به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ حجت الاسلام مسعود دیانی متولد سال ۱۳۶۰ در اصفهان روحانی، پژوهشگر دین، مجری و کارشناس صدا و سیما اهل ایران بود. او دانش‌آموخته حوزه علمیه قم و دانشجوی دکتری دین پژوهی بود؛ در کارنامه او فعالیت‌هایی همچون سردبیری برنامه ادبی شب روایت و برنامه شب های هنر، سردبیری برنامه سوره، سردبیری مجله ادبی الف‌یا و عضویت در تحریریه ویکی‌شیعه دیده می‌شود.
ایشان مجری برنامه سوره در شبکه چهار و مدتی نیز قائم مقام شبکه چهار تلویزیون بود. وی در شامگاه ۱۸ اسفند از دنیا رفت.
سال های فعالیت
در بیوگرافی زنده یاد مسعود دیانی فارغ التحصیل رشته های حوزوی بود و در حال تحصیل در ر مقطع دکترای دین پژوهی بود. او بتازگی جرای برنامه سوره را در شبکه چهار برعهده داشت. وی علاوه بر اجرا و فعالیت در صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، شاعر و نویسنده نیز بوده که آثار وی می توان به بازنویسی و تصحیح چندین اثر از بانو امین و گزینش و مقدمه نویسی چندین مجموعه شعر نبوی برای موسسه آینده سازان با عنوان «باران اگر تو باشی» اشاره کرد.
حجت الاسلام دیانی دوره های داستان نویسی ، مستندنگاری و شعر در بنیاد شعر و ادبیات داستانی و مدرسه اسلامی هنر را گذرانده بود و اشعار وی بسیار موردتوجه قرار گرفته است
آن مرحوم همچنین در سال ۱۴۰۰ به عنوان معاون شعر و ادبیات داستانی خانه کتاب و ادبیات ایران منصوب شد.
روایت مرحوم مسعود دیانی از «تجارت سرطان»
عمل جراحی سخت و سنگین بود. نزدیک به ده ساعت وقت برده بود. حدس نمی‌زدیم از عمل اول سخت‌تر باشد. که بود. در جراحی اول معده و طحال و نیمی از کبد و پاره‌ای ازمری و غدد فوق کلیوی را برداشته بودند. در جراحی دوم دیافراگم و روده و بخش دیگری از مری را. این بار مجبور شده بودند تیغ‌ها راتا پشت قلب ببرند. و این یعنی احتمال مرگ مضاعف. میانه‌ی جراحی باز از فاطمه رضایت گرفته بودند که خطر مرگ را با تصمیم جدید بپذیرد. امضا کرده بود و می‌شد حدس زد مادرم، برادرم، فاطمه و دوستانم چه رنج و زجر وحشتناکی از سر گذرانده بودند. تا من نیمه‌شب از اتاق عمل بیرون بیایم. با لوله‌ای در روده که قرار بود از یکی دو هفته‌ی بعد دهان جدیدم شود. برای خوردن غذاها و داروهایی که فقط می‌توانستند مایع باشند. و با سرنگ به روده تزریق شوند. مابقی درد وحشتناک بود، اضمحلال تن بود. و سکوت.
حالا دیگر کسی حرفی برای گفتن نداشت. این آخرین عمل جراحی ممکن روی بدن یک انسان بود. و ما به نقطه‌ی صفر که نه، به ماقبل صفر برگشته بودیم. هنوز لکه‌هایی از توده‌های سرطانی در کبد مشاهده می‌شدند و باید می‌سوختند. احتمالا آن هم بی‌حاصل. حالا اما می‌توانستیم پرسشی که چند ماه پیش اجازه نیافت با آرامش و به دور از هیجان جواب بگیرد را دوباره مطرح کنیم. هرچند پاسخ این بارمان مشخص بود. دیگر نه تن به عمل می‌دادیم، نه با شیمی‌درمانی به تماشای خاکستری خود می‌نشستیم. اما هشت ماه پیش چه؟
هنوز هم حق جانب پزشک اول نبود که سایه‌ی سنگین مرگ را در این بیماری می‌دید و ما را به انتخاب روش تسکینی به جای روش تهاجمی دعوت می‌کرد؟ حالا بعد از تحمل انبوه درد و زخم و ویرانی عمل و شیمی‌درمانی، بعد از صرف چندصد میلیون تومان هزینه، بعد از زمین‌گیر شدن و خانه‌نشین شدن و فلج شدن در امور روزمره، بعد از اینکه آیه و ارغوان ماه‌ها پدرشان را جز افتاده‌ای بی‌جان و ملول بر تخت ندیدند باید به افتخار امید و مقاومت و توکل کف می‌زدیم؟
وقتی پژوهش‌های علمی نشان می‌دادند که عمل جراحی در سرطان پیشرفته و متاستاز داده بی‌فایده است، از در بیرونش کنی از پنجره برمی‌گردد. عدد بقا زیر یکسال است، آن‌هم به عذاب. اجازه نداشتیم جور دیگری تصمیم بگیریم که متهم به ترس از شیمی‌درمانی و زهرناکی‌اش نشویم؟ انگ بی‌مسئولیتی نخوریم؟ ضد علم و خرافاتی به حساب نیاییم؟ و داغ ننگ بی‌ایمانی روی پیشانی‌مان ننشیند؟
به‌گمانم تجارت درمان سرطان در روزگار ما خوب خودش را به مفاهیم دینی و روانشناسی و ارزش‌های اخلاقی چسبانده بود. می‌مکید. و قهرمان می‌ساخت؛ ساکت و ویران و مظلوم. همین.
کریمی از قم
1401/12/18 - 18:45
