به گزارش سرویس فناوری اطلاعات «خبرنامه دانشجویان ایران»، ترکیبات تنقلات مثل پفک، بیسکویت و ... پشت بسته‌های آن نوشته شده و مخاطب آن تنقلات قبل از خرید با دقت نگاهی می‌اندازد تا بداند دقیقا چه چیزی را مصرف می‌کند اما از آنجایی که ترکیبات تولیدات رسانه‌ای پنهان است گاهی ما به عنوان مخاطبان رسانه، حتی بعد از مصرف و آشکار شدن عوارض این تولیدات، متوجه نمی‌شویم که دچار چه آسیب‌هایی شده‌ایم.
در واقع مخاطب نمی‌داند دقیقا دارد چه چیزی مصرف می‌کند و در بسیاری از موارد ترکیبات کاملا پنهان است.
رژیم مصرف رسانه شباهت زیادی به رژیم‌های تغذیه‌ای دارد و هر فرد برای حفظ سلامت خود باید هوشمندانه از الگوهای مورد نیاز خود پیروی کند.
برخی افراد با این استدلال که محتواهای رسانه‌ای که مصرف می‌کنند سالم و مورد تایید هستند، ساعت‌های زیادی از وقت خود را صرف وب‌گردی و گشت و گذار در فضای مجازی می‌کنند، بدون آنکه بدانند ذهن و روان خود را ناخواسته در معرض اضافه بار اطلاعاتی قرار می‌دهند.
"برترام کراس در کالج هانتر آمریکا، در اثر تحقیقاتی‌اش با عنوان «مدیریت سازمان‌ها» برای اولین بار، اصطلاح اضافه بار اطلاعاتی را مطرح کرد.
اضافه بار اطلاعاتی موضوعی است که پس از پیدایش فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی به یک معضل بزرگ تبدیل شده است و به شرایطی اطلاق می‌شود که مقدار اطلاعات وارد شده به مغز بیشتر از توانایی مغز برای پردازش آن است.
آلوین تافلر نویسنده و آینده پژوه آمریکایی در کتابش با عنوان «شوک آینده» پیش‌بینی کرده بود که تولید و گسترش روز افزون اطلاعات در نهایت منجر به ایجاد آسیب‌هایی در زندگی کاری و اجتماعی افراد خواهد شود.
همانگونه که در مرحله تصمیم گیری اطلاعات ناقص افراد را دچار سردرگمی می‌کند، اضافه بار اطلاعاتی هم می‌تواند باعث سردرگمی افراد، خستگی و اختلال در تصمیم‌گیری شود.
در چنین شرایطی رژیم مصرف رسانه‌ای کمک می‌کند انبوه اطلاعات تحت کنترل کاربران در بیاید و با هدفمند کردن اطلاعات مصرفی، معضل اضافه بار اطلاعاتی برای کاربران ایجاد نگردد.
