به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ علی عباسیان*/// آنچه در پی حوادث شهادت فرمانده عزیز جبهه مقاومت سید حسن نصرالله و در ادامه آن در عملیات موفقیت‌آمیز وعده صادق ۲ شاهدش بودیم آغاز «نصر الهی» است؛ آن لحظه که صبر و مصیبت و فشار بر مظلومان به بهای خون‌ها و شهادت‌ها به نهایتش می‌رسد و نگاه‌ها در اوج استیصال و خلوص تنها به آسمان معطوف می‌شود و امیدی جز او نیست، درست در همان لحظه نیز نصر الهی فرا می‌رسد: در لحظه‌ای که دیدیم آسمانِ امید، نه فقط برای مردم لبنان و غزه بلکه برای همه آزادی‌خواهان جهان بیکباره با رزم موشک‌های ایرانی، پر ستاره گردید؛ به وضوح شور و شعفِ نصر الهی در چشم و دل همگان قابل مشاهده بود.
از کودکان بی‌گناه غزه گرفته تا پیران و میانسالان و جوانان... از جانبازان و خانواده‌ها شهدای در میدان گرفته تا زنان و خردسالان دورترین نقطه این کره خاکی... از مسیحی و مسلمان و یهودی گرفته تا مردمان بی‌ارتباط‌ترینِ مسلکان به ادیان ابراهیمی، هر که انسانیت وجودی‌اش در این جنایات مدام رژیم غاصب آزرده بود، گروه گروه به وجد می‌آمدند و به هر زبانی که داشتند شکرگذار این نصر الهی بودند، نصری که ان‌شاءالله به وعده الهی مقدمه فتوحات بزرگ‌تری خواهد شد؛ همان‌طور که در تجربه جلوی چشم‌مان می‌بینیم که پس از شهادت سرداران و مجاهدان و مظلومان یکی پس از دیگری قدم‌های به نسبت بزرگ‌تری در فتوحات طوفان الاقصی، وعده صادق ۱ و حالا وعده صادق ۲ رقم خورده است.
اما نشانه نصر الهی در این لحظه‌ی تاریخی این است که مردم گروه گروه به امید، دین و ایمانشان افزوده می‌شود و جوشش شعف و شکر الهی در دل و وجودشان قلیان پیدا می‌کند؛ بله باید درست محاسبه کرد: آنچه رقم خورد دست‌آورد بشر نیست، اینکه بگوییم ایرانی‌ها، سپاهی‌ها یا سازندگان موشک‌ها و فرماندهان تصمیم‌ساز و تصمیم‌گیر این شادی را رقم زدند حتمأ دچار خسارتیم؛ آنچه منجر به نصر الهی است تماماً از سوی خداوند است و شایسته است به حمد او، در وسایل و وسائطی که مقدمه تحقق چنین لحظه‌ای شده‌اند، متوقف نشویم.
چه بسیار موشک‌ها و چه بسیار اصابت‌ها که طی جنگ‌های بشر رد و بدل شده است، آیا همه آنها این چنین نشانه نصر الهی را به همراه داشته‌اند؟! آیا آنها نیز این چنین مرزها را درنوردیدند و جریان‌ساز قلوب بوده‌اند و دل‌ها را متحد کردند؟! نصر الهی هرچند به وسیله خلوص نیت، تلاش و جهاد مجاهدان رقم می‌خورد اما همه‌اش از جانب و متعلق به خداوند است و می‌بایست برای مراقبت از آن و تضمین راه و فتوحات آینده به حمد خداوند، دل‌ها را بیش از پیش متوجه او کنیم.
ما در این میدان جهاد وظیفه داریم پس از هر پیروزی و گشایشی که به آن می‌رسیم، بیش از پیش به حمد الهی و استغفار بپردازیم؛ استغفاری که به فرموده عرفا موانع و مشکلات دل و دین ما، نقصان گذشته و آینده صحنه این نبرد را رفع می‌کند و زنگار غفلت را از جان‌ها دور و نیت‌ها را خالص می‌گرداند و پیش‌روی در این جبهه‌ای که تمام کفر در مقابل تمام حق ایستاده است را تضمین خواهد کرد.
«ما همه» مسئولیم، در هر کجا که ایستاده‌ایم و نفسی اگر بر ما می‌رود و می‌آید، مسئولیم! به سلاح تقوا و با هر توانی که خداوند به ودیعه به ما داده است می‌بایست خودمان را به این صحنه تاریخی آخرالزمانی برسانیم و در صف جبهه حق جهاد بکنیم که اگر غیر از این باشد، خودمان متضرر خواهیم شد و می‌بایست روزی پاسخ‌گو باشیم. از جهاد تبیین گرفته تا هر قسمی از جهاد که توانایی‌اش را داریم؛ اما یادمان نرود، نلغزیم، ناامید نشویم و نهراسیم که حتمأ «فَإِنَّ حِزبَ اللَّهِ هُمُ الغالِبونَ»
*فعال سابق دانشجویی
