به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از نیواطلس، مشکل ایمپلنت گروهی از الکترودها به این واقعیت بر می گردد که باید طی فرایند تقریبا بخش بزرگی از جمجمه برداشته و دوباره درجای خود قرار گیرد. بنابراین اگر بتوان با سوراخ کوچکی این کار را انجام داد، بسیار راحت تر است.
با در نظر گرفتن این چالش در ذهن، محققان انستیتوEPFL سوئیس یک الکترود با قابلیت باد شدن طراحی کردند که از الاستومر زیست تجزیه پذیر نرم با ۶ بازوی مارپیچ مانند ساخته شده و مانند برگ های یک گل درهم پیچیده است. هر بازو چند الکترود طلایی زیر خود دارد.
این ابزار که ابتدا بدون باد است، داخل یک لوله سیلندری شکل قرار می گیرد. سپس از طریق سوراخی به قطر ۲ سانتیمتر در جمجمه، انتهای لوله در یک فضای یک میلیمتری بین مغز و جمجمه قرار می گیرد. یک مایع بی ضرر در الکترود ریخته می شود و در نتیجه هریک از بازوها متورم می شوند و به آرامی داخل جمجمه شکل می گیرند.
هنگامیکه فرایند تکمیل می شود ابزار گل مانند، محیطی به اندازه ۴ سانتیمتر را در کورتکس مغز می پوشاند. از آنجا که بازوهای این ابزار هنگام متورم شدن به سمت راست می چرخند، الکترودهای زیر آنها با بافت مغز به طور کامل تماس می یابند.
این فناوری هم اکنون به طور موفقیت آمیزی روی خوک های مینیاتوری آزمایش شده و قرار است یک شرکت زیرمجموعه EPFL به نام « نوروسافت بیوالکترونیک» آن را به طور تجاری عرضه کند.
همزمان با توسعه بیشتر دستگاه به تدریج اندازه سوراخی که باید در جمجمه ایجاد شود، کاهش و همچنین الکترودهایی که در آن به کار می روند، افزایش خواهند یافت.
