به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از معین رضیئی*/// تو اوج اغتشاشات سال گذشته درست همان روزهایی که صحن دانشگاه به آشوب کشیده شده بود و عده‌ای دانشجو نما با فحاشی به رهبر عزیز انقلاب دل ما را خون کرده بودند؛ ما دائما به دنبال دعوت از مسئولین مختلف و سلبریتی‌های جریان انقلاب برای حضور در دانشگاه بودیم، تا با باز شدن پای آنان به دانشگاه فضای سنگین شکل گرفته را بشکنیم و قوت قلب برای دانشجویان انقلابی ایجاد کنیم.
آن زمان هر چه تلاش کردیم به در بسته خوردیم؛ و کسی حاضر نشد دعوت ما را قبول کند؛ کسانی که آبروی خود را مدیون جمهوری اسلامی بودند ترجیح دادند در این شرایط سخت بر سر آبروی خود قمار نکنند چون می‌دانستند در دانشگاهی که حرمت رهبر انقلاب شکسته شد؛ به راحتی حرمت آنان نیز شکسته خواهد شد.
در این شرایط سخت حتی وزرای بهداشت و علوم نیز بچه‌های تشکلی را فراموش کرده بودند آنقدر که در ۴۰ روز اول اغتشاشات؛ هیچ جلسه‌ای میان وزرای این دو وزارتخانه با نمایندگان تشکل‌های انقلابی که در صحن دانشگاه میداندار مبارزه با ساختارشکنان بودند؛ برگزار نشد و آخر سر هم یکی از وزرا آرام شدن فضای دانشگاه را به حساب خود فاکتور کرد.
خلاصه کنم در آن شرایط سخت کسی حرف ما را نمیشنید و کارد به استخوان بچه‌ها رسیده بود؛ تا آنکه در آبان ۱۴۰۱ جلسه ای با حضور دبیران اتحادیه‌ها و دفتر ارتباطات مردمی رئیس جمهور برگزار شد؛ بچه‌ها دلخور بودند به همین خاطر در جلسه نیز انتقادات تندی از عملکرد دولت داشتند؛ بلافاصله از جلسه که بیرون آمدیم مسئولین وزارت بهداشت و علوم زنگ زدند و از ما دعوت کردند جلسه‌ای با وزرای این دو مجموعه داشته باشیم.
گویا خبر گلایه‌های ما به گوش آقای رئیسی رسیده بود او نیز چنان تشری به وزرای این دو مجموعه زده بودند که آن‌ها فرصت نکردند حتی تایم جلسه را با هم هماهنگ کنند و اشتباها هر دو در یک روز و یک ساعت زمان برای دیدار با ما تعیین کرده بودند؛ خودش نیز در پنج شنبه آبان ماه و زودتر از وزرایش جلسه‌ای خصوصی با ما در دفترش گذاشت تا مستقیم حرف‌هایمان را بشنود و از ما دلجویی کند.
آقای رئیسی حداقل برای ما دانشجویان یکی از با معرفت‌ترین مسئولین بود، او در روزهای سخت پناه بود بی آنکه چشم داشتی داشته باشد یادم است، حتی برای مراسم ۱۶ آذر ۱۴۰۱ نیز همه ما پیشنهاد دادیم با توجه به جو متشنج دانشگاه‌ها به صلاح رئیش جمهور است در تهران سخنرانی نکند یا اگر در تهران آقای رئیسی ماند به علم و صنعت یا پردیس فرهنگیان برود تا با چالش کمتری رو به رو شود؛ اما او سرباز انقلاب بود و مثل خیلی‌ها اهل عافیت سنجی به نفع آبرویش نبود به همین جهت بر خلاف توصیه‌ها آمد دانشگاه تهران تا حرف‌های همه را بشنود حتی حرف تندترین دانشجویان را اما آ نها جلسه رئیس جمهور را تحریم کردند!
در پایان؛ به قول متین فارابی سید شهید؛ رییس جمهوری بود که دوست داشتیمش اما به تعبیر امیرمحمد کولانی قدر او را ندانستیم؛
خداحافظ آقای رییس جمهور با معرفت؛ دیدار به قیامت راستی یادمه در آخرین افطاری قول داده بودید بازهم جلسه داشته باشیم در این دنیا که نشد اما در قیامت آنجا که دست همه خالیست
آقای شهید رئیسی تو به وعده‌ات عمل کن....
*فعال سابق دانشجویی
