به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ حاشیه نگاری از تجمعات روز دوشنبه 11 مهر دانشگاه قم که توسط یکی از اعضای انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه قم واحد خواهران، تهیه شده است را مطالعه میکنید.
بسم الله الرحمن الرحیم
ساعت دقیقا ۱۰ - ساختمان مرکزی - دانشگاه قم -
شب گذشته اطلاعیه‌ها مبنی بر مکان و زمان تجمع پخش شده است، ساعت ده صبح بود و حدود ۱۵ الی ۲۰ نفر از دانشجویان معترض از دختران و پسران دانشگاه که کم کم بر تعدادشان افزوده می شد؛ مقابل ساختمان مرکزی تجمع کرده بودند.
مسئولین خوابگاه و حراست باخبر شدند و در بین دانشجویان آمدند تا آنها را متفرق کنند.
آنها با دانشجوها که ۱۵ نفر خانم و ۱۰ نفر آقا بودند؛ بحث می‌کردند و سعی می‌کردند با گفت‌وگوی چهره به چهره و گعده های ایستاده‌ی دو یا چند نفره افراد را راضی به برگشتن کنند.
۲نفر از مسئولین خانم دانشگاه در بین جمعیت حضور داشتند و سعی می کردند دختران را متقاعد به برگشت به سمت خوابگاه کنند؛ اما چه صحبت کردنی! قالب خوبِ گفت‌وگو برقرار بود اما محتوای گفت‌وگو ها به شدت ضعیف!
وقتی اوج استدلال این بود که اگر معترضید از ایران بروید!؟
به عنوان اعضای انجمن اسلامی وقتی این صحبت های بی منطق را شنیدیم؛ فکر کردیم که باید هر چه سریعتر جلوی این شیوه را بگیریم.
ظرف چند دقیقه خودمان را به آقای کریمی والا (مدیر معاونت فرهنگی دانشگاه) رساندیم.
به ایشان عرض کردیم: "دو نفر از خانم های حراست حرف‌هایی می زنند که درست نیست! با دانشجویان با زبانی غیر منطقی صحبت می کنند و جز متفرق کردنشان کار دیگری انجام نمی دهند. بهتر است که دانشگاه عقلانیت به خرج بدهد و با مسئولینی که صحبت های نا به جا می کنند؛ بر خورد شود و بستر گفتگوی صحیح بین دانشجویان و مسئولین دانشگاه فراهم شود."
ایشان در جواب ما گفتند: "قطعا بنده هم با این جنس صحبت که مثلا اگر معترضند از ایران بروند مخالفم! این چه حرفی است که آنها زدند! "
ایشان با ما به طرف ساختمان مرکزی حرکت کردند و درخواست ما را مبنی بر لزوم گفت‌وگوی صحیح اجابت کردند. گوشه‌ی فضای سبز روبروی ساختمان مرکزی، آقای کریمی والا روی زمین نشستند و حلقه‌ای از دانشجویان معترض روبروی ایشان جمع شدند تا حرف‌های ایشان را بشنوند. کم‌کم برخی از مسیولینی که از پنجره‌های ساختمان مرکزی به جمعیت خیره بودند بیرون آمدند و در قالب گعده های کوچک و بزرگ صحبت و گفت وگو بین دانشجویان و مسیولین شکل گرفت. هر چند عده‌ای نیز بی‌توجه به درخواست گفت‌وگو در قسمتی از محوطه هم‌چنان به شعار دادن ادامه می‌دادند. علی رغم تلاش های معاونت فرهنگی دانشگاه برای دعوت به گفتگو باز هم میان دانشجویان تنش بود؛ به جای اینکه صحبت های همدیگر را بشنوند، فقط داشتند شعار می دادند.
[ما دیدیم شدت صدای ایشان در فضای باز بسیار کم است؛ پس تصمیم گرفتیم که کاری انجام دهیم.]
انجمن اسلامی دانشگاه درخواست تریبون آزاد را قبل از این ماجرا زده بود؛ بنابراین به مسئولین گفتیم که هر چه سریعتر این درخواست تریبون را به مرحله اجرا برسانند.
