به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ سعید حجاریان، از تئوریسین‌های اصلاح‌طلب اخیراً طی یادداشتی در کانال تلگرامی خود ضمن ابراز عقد اخوت با مصطفی تاجزاده نوشته است: تاجزاده پس از اتمام اسارت (منظور، آزادی او پس از مجازات جرم فتنه 88 است) با ادبیاتی پاکیزه و مؤدبانه همچون گذشته در عرصه سیاست فعال بود و ذیل پروژه فکری-سیاسی‌اش به نقد رهبری هم می‌پرداخت. آیا آقایان لحظه‌ای تأمل کرده‌اند مسیری را که با بازداشت تاجزاده مسدود کرده‌اند، چگونه گشوده است؟ جامعه چنان زبانی به فریاد برآورد که گویی مدام زمزمه می‌کنند، بسم‌الله اگر حریف مایی!
او می‌افزاید: به هر روی، عمده اصلاح‌طلبان تاکنون آبروداری کرده و نقدهای خود را متوجه رویه‌ها، قوانین، وزرا و حداکثر رئیس‌جمهور کرده‌اند. باید پرسید آیا نظام انتظار دارد که آنان جملگی پا را فراتر بگذارند و محرکِ اولی را نشانه بروند؟
حجاریان در پایان نیز می‌نویسد: در پایان امید دارم سنت حبس‌درمانی –که ماتَرَک حکومت پیشین است- پایان یابد و شاهد آزادی همه عزیزان دربند باشیم.
*منظور حجاریان از این یادداشت و اشاره مستقیم او که رهبر مظلوم انقلاب را هدف قرار داده است؛ نکته‌ی مکتومی نیست.
در این باب باید دانست که حجاریان به جنگ عقلانیت آمده و قصد دارد از رفیقی دفاع کند که صراحتا به معارضه با قانون و رهبری برخاسته بود، به اذعان خودش خیلی از حرف‌هایش با براندازان یکی بود، با ادبیاتی حمایت‌گر می‌گفت آبان 98 در سطحی وسیع‌تر و خشن‌تر تکرار می‌شود، انتخابات را تحریم کرد، هم در دلار 10 هزار تومانی ابراز گرسنگی داشت و هم در دلار 30 هزار تومانی(!) و یا در یک سیاه‌نمایی آشکار از این گفت که جامعه ایرانی لجن است.
آیا اینها نشان پاکیزگی است؟!
ما از آقای حجاریان که سابقه اطلاعاتی هم دارد، می‌پرسیم که اگر چنین کسی در هر جامعه دیگری غیر از ایران اسلامی زندگی می‌کرد سزایش چه بود؟!
ایضا آیا رواست امنیت و ذهن مردم را در مقابل پروژه‌های امثال تاجزاده تنها گذاشت؛ صرفا چون آقای حجاریان با آنها رفیق است؟
در ادامه این قضایا البته باید با تأسف نیز گفت که گروکشی از رهبری هم نشانه زوال معنا در نزد حجاریان است.
جرائم تاجزاده به شخص رهبر مظلوم انقلاب چه مربوط؟!
بازی با حیثیت کشور، لگد زدن به انتخابات و گناه‌شستن از براندازان؛ به مجموعه نظام و مردم و دستاوردهای انقلاب مربوط است یا به شخص رهبر مظلوم انقلاب؟
آقای حجاریان حکما می‌داند که وقتی او را به دِه راه نمی‌دهند پس نباید سراغ کدخدا را بگیرد چون اساسا مسئله بر سر این است که او و تاجزاده باید قواعد همزیستی را رعایت کنند و معترض اصلی آنها مردم هستند نه شخص تنهای رهبری.
و اما حبس درمانی...
ایکاش که هیچکس ولو یک لحظه هم در هیچ زندانی نباشد.
اما آیا می‌شود در قبال کسانی که علیه امنیت کشور و ذهن مردم جرم می‌کنند مسامحه داشت؟!
فتنه 88 و آبان 98 که در تمام آنها تاجزاده و دوستانش دائما آدرس خیابان را به مردم داده بودند، آیا کافی نیست؟!
و نیک می‌دانیم که حکومت معصوم(ع) نیز اعدام و زندان و تبعید و حصر داشته است.
البته آقای حجاریان به جنگ عقلانیت آمده است. کتمان تاریخ که چیزی نیست!
گفتنیست، قبل از منظور قرار دادن رهبری از سوی حجاریان؛ فرد دیگری به نام سروش‌محلاتی که برخی محافل اصلاح‌طلب از وی با عنوان آیت‌ا... یاد می‌کنند نیز طی اظهاراتی با منظور قرار دادن رهبری گفته بود:
"متحجرین در دهه اول انقلاب هم بودند اما نمی توانستند منشاء اثر باشند، یعنی امام چنین اجازه ای به آنها نمی داد؛ اما بعد از رحلت امام، جریان متحجر آرام آرام به نظام نزدیک شد و توانست افکار خود را به میان مسئولان تزریق کند و آژیری که امام در خصوص خطر متحجران به صدا درآورده بود، خاموش شد. نتیجه این نفوذ در بخش‌های مختلف به تدریج خود را به شکل رسمی و غیررسمی نشان می دهد."
منبع: مشرق
