به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت ازاکبر بهاری* /// دانشگاه فرهنگیان یکی از مهمترین دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی کشور است که به سبب نقشی که دارد ، در فرهنگ‌سازی، تمدن سازی و تربیت نسل کشور بسیار تاثیر گذار است.
با وجود اینکه در چندسال گذشته بارها شخص اول مملکت بر اهمیت و احیا آن تاکید داشته است ولی همچنان یکی از کم تاثیرترین دانشگاه ها در معادلات فرهنگی و اجتماعی کشور است.
کار ویژه این دانشگاه تربیت معلم است معلمی که در بستر آن جامعه ساخته میشود و حقیقتا رونق و ویرانی آینده در دستان معلمان و در راهرو ها و کلاسهای دانشگاه فرهنگیان ساخته و پرداخته میشود.
دانشگاه فرهنگیان پس از سال‌ها با اهتمام رهبر معظم انقلاب شکلی منسجم گرفت و با وجود جفای دولت روحانی به آن، این دانشگاه به ریل اصلی خود برای تربیت دبیر برگشت و تا بتواند زین بعد تمامی معلمان مدارس کشور از کانال و طریق این دانشگاه تربیت و در سرکلاس حاضر شوند.
این دانشگاه هنوز با جایگاه اصلی خود فاصله دارد. اولا تکلیف این دانشگاه از نظر مدیریت و وزرات خانه ای روشن نیست و هم علوم و هم آموزش و پرورش بر آن ادعا دارند. از نظر ساختار و امکانات نیز دانشگاه فرهنگیان باز چندان وضع مطلوب ندارد.
در بخش فرهنگی این دانشگاه باید محور کار فرهنگی و اجتماعی باشد و نهادهای انقلابی از بسیج تا دفتر نهاد رهبری بیشترین تمرکز و حساسیت را در این دانشگاه داشته و بر تربیت نیروی خلاق و توانمند و انقلابی در این مرکز تاکید کنند.
در بخش سیاسی و علمی نیز این اولویت باید درک شود ولی همچنان در نظام حکمرانی سیاسی و علمی کشور این حساسیت درک نمیشود.
در بخش کلان سیاست گذاری باید بتوانیم شأن معلمی را در جامعه احیا کنیم و معلمی بیش از آنکه شغل و پیشه و محل درآمد باشد ، باید محور تربیت جامعه باشد.
جامعه از دامن معلم به تمدن می رسد. حفظ کرامت و شانیت معلمی و پیگیری مطالبات فرهنگیان باید در اولویت باشد.
مسولان آموزش و پرورش باید دغدغه معلمان را در اولویت قرار دهند و گوش شنوایی مطالبات معلمان باشند و خیلی زیبا نیست که معلم ما دغدغه داشته باشد ولی مسولان ما بغیر از شخص رهبری ، ترتیبی برای شنیدن صدای معلمان ندهند.
معلم باید محور توسعه جامعه باشد و طوری باشد که همه به معلم بودن افتخار کنند و تنظیمات فرهنگی جامعه جوری می‌بایست تدوین شود که بخش نخبه و خلاق و فرهنگی جامعه علاقمند و مشتاق معلمی باشند نه اینکه دانش آموز ما از الان سودای حضور در نفت و صنعت را داشته باشد ولی برای معلمی نشتابد.
برای اینکه جامعه سالم و بر ریل تمدن سازی قرار گیرد باید تربیت دانش آموز جدی گرفته شود. امروز غرب نه بواسطه زور و اسلحه و رسانه بلکه بوسیله معلمان توانسته مبانی لیبرالی را در جامعه خود نهادینه کند و چنان موفق عمل کرده که امروز جوان غربی افسون و شیفته مبانی لیبرالیسم تربیت پیدا می‌کند که حاضر نیست حقایق اطراف خود را ببیند و بشنوند و این معجزه آموزش و پرورش غرب است.
این در حالی است که نظام تربیتی ما در تعمیق و بارورسازی اندیشه های انقلابی بسیار ضعیف عمل کرده و مدرسه بجای مکانی برای تربیت نیروی وفادار و ایدئولوگ انقلاب برای نظام دیگر بنظر در حال تربیت سرباز است. دانش آموزان ما با هویت ایرانی غریبه است و بدان افتخار نمی‌کند و از اسطوره‌ها و دلیران ایران زمین کسی را به یاد ندارد.
چاره و درمان دردهای مزمن امروز جامعه در نظام صحیح تربیتی است. ۱۲ سال دانش آموز با ذهن های آماده و روح های پذیرا تماما در اختیار حاکمیت است تا بتواند فکر و اندیشه خود را ارائه دهد ولی این اهمیت جدی گرفته نمیشود و مجبور می‌شویم در کف جامعه به مسدود سازی و فیلترینگ و انسداد برای فرهنگ سازی روی آوریم.
*فعال سابق دانشجویی و کارشناس ارشد علوم سیاسی
