به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»، زنان علیرغم اینکه اغلب نقشی محوری در تلاش‌های امدادی دارند، معمولاً در تصمیم‌گیری در مورد کمک‌های بشردوستانه و حل مناقشه شرکت نمی‌کنند. دولت‌ها و سازمان‌های جامعه مدنی باید به صدای شبکه‌های تحت مدیریت زنان گوش دهند، شریک شوند و صداهای آن‌ها را تقویت کنند تا زندگی‌ها را نجات دهند و به افراد بیشتری که تحت تأثیر درگیری در سراسر جهان هستند کمک کنند.
جنگ تلفات ویرانگری بر زنان در غزه، سودان، یمن و مناطق بسیاری در سراسر جهان داشته است. درگیری‌های مسلحانه اغلب توسط مردان آغاز، رهبری و انجام می‌شوند، در حالی که زنان در مناطق جنگی هزینه‌های نامتناسبی را می‌پردازند که شامل اختلال و محرومیت کامل برای خانواده‌ها، آوارگی، از دست دادن مراقبت‌های بهداشتی، معیشت و افزایش خشونت است.
با افزایش خشونت در جهان، تعداد زنانی که در ۵۰ کیلومتری درگیری مسلحانه زندگی می‌کنند به بیش از ۲ برابر میزان آن در دهه ۱۹۹۰ افزایش یافته است. نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که ۴۴ درصد از زنانی که در سال گذشته در بارداری یا زایمان جان خود را از دست داده‌اند در ۵۰ کیلومتری منطقه درگیری بوده‌اند و تقریباً ۲۶۰ میلیون زن در کشورهایی زندگی می‌کنند که خشونت جنسی گسترده یا قابل‌توجهی را در طول درگیری گزارش می‌کنند.
زنان اغلب قهرمانان ناخوانده جنگ هستند. آنان برای دیگرانی که گرسنه هستند و مجبور به ترک خانه‌هایشان شده‌اند، غذا و سرپناه فراهم می‌کنند، نان‌آور اصلی یا تنها نان‌آور خانواده خود می‌شوند. شبکه‌های قدرتمندی می‌سازند تا جوامع خود را ایمن‌تر و سالم‌تر کنند. زنان در جنگ اغلب سازندگان صلح هستند.
در غزه، ۷۰ درصد کارکنان بهداشتی خط مقدم را زنان تشکیل می‌دهند. در سودان و مالی، زنان برای آوارگانی که از جنگ فرار می‌کنند، غذا و سرپناه فراهم می‌کنند. در یمن، ۸۹ درصد از زنان در گروه‌های پس‌انداز محلی برای کمک به جوامع خود تلاش می‌کنند.
زنان می‌دانند که خود، خانواده‌ها و جوامعشان در زمان صلح و همچنین در زمان جنگ به چه چیزی نیاز دارند. زنان در مناطق جنگی به‌طور مداوم حمایت از درآمد را در میان درخواست‌های اصلی خود و حتی گاهی بالاتر از غذا ذکر می‌کنند. در واقع، فقط ۵ درصد از داستان‌های درگیری رسانه‌ای بر تجربیات زنان متمرکز است.
تنها یکی از ۱۸ توافقنامه صلح امضاشده در سراسر جهان در سال ۲۰۲۲ شامل امضای یک سازمان زنان بود. سازمان ملل اعلام کرد که برابری جنسیتی با سرعت کنونی، در بالاترین مناصب قدرت تا ۱۳۰ سال دیگر محقق نخواهد شد.
اگر جهان همچنان زنان را در جنگ فقط به‌عنوان قربانی ببیند، ما فرصت‌های زیادی را برای نجات جان‌ها و پیشبرد صلح از دست خواهیم داد. بازیگران بشردوستانه، سرمایه‌گذاران و سیاست‌گذاران باید فعالانه و آشکارا به زنان به‌عنوان رهبران اعتماد نشان دهند، روی آن‌ها سرمایه‌گذاری کنند و در هنگام طراحی سیستم‌ها و تصمیم‌گیری، آن‌ها را شامل شوند.
در اوگاندا و هائیتی، زنان گفته‌اند که باید مایل‌ها پیاده‌روی کنند و امنیت خود را برای رسیدن به مکان‌هایی که در آن غذا توزیع می‌شود به خطر بیاندازند. کمک‌های بشردوستانه ارسال شده به مناطق درگیری می‌تواند بسیار بهتر هدایت شود اگر ارائه‌دهندگان و دولت‌ها به صحبت‌های زنان گوش فرا دهند.
