف به حذفش از دانشگاه کردند که در مورد اخیر موفقیتی به دست نیاوردند. هر روز که گذشت جاذبه شخصیتی سیدمحسن از جوانان دانشجو و طلبه پروانه‌هایی ساخت که حول شمع وجودش گرد آمدند و جریان جدید فرهنگی در خوزستان متولد شد که عناصر این جریان مبارک امروز در مدیریت‌های کلان فرهنگی کشور حضوری موثر و تعیین کننده دارند. همه این برکات حاصل خون دل خوردن‌ها، ایستادگی‌ها و از خودگذشتگی‌های این شخصیت ممتاز و تکرارناشدنی است.
داغ از دست دادن او تا ابد التیام نیافته و خسارتی که برای جبهه فرهنگی انقلاب و علی الخصوص خوزستان از فقدان او ایجاد شده جبران نخواهد شد.
