به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در این عرصه گرانبهاترین داشته ات، یعنی عمرت را باید به پای آگاهی بریزی. این حرفه شب و روز، گرما و سرما نمی شناسد، پیاده و بدون کمترین تجهیزات و با تحمل ده ها مصائب ریز و درشت از این جلسه به آن جلسه، از این محله به آن محله از این شهر به آن شهر و از این روستا به آن روستا صدای رسای مردم باشی.
خبرنگاری حرفه ای آمیخته با درد و فریاد مردم برای بیان واقعیات و مطالبات مردمی است و همواره از آنها به عنوان گوش شنوا، چشم بینا و زبان گویای جامعه در بیان مشکلات یاد می شود اما خبرنگاران خود چالش های نهفته و دردهای ناگفته فراوانی دارند که البته سهم خبرنگاران زن در این میان بیشتر و سنگین تر به نظر می رسد.
این حرفه به طور خاص در ایران شغلی کم درآمد است و وضعیت زنان در این میان بغرنج تر از مردان است. بیشتر زنان شاغل در مطبوعات، در رده های پایین شغلی مانند گزارشنویسی یا خبرنویسی فعالیت دارند.
برخی قوانین نانوشنه و شاید هم برخی قوانین دست و پا گیر سبب شده تا خبرنگاران زن تا رسیدن به جایگاه مطلوب شان در حوزه خبرنگاری، فاصله طولانی در پیش داشته باشند.
مهمترین مطالبه زنان خبرنگار
مطالبه جامعه زنان رسانه ای ازدولت‌های مختلف همواره تجدید نظر قانون مطبوعات و به روزرسانی آن بوده تا با ویرایش و اصلاح بتوانند بهتر حق خود را بگیرند و تامین کننده مطالبات صنف خود باشند.
از لحاظ حقوقی در قانون مطبوعات کشور ما گمشده‌ها و حلقه‌های مفقوده زیادی داریم، چنانچه قانون مطبوعات مورد تجدید نظر قرار گیرد از دغدغه و دردهای زنان خبرنگار کاسته می شود.
در حال حاضر قانون مطبوعات، فاقد جامعیت لازم برای حمایت از زنان در عرصه های مختلف است زیرا زنان خبرنگار پا به پای مردان خبرنگار کار می کنند اما این کجا و آن کجا.
زنان خبرنگار حتی با زنان شاغل دیگر در دستگاه های اجرایی برابری ندارند زیرا مواردی همچون پاس شیر،رفاهیات و موارد دیگر اصلا برای آن ها در نظر گرفته نمی شود.
قانون حمایت از خانواده برای زنان خبرنگار نادیده گرفته شده است و نداشتن ساعت کاری مشخص و بعضا سرکار بودن از صبح تا شب از جمله این مشکلات است که موجب می شود خانم‌های دارای فرزند یا متأهل سختی‌های بیشتری را تحمل کنند.
خبرنگاران، بیشتر زمانشان را در فضای بیرون از خانه می‌گذرانند و کار کردن در منزل و رسیدگی به امور خانه برای آنها کمتر دست می دهد هرچند این مشکل را خبرنگاران و خانواده‌هایشان پذیرفته اند.
صنف حرفه ای رسانه ها در کشور نیز درگیر سلیقه های شخصی بوده و جامعه رسانه ای هنوز موفق به راه اندازی یک تشکل صنقی قوی و منسجم برای زنان نشده است.
چنانچه این تشکل حرفه‌ای در استان ها وجود داشت مشکلات خبرنگاران زن گفته و تدبیری برای رفع آن اندیشیده می شد.
با این وجود بعضی ها شاید از سر کم لطفی هنوز زنان را در عرصه کار خبر کم توان تر از مردان می بینند یا بنا به شرایطی همچون حضور در موقعیت های خاص، اولویت را به مردان می دهند.
باید نگاه ها را شست و زاویه دید خود را تغییر دهیم تا متوجه شویم که زن بودن مانعی برای کار خبری نیست بلکه به عنوان یک حسن بزرگ به آن نگاه کرد.
در بیشتر موقعیت ها زنان خبرنگار توانسته اند با قلم و احساس خود بهتر از خبرنگاران مرد به بیان رویدادها و توصیف اتفاقات و وقایع بپردازند.
باید دیدگاه مردم نسبت به کار زنان در رسانه‌ها، تغییر کند و بدانند تفاوتی میان مرد و زن در این حرفه نیست و حتی شاید زنان بتوانند بهتر از مردان موفق باشند.
این مهم در وهله نخست باید از خود زنان خبرنگار شروع شود و خود را به عنوان صاحبان قلم و اندیشه باور کنند.
سازمان یونسکو در تحقیقی پیرامون خبرنگاران زن اعلام کرده که آنها بیش از گذشته به صورت آنلاین تهدید می‌شوند و حدود سه چهارم (۷۳ درصد) در معرض خشونت آنلاین بوده‌اند.
مشکلات پیش روی زنان خبرنگار تنها مختص شهر یا کشور خاصی نیست بلکه در تمامی دنیا تا حدودی یکسان است و این زنان آنقدر باید قوی باشند که معضلات برای رسیدن به ترقی سد راه آنان نشود.
