به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از علی خضریان*/// در مناظره‌ای با جناب احمد زیدآبادی، روزنامه‌نگار و فعال اصلاح طلب که با موضوع مشارکت در انتخابات در دانشگاه امیرکبیر برگزار شد، با مرور نزاع‌های انتخاباتی میان جریان‌های سیاسی در سال‌های گذشته، تلاش کردم تا با سؤالاتی ملموس، واقعیت بدون روتوش سیاست‌ورزی امثال ایشان را عیان کنم.
سؤالاتی که ظاهراً موجب عصبانیت آقای زیدآبادی گردیده و باعث شده تا ایشان با توهین به ساحت دانشگاه، از در و دیوار مراسمی که در کمال آرامش برگزار شد و دانشجویان حاضر نیز سؤالات خود را از طرفین مناظره پرسیدند، ایراد بگیرد و در کوچه خلوت روزنامه آقای کرباسچی شاخ و شونه بکشد!
جناب زیدآبادی بهتر بود به جای بهانه گرفتن و زیر میز زدن برای مناظره‌ای که ۲۰ دقیقه نیز طبق زمان‌بندی بیشتر صحبت کردند، پاسخی برای سؤالات مطرح شده پیدا می‌کردند و آنها را برای تغییر ذهنیت دانشجویان منتشر می‌کردند. هر چند این رفتار از خصوصیات ایشان و دیگر بازندگان انتخابات ۸۸ است.
سؤالاتی که حق افکار عمومی است تا بداند کسی مثل جناب زیدآبادی با ادعاهایی که از زمین و زمان ایراد می‌گیرد، به پشتوانه کدام سابقه و ایده حکمرانی از شیخ مهدی کروبی در انتخابات حمایت کرده است؟ و یا چگونه ادعای آزادی‌خواهی و شرافت را با مواضع خود پیرامون دولت اسرائیل با هم جمع می‌کند؟
جناب زیدآبادی باید پاسخی برای دانشجویان حاضر می‌داشتند که چطور با گفتمان «بدیم بره» کنار آمدند و امروز حل همه مشکلات را یکجا از دولت و مجلس مطالبه می‌کنند؟ و چطور با کسانی که با ادعای ریاکارانه آزادی‌خواهی، نقد اندیشه را به هجو و هو کردن مخالفان کشاندند، همکاری مطبوعاتی داشتند؟!
البته برخلاف ادعای خلاف واقع جناب زیدآبادی از کم و کیف مراسم، این نشست دانشجویی توسط رسانه‌های مختلف خبری حاضر در مراسم تصویربرداری و ضبط صدا شده است که با کوچکترین جستجویی تمام و کمال قابل دسترسی است و بهتر است به جای نوشتن، مخاطبان را به آنها ارجاع دهم تا خودشان قضاوت کنند.
*نماینده مجلس شورای اسلامی
