به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از علی ریاحی‌پور///* در گام دوم انقلاب، برای جهش و تحول سیاسی وقت اندک است و مسائل بسیار. باید مسائل اصلی و اولویت دار کشور را وسط گذاشت و بدون تعارف سیاسی و با عبور از انگاره های ارتجاعی و محافظه کارانه مسیر اصلاحات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی را پی گرفت. اصلاحات جز ذات و جوهره انقلاب است. اصلاحات از مسیر نقد حکومت آری، نفی حاکمیت هرگز می گذرد.
اصلاحاتی که به تعبیر رهبری اگر رخ ندهد نظام به بیراهه خواهد رفت:«بنده معتقدم که اصلاحات، یک حقیقت ضروری و لازم است و باید در کشور ما انجام گیرد. اصلاحات در کشور ما از سر اضطرار نیست که فلان حاکمی مجبور شود مورد مطالبات سخت قرار گیرد و گوشه و کناری را اصلاح کند؛ نخیر، اصلاحات جزو ذات هویّت انقلابی و دینی نظام ماست. اگر اصلاح به صورت نو به نو انجام نگیرد، نظام فاسد خواهد شد و به بیراهه خواهد رفت. اصلاحات یک فریضه است. وقتی اصلاحات نشود، برخی از نتایجی که ما امروز با آنها دست به گریبانیم، پیش می‌آید: توزیع ثروت ناعادلانه می‌شود؛ نوکیسه‌هایِ بی‌رحم بر گوشه و کنار نظام اقتصادی جامعه مسلّط می‌شوند؛ فقر گسترش پیدا می‌کند؛ زندگی سخت می‌شود؛ از منابع کشور به‌درستی استفاده نمی‌شود؛ مغزها فرار می‌کنند و از مغزهایی که می‌مانند، حداکثر استفاده نمی‌شود. وقتی که اصلاحات باشد، این آفتها و این آسیبها و دهها مورد از قبیل آنها پیش نمی‌آید.»
در مسیر اصلاحات هیچ دستگاه و نهادی استثنا نیست. تحول و اصلاحات سیاسی صرفا مربوط به نهادهای انتخابی نیست. نهاد های انتصابی هم مبتنی بر آرمان‌ها و اهداف انقلاب اسلامی باید با آسیب شناسی دقیق از وضع موجود، ترسیمی دقیق و واقعی از وضع مطلوب داشته باشند و قدم های مختلف رسیدن به آن را طراحی کنند. این مهم رخ نمی دهد مگر آنکه دستگاه ها آغوش خود را به روی جریان انتقادی باز کرده و از طرفی دیگر اراده ای جهت اصلاح را در خود ایجاد و نمایان کنند و مبتنی بر آن متعهد به پاسخگویی سیاسی باشند.
این یک قاعده اساسی و حتمی است. نقد، اصلاح و پاسخگویی. قاعده ای که رهبر انقلاب به صراحت آن را بیان می کنند: «اصلاحات به معنای حقیقی کلمه، شامل همه‌ی دستگاه‌های کشور می‌شود. هیچ دستگاهی نباید خود را از انتقاد و نقد مصون و از عیب خالی بداند؛ همه‌ی دستگاه‌های کشور باید مورد نقد منصفانه قرار بگیرند و همه در جهت اهداف نظام و در چهارچوب آن، رفتار خود را اصلاح کنند. دولت، مجلس، قوه‌ی قضاییه و سایر دستگاه‌هایی که در کشور هستند و مسؤولیت‌های مهمی بر دوش آنهاست، همه مشمول این قاعده‌ی کلی هستند؛ نقد، اصلاح و پاسخگویی.»
قطعا در این مسیر باید مبنای عمل را اولویت ها گذاشت. در دوره اصلاحات جریان تجدیدنظرطلب در پی آن بود که به غلط اصلاحات را به معنای تجدیدنظر کردن در آرمان‌ها و ارزش‌های دینی و انقلابی تعریف کند و اصلاحات آمریکایی را در کشور پیاده سازی کند. اما رهبر انقلاب در مقابل این جریان انحرافی در بیان های مختلف خویش سعی کردند مسیر مطالبه اصلاحات را به سمت مسائل اصلی و اساسی مردم و کشور سوق دهند.
ایشان اولویت اصلی اصلاحات در کشور را در سه حوزه اساسی معرفی می‌کنند. مبارزه با فقر، فساد و تبعیض. بخوانید: «آماج این مبارزه، سه چیز است: یکی فقر است، یکی فساد است و یکی تبعیض. اگر با فقر و فساد و تبعیض در کشور، مبارزه شود، اصلاحات به معنای حقیقی - اصلاحات انقلابی و اسلامی - تحقق پیدا خواهد کرد. مشکلات ما از این سه پایه‌ی شوم و از این سه عنصر مخرب است. ناامنی هم که داریم، به خاطر همین است. بسیاری از ناامنی، به خاطر فقر است و بسیاری به خاطر فساد است. باید هدف مبارزه، اینها باشد. اصلاحات حقیقی در کشور، اینهاست.»
امروز هر کسی در هر جایگاهی که قرار دارد باید نسبت خود را با مسیر اصلاحات در کشور مشخص کند و برای خود فارغ از اقدامات نمایشی و همایشی نقش تعریف کند. امروز همه باید خود را یک کنشگر فعال در صحنه اصلاحات کشور بدانند. در راس جریان اصلاح طلبی، دانشجویان قرار دارند. دانشجویان باید به میدان مطالبه اصلاحات که به تعبیر رهبری یک تکلیف و مجاهدت است بیایند و بدون لکنت زبان با حاکمیت سخن بگویند: «اصلاح‌طلبی - با معنای درست این کلمه - جزو لاینفک انقلاب است و یک دانشجوی مسلمان نمی‌تواند اصلاح‌طلب نباشد. اصلاح‌طلبی یک پز سیاسی نیست؛ از این به عنوان یک پز سیاسی و وسیله‌ای برای جذب دل این و آن نباید استفاده کرد؛ از آن برای موجه کردن چهره نباید استفاده کرد. اصلاح‌طلبی، یک تکلیف و یک مجاهدت است. دولت و ملت موظفند اصلاح‌طلب باشند؛ البته اجازه ندهند که اصلاح‌طلبی را دیگران برای آنها تعریف کنند.»
