به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، محققان موسسه سالک (Salk) به پیشرفتی دست یافته اند که می‌تواند به درمان‌های جدیدی برای کاهش شنوایی ژنتیکی منجر شود.
ژن درمانی که پروتئین خاصی را ارائه می‌کند می‌تواند از رشد صحیح سلول‌های موی معیوب اطمینان حاصل کند و به بهبود شنوایی کمک کند.
سلول‌های موی حسی بخش مهمی از سیستم شنوایی ما هستند. آن‌ها سطح حلزون گوش را با ساختارهای بلندی به نام استریوسیلیا می‌پوشانند که در پاسخ به امواج صوتی مرتعش می‌شوند و سیگنال‌های الکتریکی تولید می‌کنند که سپس به مغز ارسال می‌شود.
اما یکی از انواع ناشنوایی ژنتیکی به دلیل کمبود پروتئینی به نام EPS۸ ایجاد می‌شود که طول این سلول‌های مو را تنظیم می‌کند. بدون این پروتئین، آن‌ها خیلی کوتاه هستند تا به درستی کار کنند.
برای مطالعه جدید، محققان بررسی کردند که آیا بازیابی EPS۸ می‌تواند به رشد آن سلول‌های مو به طول طبیعی و بهبود شنوایی کمک کند.
این تیم با کار روی موش‌هایی که فاقد EPS۸ مهندسی شده بودند و به همین دلیل ناشنوا بودند، با استفاده از یک ویروس مرتبط با آدنو به عنوان وسیله‌ای برای رساندن پروتئین به گوش داخلی حیوانات آزمایش کردند.
مطمئناً، آن‌ها دریافتند که EPS۸ اضافه شده باعث می‌شود استریوسیلیا طولانی‌تر شود و برخی از عملکردها را به سلول‌هایی که صداهای فرکانس پایین‌تر را دریافت می‌کنند بازگرداند.
با این حال، برخی از هشدارها وجود دارد. این درمان در موش‌ها بعد از یک سن خاص جواب نداد، که این مطلب نشان می‌دهد، انجام چنین درمانی قبل از بلوغ سلول‌های مو ضروری است.
در انسان، این روش نیاز به استفاده از ژن درمانی در رحم دارد، زیرا با تولد خیلی دیر شده است.اما این تیم امیدوار است که با مطالعه بیشتر، این پنجره برای درمان گسترده شود.
یوری مانور، یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه گفت: EPS۸ یک پروتئین با عملکردهای مختلف است و ما هنوز مطالب بیشتری در مورد آن باید کشف کنیم.من متعهد به ادامه مطالعه کم شنوایی هستم و خوشبین هستم که کار ما می‌تواند به ژن درمانی کمک کند که شنوایی را بازیابی می‌کند.
تیم‌های دیگر در بازگرداندن شنوایی از طریق ژن درمانی با هدف قرار دادن ژن‌های دیگر نوید یافته اند.این تکنیک شامل رشد مجدد سلول‌های موی درونی یا بیرونی، اصلاح جهش‌هایی که باعث به هم ریختگی آن‌ها می‌شود، یا ترمیم آسیب‌های مربوط به سن به سایر ساختارها می‌شود.
تحقیق جدید در مجله Molecular Therapy – Methods & Clinical Development منتشر شده است.
