به گزارش خبرنگار تشکلهای دانشجویی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از وحید شورابی//* رهبر معظم انقلاب اسلامی عصر امروز در دیدار ۲/۵ ساعته با حدود ۳ هزار نفر از دانشجویان و نمایندگان تشکلهای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی و علمی دانشگاهها به گفت‌وگو نشستند. در این مراسم که هرساله برگزار می‌شود نماینده تشکلهای دانشجویی به بیان مهمترین مسائل از دیدگاه خود در حوزه‌های مختلف دانشگاهی و سطوح حکمرانی در مقابل رهبر انقلاب می‌پردازند، این جلسه نقطه عطفی در حیات اجتماعی فعالیت‌های دانشجویی محسوب می‌شود. در این مراسم رهبر انقلاب با انتقاد از فضای دانشگاه به نکاتی پیرامون توجه هرچه بیشتر تشکلها به فضای داخلی دانشگاه پرداختند که این موضوع دلیلی شد تا در این یادداشت با این منظر نگاهی بیندازیم.
کار دانشجویی بی شباهت به رسالت انبیاء نیست.
دانشجویی که خود را پرچمدار انقلابی می داند که حامل مفاهیم توحیدی است و حول ارزش هایی چون عدالت، آزادی، معنویت، استقلال و... کنشگری می کند در واقع مانند انبیاء مردم را به کمال دعوت می کند.
انبیاء، ائمه و صلحا هیچگاه دعوت را بیرون از جغرافیای زندگی و محل کار خود شروع نکردند و آنگاه که پیروان جهانی پیدا کردند، هیچگاه از محیط جغرافیایی پیرامونی خود غافل نشدند. نه پیامبر (ص) بی مدینه رسالتش جهانی شد و نه امام (ره) بدون حوزه علمیه انقلاب نبوی را پس از ۱۴ قرن روحی دوباره بخشید.
کدام دعوت کننده به حق را می شناسید بدون اثرگذاری به محیط پیرامونی خود توانسته باشد در بین آحاد جامعه تحول ایجاد کند. وقتی با دانشجو و استادی که ساعتها با آنها زیست مشترک داریم نمی توانیم دیالوگ برقرار کرده و به مفاهمه برسیم، چگونه می توانیم سایر اقشار مردم را بر سر عدالت و آزادی با خود همراه کنیم!
ممکن است گفته شود که نسل تغییر کرده و ارزش های دینی در بین دانشجویان کم رنگ شده و تبلیغ دشمن کار را برای ما سخت کرده است. بسیار خوب پس نباید دیگر موقع انتخاباتها و رویدادهای بزرگ سر چهارراه برویم و تریبون آزاد برگزار کنیم و مردم را عمل صالح مد نظرمان دعوت کنیم. مگر مردم کف خیابان چیزی متفاوت از دانشگاهیان هستند؟
متاسفانه در سال های اخیر به دلیل تعطیلی دانشگاهها ناشی از ویروس کرونا و ذهنیت غلط عدم امکان هدایت دانشجویان، محیط دانشگاه را به جریان دگراندیش را سپرده ایم و در بزنگاه های مهم تمرکز فعالیت را بر بیرون دانشگاه می گذاریم. حتی در رخدادهایی مثل ۱۶ آذر و انتخابات هم اگر در دانشگاه برنامه برگزار می کنیم و مسئولان دولتی و حکومتی و نامزدهای انتخاباتی را به دانشگاه دعوت میکنیم، تمرکز اصلی مان بر نقد و حساب کشی از کارگزاران است تا تاثیر بر محیط دانشجویی، یعنی برگزاری برنامه در دانشگاه زمانی اصالت دارد که مقابلمان مسئولی روی صندلی بنشیند و نقد بشود و برود و فیلم آن در فضای مجازی وایرال شود!
مشخصا تاثیرگذاری بر محیط دانشگاه و دعوت به مفاهیم بنیادین و ارزش های اساسی در قالبهای گفتگو محوری چون کرسی های آزاد اندیشی، برگزاری جلسات مناظره و گفتگو محور، انتشار نشریات دانشجویی، استفاده از فضاهایی همچون برد های دانشگاهی و ظرفیت های فضای مجازی اتفاق می افتد.
فعالان تشکلها خود بهتر می دانند برگزاری مناظره، کرسی آزاد اندیشی، نشریات و بردهای دانشجویی در چه وضعیت بغرنجی قرار دارد و هنوز وضعیت به سالهای قبل از کرونا برنگشته است. در طوفان الاقصی، ۱۶ آذر و انتخابات مجموعا چقدر از ظرفیتهای گفتگو محور در دانشگاهها استفاده شد؟
اصلا چقدر حرکت نمادین در دانشگاه انجام دادیم؟!
به جز شبیه سازی ماجرای بیمارستان المعمدانی در یکی از دانشگاهها تقریبا کار نمادین دیگری در یکسال گذشته به ذهن نمی رسد. بماند که در عصر هنر و رسانه تقریبا خشابمان خالیست! در حالی که جریان برانداز حتی از ظرفیت تخته وایت برد و شاخه های درختهای دانشگاه هم در جریان زن زندگی آزادی و پس از آن برای تولید پیام و انجام حرکتهای نمادین استفاد کرده و می کند. ۱۶ آذر و انتخابات امسال با حضور مسئولان در دانشگاه خودمان پر کردیم و دولت را به سیاست زدایی از دانشگاه متهم نمودیم. اما خودمان هم خواسته یا ناخواسته به سیاست زدایی از دانشگاه کمک کردیم.
از بازگشت امر سیاسی به دانشگاه صحبت کردیم، ولی جلسات گفتگو محورمان را به استدیوهای خبرگزاری ها و محافل کافه ای مانند خانه اندیشه ورزان و هر ظرفیت بیرون دانشگاهی منتقل کردیم و از بیرون دانشگاه داد می زنیم که دارند دانشجو را غیر سیاسی می کنند!
القصه تشکل دانشجویی صرفا گروه چریک مبارز نیست که پشت درب بسته تشکل برای اصلاح دولت و کارگزارانش نسخه بپیچد اما توان اثرگذاری بر محیط دانشگاه را نداشته باشد یا اصلا آن را رسالتش نداند!
پی نوشت: رد نمی کنم مسئولان دانشگاهی از رئیس و معاون و فلان روحانی مسئول تا موانع بیرون دانشگاه گاها با کج فهمی و مانع تراشی، تاثیرگذاری تشکلهای را بر دانشگاه با اختلال روبه رو می کنند. لیکن اثرگذاری بر محیط دانشگاهی را نسبت به قبل با همین دانشگاه و مسئولینش اگر مقایسه کنیم میبینیم تذکر رهبری به جاست.
کسی با نقد مسئولان و فعالیت برون دانشگاهی مخالف نیست. خطر اصلی انتقال مرجعیت آزاد اندیشی از درون به بیرون دانشگاه است. نباید از دانشگاه عبور کنیم!
*فعال سابق دانشجویی
