به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ به نقل از روزنامه جوان، علی ربیعی، از اعضای کابینه دولت روحانی در نشستی درباره فلسطین حضور یافته و گفته که در حوادث اخیر فلسطین شاهد هلوکاست‌سازی جدید بودیم و به مظلوم‌نمایی صهیونیست‌ها اشاره کرده است. او در گفت‌وگویی با خبرگزاری ایلنا پس از تشریح ظلمی که بر مردم غزه و فلسطین می‌رود، به سکوت برخی فعالان سیاسی فارسی‌زبان خارج‌نشین اشاره کرده است: «یاد دارم در اعتراضات داخلی که در کنار مردم بودیم، برخی در قالب دفاع مشروع درگیری مسلحانه را تبلیغ می‌کردند، اما امروز در برابر دفاع مردم فلسطین سکوت کرده‌اند.»
در باب این سخنان علی ربیعی چند نکته قابل تأمل است:
اول اینکه اصل تناقضی که ربیعی بیان کرده، قابل توجه است و از این منظر می‌توان اشاره او به چنین تناقضی در میان براندازان را قابل تحسین دانست. کسانی که در برابر جمهوری اسلامی هر گونه خشونتی را روا می‌دانند، اما حق مشروع مردم فلسطین در دفاع از خود برابر اشغالگری را رد می‌کنند و دفاع فلسطینی‌ها از خود را اعمال خشونت توصیف می‌کنند. خط فکری اینترنشنال و من و تو دقیقاً چنین چیزی است.
دوم آنکه چرا علی ربیعی باید همان سویی بایستد که چنین دشمنانی علیه ایران آنجا ایستاده‌اند؟ و حتی امیدوار باشد که آنان انصاف دفاع از مردم فلسطین هم داشته باشند!
سوم آنکه فقط خارج‌نشینان نیستند که چنین تناقضی دارند. مثلاً حجت الاسلام محسن رهامی، روحانی اصلاح‌طلب سال گذشته اعمال خشونت آشوب‌طلبان در تجمعات خود را تئوریزه و در واقع توجیه کرد. او در گفت‌وگویی که از قضا آن هم با خبرگزاری ایلنا بود، گفت که «اگر فردی در حین تظاهرات، خدایی نکرده مرتکب قتل و ضرب و جرح کسی هم شده باشد، تنها از بعد حق‌الناسی با مطالبه اولیای دم و صاحبان حق می‌توان نسبت به مجازات آن‌ها اقدام کرد و اولیای دم می‌توانند مثلاً تقاضای قصاص یا دیه کنند، ولی حاکمیت نمی‌تواند این افراد را از مصادیق محاربه‌ای که در آیه ۳۳ سوره مائده آمده است، تلقی کند و حکم محارب نسبت به آن‌ها صادر کند، فق‌های ما اصطلاحی در این خصوص دارند؛ یجوز فیه مالا یجوز فی غیره. به این معنا که برخی اعمال که در شرایط عادی جایز نیستند، ممکن است در زمان اعتراضات و تظاهرات جایز باشد، این موضوع در سایر کشور‌ها هم مرسوم است و هیچ‌گاه این افراد را به‌عنوان محارب، اغتشاش‌گر و عوامل بیگانه تلقی نمی‌کنند.»
حالا موضع کنونی همین فرد در قبال فلسطین فقط سکوت است! اما امثال علی ربیعی چشم بر تناقضات همفکران داخلی خویش بسته‌اند.
چهارم آنکه «مردم» همواره واژه و مفهوم مظلومی در مقابل اصلاح‌طلبان بوده و ابزار مشروعیت بخشی آن‌ها به اعتقادات و مواضع خود بوده است. از همین رو علی ربیعی ایستادن خود کنار اهل آشوب را ایستادن کنار مردم توصیف می‌کند تا به اقدام خود مشروعیت ببخشد. اگر مردم آن‌ها بودند، پس مخالفان آن‌ها که تجمعاتی به مراتب بزرگ‌تر تشکیل می‌دادند و فیلم و تصاویر آن هم موجود است، چه کسانی بودند؟
در واقع امثال ربیعی و همفکرانش ماهی‌گیران آشوب بودند و تلاش کردند از این آب گل آلود ماهی خود را بگیرند و هنوز هم قلاب ماهی‌گیری را زمین نگذاشته‌اند!
