به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از غلامرضا بنی‌اسدی */// مرتضی آوینی را می‌شود در قاب‌های مختلف نگاه کرد. بسیاری آخرین قابِ این گالری را در یاد دارند و می‌خواهند داشته باشند. حتی می‌خواهند که دیگران هم چنین باشند و صفحات آلبوم را به عقب، ورق نزنند. من تاکنون درباره آخرین قاب قلم زده‌ام. کم هم ننوشته‌ام در شرحِ این قابِ دوست داشتنی. اما این بار که نام آوینی به میان آمد، تا انگشت‌هایم بر صفحه کیبورد نشست، این دو بیت از شعر بلند حکیم توس، ابوالقاسم فردوسی در ذهنم جان و در این یادداشت هم جا گرفت؛
فریدونِ فرّخ، فرشته نبود/ ز مُشک و ز عنبر سرشته نبود
ز «داد» و «دَهِش» یافت او نیکویی/ تو داد و دهش کن، فریدون تویی.....
انگار می‌خواست مرا به مسیرِ «شدن» توجه دهد. مسیری که آوینی را از «کامران» تا مرتضی و تا «آقا مرتضی» دفاع مقدس بر می‌کشد. راهی که می‌تواند همیشه گشوده باشد تا دیگران هم بتوانند با قدم گذاشتن در آن قدم‌ها را به سوی تعالی و اعتلا نظمی مومنانه دهند.
من مقداری آلبوم آوینی را ورق زده‌ام. قاب‌های متعدد را دیده و خوانده‌ام اما قصد بازنویسی صفحه به صفحه آن را ندارم فقط می‌خواهم نسل نوخواه و پژوهنده را به خوانشی تمام ساحتی از مرتضی آوینی دعوت کنم. فکر می‌کنم این می‌تواند برای انقلاب ما «آدم‌سازی» کند. می‌تواند از دل همین ماهایی که به سنگ‌های خارا و تاریک می‌مانیم، گوهر شب‌چراغ بسازد. این درست که معرکه بر پا نیست و میدانی فراخ چنان که آوینی را روزی شد، فراوی ما رخ نمی‌نماید اما تجربه آوینی هست. رسمِ تحول یافتن از قدیم چنان تحریر شده است که گاه به میدان نرفته آدمی را قهرمان می‌کند. برای این هم باز ذهنم مرا به این دو بیت شعر از عزیز کاشانی توجه می‌دهد که؛
دل گفت مرا علم لدنی هوس است/ تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
گفتم که الف، گفت دگر هیچ مگوی/ در خانه اگر کس است، یک حرف بس است
امروز روزی است که باید در خویش تحول ایجاد کرد. باید یک حرف را چراغ راه کرد، از خویش برون آمد و کاری کرد که مرتضی به برای مانایی انجام داد.
عرصه فرهنگ و هنر انقلاب، امروز به منطق آوینی نیاز دارد. به «هنری مردمی» که زبانِ زمان و زمین را بفهمند و با نیازهاشان پاسخ گویند. کسانی که آشنا به منطق و نگاه فردا، مردمان جامعه خود را به سوی قله فرداها راه بنمایند. چنان که مرتضی آوینی به جایگاهی چنین رسید که نه فقط مردم زمان خود را که امروزیان را هم چراغ راه است.
باید آلبوم آوینی را گشود. صفحه به صفحه هم خواند و او را در خویش باور و اندیشه‌اش را بارور کرد تا هم امروز مرزبان فرهنگ انقلاب و ایران و به ویژه دفاع مقدس بود و هم فردا را به این رسم‌الخط نوشت. ما به آوینی‌هایی نیاز داریم که چون او داد و دهش و نیکویی را به رفتار درآورند و شأن فریدونی بیابند. فرهیختگانی که امروز را دریابند. امروز که میدان مین‌های فرهنگی تا دل و ذهن ما دامن کشیده است، به خط بزنند و شهید شوند تا شهادت بماند...
* پیشکسوت دفاع مقدس