در آن وضعیت در کنار افرادی که فقط برای تنش امدند قطعا عده‌ی بسیاری هم هستند که به دنبال استدلال و پاسخ از طرف مسئولین در اینجا جمع شده اند.ما معتقدیم که در بین جمعیت دانشجویان معترض کسانی هستند که طالب گفتگو و تعامل باشند و بخواهند با استدلال و منطق پیش روند، پس اگر با آنها با منطق صحبت شود، می شنوند. گفتیم هرچند ممکن است تریبون مورد استقبال قرار نگیرد اما حداقلی ترین وظیفه‌ی ما فراهم کردن بستر گفت‌وگو در قدم اول است.
درخواست انجمن اسلامی اجابت شد و کمتر از نیم ساعت بعد، تریبون دانشگاه در میان جمعیت، مقابل ساختمان مرکزی مستقر شد. دانشجویان اما قصد صحبت پشت تریبون را نداشتند و فقط می خواستند شعار بدهند.
ابتدا یکی از مسئولین دانشگاه پشت تریبون قرار گرفت و گفت: " دانشجویان! این تریبون برای شما و شنیدن صدای شماست که به درخواست انجمن اسلامی در اینجا قرار داده شده است. هر کس که پشت این تریبون قرار بگیرد؛ کاملا مصون است و امنیتش تضمین می شود. هیچ کس حق این را ندارد که در اینجا از شما فیلم و عکس بگیرد.
حدود نیم ساعت فرصت دارید سخن بگوئید. مطمئن باشید که صدای شما شنیده می شود."
پس از صحبت ایشان دانشجویان معترض یکی پس از دیگری پشت تریبون رفتند و دغدغه و مشکلاتشان را بیان کردند.
صحبت هایشان حول محور اعتراضات اخیر، اعتراض دانشجویان دانشگاه های دیگر مانند تهران و صنعتی شریف،آزادی و آزادی بیان، پیرامون مسئله زن و حجاب و مشکلات دانشجویان در دانشگاه و جامعه بود.
پس از صحبت کردن دانشجویانِ معترض خانم و آقا که بیش از ۱۰ نفر بودند؛ یکی از دانشجویان خانم انجمن اسلامی تریبون را به دست گرفت و شروع به صحبت کرد.
ایشان در پاسخ به صحبت دانشجوها گفت: " بنده در پی اعتراضات اخیر دوستان دانشجو در دانشگاه شریف حضور داشتم و از نزدیک اعتراض آنها را مشاهده کردم. شعارهای دانشجویان نه تنها غیر منطقی و مبنی بر استدلال نبود؛ بلکه شعارهایشان رادیکالی، فحش، افترا و بی حرمتی در آنها بسیار زیاد بود
این چند کلمه را دوستان دانشجو شنیدند؛ میکروفون را از دست ایشان کشیدند و با سر و صدا نگذاشتند صحبت هایش به انتها برسد. بیچاره آرمان آزادی! دانشجویانی که در شعارهایشان خود خواستار آزادی بیان بودند، طاقت و تاب شنیدن حرف‌های مخالف خود را نداشتند‌و پس از صحبت ۱۰ دانشجوی معترض، حتی به یک نفر که روایتی متفاوت تر از وقایع ارایه می‌داد بیش از چند ثانیه فرصت سخن داده نشدو
[بعضی از آنها حتی فحش هایی هم از زبانشان خارج شد و اوضاع را بدتر کرد.]
بعد از این اتفاق حدود ۵ نفر دیگر از دانشجویان معترض صحبت هایشان را ادامه دادند؛ حتی بیشتر از آن نیم ساعتی که بهشان مهلت داده شده بود. پس از اتمام صحبت هر یک از دانشجویان شعارهایی نیز داده می شد تا نفر بعدی پشت تریبون قرار گیرد.
در تمام این سه ساعتی که این اعتراض بر پا بود، چند نفر از مسئولین دانشگاه، از معاونت فرهنگی و روابط عمومی گرفته تا برخی از اساتید در میان دانشجویان رفتند و حرف‌هایشان را می شنیدند و تنها یا جمعی با آنها گفتگو و تعامل می کردند.
پس از شنیدن صدای اذان، روبروی ساختمان مرکزی، اندکی از دانشجوها برای خواندن نماز به حاج آقا کریمی والا اقتدا کردند.
هم زمان در آن سو دانشجویانی که برای اعتراض آمده بودند؛ بعد از مشاهده این صحنه شعارهایی مبنی بر این کار هم دادند.
در آخر بعد از حدود سه ساعت و نیم از تجمع، آقای دیرباز (ریاست دانشگاه) در جمع دانشجویان پشت تریبون رفت و خواستار رفع این تجمع و موکول کردن آن به روز آینده شد.
والسلام.
