به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ درختان پرسایه‌ای که از آب و هوای خوش گذشته‌های این پایتخت ۲۰۰ ساله حکایت می‌کنند؛ زمانی که تهران، این شهر پرهیاهو و شلوغ امروزی، باغی بزرگ بود و خانه‌هایش هم به پیروی از الگوی شهر، خانه‌باغ بودند. روزهایی که سراسر شهر کوهپایه‌نشین البرز، توتستان بود و مردمانش به نیت نذر، درخت توت می‌کاشتند.
تهران در کنار چنارها و انارهایش، در گذشته به توتستان‌هایش هم شهره بود؛ توتستان‌هایی که با آغاز فصل بهار، رونق و شادابی را به محله‌ها و مناطقی مانند طرشت، کن، فرحزاد، ده‌ونک و باغ فیض هدیه می‌دادند و حال مردمان‌شان را خوب می‌کردند.
با اینکه حالا بخش زیادی از این توتستان‌ها در فرایند توسعه ناموزون شهری در دهه‌های گذشته، جای خود را به خیابان‌ها، بزرگراه‌ها و ساختمان‌های کوچک و بزرگ داده‌اند و جای درختان توت در پایتخت خالی شده، اما هنوز هم در همین روزهای اردیبهشتی در جای‌جای این شهر بزرگ پر از آدم‌هایی است که زیر درختان توت معابر، روی نوک پا بلند می‌شوند و دانه‌دانه توت‌های شیرین را پیش از افتادن روی زمین، می‌چینند.
سفر به کن و سولقان و فرحزاد، هنوز هم می‌تواند تجربه‌ای لذتبخش با عطر و طعم توت باشد. هنوز کوچه‌باغ‌هایی به جای مانده‌اند که در آنها و در کنار خانه‌های قدیمی و خشتی، می‌توان درختان توت و بازمانده‌های توتستان‌های قدیمی را دید و لذت برد. اینها ماندند تا شاید امروز گواهی بدهند که تهران، زمانی توتستان بوده است.
