به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از اینترستینگ انجینرینگ، ماری گورگاراکیس یکی از دانشجویان سابق آزمایشگاه سیستم های موتور حسگری انستیتو ETH Zurichمی گوید: هرچند بیمارستان ها دستگاه های تراپی خوبی دارند، اما بیشتر اوقات آنها پر هزینه هستند.
گجت پوشیدنی جدید Myoshirt نام دارد و در توضیح آن آمده است: این گجت نوعی جلیقه با بازوبندهایی است که روی قسمت بالای بازو بسته می شوند و دارای یک جعبه کوچک با فناوری خاصی است. این جلیقه مجهز به یک الگوریتم هوشمند است که از طریق حسگرهای تعبیه شده در پارچه کار می کند و با ردیابی حرکات عمدی کاربر میزان نیروی مورد نیاز را تشخیص می دهد.
در مرحله بعد یک موتور، کابلی در پارچه را کوتاه می کند که به طور موازی با ماهیچه های کاربر قرار دارد و در حقیقت نوعی تاندون مصنوعی است. به این ترتیب از انجام حرکت مورد نظر توسط کاربر پشتیبانی می شود.
گجت پوشیدنی مذکور همیشه با حرکات کاربر همخوانی دارد و می تواند با توجه به ترجیحات فردی وی شخصی سازی شود.
محققان پژوهشی روی ۱۲ نفر انجام دادند که ۱۰ نفر آنها هیچ گونه معلولیت فیزیکی نداشتند. یکی از افراد دچار دیستروفی عضلات و فرد دیگ دچار جراحت نخاعی بود. آنها متوجه شدند تمام شرکت کنندگان توانستند با کمک جلیقه بازو یا اشیایی برای مدت طولانی بلند کنند.
داده های این پژوهش نشان داد قدرت تحمل افراد سالم یک سوم و در فرد مبتلا به دیستروفی عضلات حدود ۶۰ درصد افزایش می یابد. در این میان فرد با جراحت نخاعی توانست تمرین های ارائه شده در آزمایش را ۳ برابر بیشتر انجام دهد.
اکنون محققان تصمیم دارند جلیقه مذکور را حالت استفاده روزمره آزمایش کنند.
