به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ نوید چکی زاده*/// همان کسانی که نزد مردم، و غالبا از طریق رسانه‌های جمعی به یک محبوبیت و معروفیتی دست یافته‌اند را می‌گویند که بیشتر افراد دنبال کننده این چهره‌ها را قشر جوان جامعه تشکیل داده‌اند.
*معامله دوسر سود رسانه و سلبریتی*
رسانه‌ها، از طریق یک فیلم سینمایی یا یک سریال تلویزیونی، چهره‌ها را در معرض دید مردم قرار می‌دهند و دست به برجسته‌سازی می‌زنند. این، شروع ماجرایی جدید است. ماجرایی که به برخی هنرمندان این اجازه را می‌دهد که خود را هنرمند بنامند و دارای سرشناسی، محبوبیت و معروفیت شوند.
رسانه‌ها با انتشار عکس‌ها ،تصاویر جنجالی ،سکانس‌هایی از آثار آن‌ها ،فعالیت‌هایی که در فضای مجازی دارند و نکته نظرها یا توئیت‌های آن‌ها و یا با استفاده از تبلیغات این چهره‌ها درآمدزایی می‌کنند و روز به روز به تعداد مخاطبان خود می‌افزایند.
با یک نگاه اجمالی در می‌یابیم که چهره‌ها سود خودشان را از این ماجرا برده‌اند، رسانه‌ها هم به این شکل درآمدزایی می‌کنند.
پس به نظر می‌رسد که مردم تنها کسانی هستند که در این ماجرا نفعی نبرده‌اند و اسیر بازی رسانه‌های جمعی و مجازی شده‌اند و روزانه با انبوهی از اخبار و اطلاعات جدید درست و غلطی که به دستشان می‌رسد باعث مشهور تر و چاق تر شدن یک سری افراد در جامعه که با دستمزد های نجومی که از طریق مردم و صداوسیما به دست می‌آورند می‌شوند.
*آتش‌بیاران معرکه، دلسوز مردم*
اما نکته مهم اینجاست که آیا این افراد برای خود محدودیتی قائل می‌شوند و به مسائلی که اصولا مربوط به حیطه هنری آن‌ها نیست و سواد چندانی درباره آن ندارند، اجازه دخالت نمی‌دهند؟
بررسی کنش‌های هنرمندان ایران در دوران اخیر نشان می‌دهد که برخی از آن‌ها محدودیتی برای خود قائل نشدند. همان زمانی که جامعه دچار تنش‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی بوده است این افراد نه تنها با دخالت‌های بی‌جا، به قولی آتش بیار معرکه شدند، بلکه خود را رهبر مردم دانسته وآن‌ها را به بیراهه کشانیده، و جامعه را دچار اضطراب و التهاب کرده‌اند.
نمونه این‌ها را در اتفاقات اخیر به وفور دیده‌ایم. در انتخابات سال ۹۶، امثال محسن تنابنده و احمد مهرانفر یا ترانه علیدوستی و احسان کرمی و ...تلاش‌های زیادی در جهت تبلیغ و گرفتن رای از مردم برای دولت روحانی انجام داده‌اند. نتیجه‌ی این کنش‌های‌شان را هم ما و هم خودشان دیده اند. اما در آخر همه‌اش را به پای ناکارآمدی نظام نوشته و خودشان را تبرئه کرده‌اند. آن‌ها در اینگونه موارد خیلی حرفه ای عمل کرده و خواسته‌های خودشان را به بهانه حمایت از مردم بیان می‌کنند.
یا در همین اتفاقات اخیر کسانی که از طریق رسانه ملی و مردم جامعه، به سطح بالایی از رفاه و زندگی لاکچری رسیده‌اند و حالا علیه دولت و ملت به پا می‌خیزند و بدون هیچ ترس و واهمه و قانونی به راحتی دست به مخالفت به قانون اساسی جامعه می‌زنند، و طرفدارانشان که قشر جوان و پرانرژی هستند را به یورش علیه دولت می‌خوانند.
با همه این تفاسیر به نظر می‌رسد که خلاهای قانونی زیادی در این زمینه وجود دارد که لازم است قانون گذاران جمهوری اسلامی، توجه ویژه‌ای در این زمینه داشته باشند و محدودیت‌هایی در زمینه‌های مختلف با پدیده سلبریتی سازی در ایران ایجاد بکنند و قوانین موجود را به خوبی به اجرا در بیاورند.
*عضو انجمن اسلامی دانشجویان مستقل در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبائی(ره)
