به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از روح‌الله رضوی*/// هرچه روزهای مانده تا انتقام می‌گذرد هم صدای واق واق وحشت اسرائیلی‌ها بلندتر می‌شود و هم غرغر غربی‌ها برای انصراف ایران از تنبیه تل آویو بیشتر. تا همینجای معرکه - بدون حتی شلیک موشک و پهپادی - اسرائیل دیگر تجاوزی به سوریه نداشته و مثل روز روشن است که تهدید جدی ایران بارقه‌های بازدارندگی را همین اکنون هم فعال کرده.
اسرائیلی که در ابتدا نسبت به هر واکنشی در هر سطحی خودش را آماده‌ی به آتش کشاندن کل منطقه نشان می‌داد حالا با وجود درآمدن آمریکایی‌ها در پشت‌ش تهدید پاسخ به ایران را منوط به اما و اگرهایی در نوع حمله ایران کرده چه آنکه در منحصربفردترین شرایط تاریخ نکبت‌بار ۷۶ساله‌اش قرار گرفته. چه کسی فکر این روزها را می‌کرد؟
ایران اما در این میانه در شرایطی هنوز اعلام می‌کند قصد تنبیه اسرائیل را دارد که قطارقطار غربی‌های ریز و درشت را پشت اسرائیل می‌بیند و می‌داند آمریکا اقلا در مقام دفاعی کاملا حامی اسرائیل است. این یعنی ریسک عدم اصابت اهداف مد نظرش چه بسا بیشتر هم بشود اما هنوز هیچ نشانه‌ای از تغییر تصمیم ایران وجود ندارد.
تا کنون یک کشور دوست یا مسلمان هم کمتر ابراز همراهی و حمایتی از ایران نکرده و حتی در حد دیپلماتیک صرف، حق تنبیه اسرائیل توسط ایران را مورد تأکید قرار نداده. یک ایران است و ملت خودش و گروه‌های مقاومت منطقه و اسرائیل تا بن دندان مسلح و مورد حمایت سرتاپای غرب و سازمان کم خاصیتی بنام ملل و البته خداوند جل جلاله.
من تا همینجای معادله‌ای که توصیف کردم از ته وجودم احساس شعف می‌کنم که نسل پدران ما آن همه جانفشانی برای تحقق این انقلاب و رسیدن به این نقطه‌ی امروز ایران کردند. احساس شعف می‌کنم که ماشین زمان مرا به سال‌هایی کشاند که در آن تغییر معادلات قدرت منطقه را پس از قرن‌ها شاهد باشم. احساس شعف می‌کنم که در برابر اسرائیل این جرثومه سبوعیت ودرندگی، در جغرافیایی تنفس می‌کنم که در آن "سربازان راستین امام زمان" نه از پشت تریبون‌ها که در سوله‌ها و کارگاه‌ها و کوه‌ها و زیرزمین‌ها، آرمان نابودی اسرائیل را در سر می‌پرورانند.
