به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ علیرضا بیرانوند، دروازه‌بان ملی‌پوش کشورمان، در یک مصاحبه جنجالی ادعای عجیبی را مطرح کرد که می‌تواند عواقب جدی برای او به همراه داشته باشد.
او مدعی شد که برای دریافت الحاقیه فسخ قرارداد خود پنج میلیارد تومان رشوه داده است. این ادعا نه تنها چالش‌های اخلاقی و حقوقی را به دنبال دارد، بلکه می‌تواند به عنوان یک خودکشی حرفه‌ای برای بیرانوند تلقی شود.
بر اساس قوانین کمیته انضباطی فوتبال، پرداخت رشوه از سوی بازیکنان و اهالی فوتبال به طور مستقیم منجر به یک سال محرومیت فوری می‌شود. در ماده ۷۲ بند دو و سه مقررات انضباطی فدراسیون فوتبال آمده است:
۲- هرکس که اصالتاً یا از طرف شخص ثالث از طریق اعطا یا تعهد یا پیشنهاد امتیازات یا وعده‌های نامشروع و غیر موجه یا رشوه به مقامات رسمی یا کارمندان فدراسیون یا هیأت‌ها، بازیکنان یا مقامات رسمی باشگاه‌ها، تلاش نماید که ایشان را به نقض اساسنامه، مقررات، آیین‌نامه‌ها، بخشنامه‌ها و دستورالعمل‌های فیفا، کنفدراسیون فوتبال آسیا یا فدراسیون فوتبال ترغیب یا تحریک نماید به محرومیت از هرگونه فعالیت مرتبط با فوتبال، فوتسال و فوتبال ساحلی برای حداقل دوازده ماه بعلاوه حداقل دوازده ماه محرومیت از ورود به کلیه ورزشگاه‌های کشور و جریمه نقدی به میزان حداقل دویست میلیون ریال، محکوم خواهد شد.
۳- (درخواست کننده) مستقیم و غیر مستقیم (یا قبول کننده موارد فوق) مستقیم و غیر مستقیم نیز به حداقل دوازده ماه محرومیت از هرگونه فعالیت مرتبط با فوتبال، فوتسال و فوتبال ساحلی بعلاوه حداقل دوازده ماه محرومیت از ورود به کلیه ورزشگاه‌های کشور و جریمه نقدی به میزان حداقل دویست میلیون ریال محکوم خواهد شد.
بیرانوند رسماً اقرار به پرداخت رشوه کرده که قانونگذار می تواند او را با یک سال محرومیت مواجه کند که البته می‌تواند شامل از تعلیق خارج شدن چهار ماه محرومیت قبلی‌اش نیز باشد. بنابراین، در نهایت ممکن است او به یک سال و چهار ماه محرومیت دچار شود، مگر اینکه فدراسیون تصمیم بگیرد به دلایل مصلحتی برخوردی ملایم‌تر داشته باشد. اما سؤال اصلی اینجاست چرا باید بیرانوند برای دریافت مبلغی که طبق اسناد موجود حق قانونی او است، به پرداخت رشوه بپردازد؟ شواهد رسمی نشان می‌دهد که او پیش از الحاقیه در مجموع ۶۶ درصد از مبلغ اصلی قراردادش را از پرسپولیس دریافت کرده و با احتساب آپشن‌ها، طلب کلی او حدود ۹ میلیارد تومان بوده است. حال آنکه با توجه به موقعیت تیم، اگر گزینه‌های قهرمانی و کلین‌شیت‌ها را در نظر بگیریم، او تنها حدود ۷میلیارد تومان طلب داشته است.
با این تفاسیر آیا منطقی به نظر می‌رسد که او بخواهد برای دریافت این مبلغ، از جیب شخصی خود ۵ میلیارد رشوه دهد؟ اینجاست که مسأله اغوای بازیکن به صورت جدی مطرح می‌شود. به نظر می‌رسد که پیشنهادات نجومی سایر تیم‌ها باعث شده تا یکی از اقتصادی‌ترین بازیکنان فوتبال ایران، با حساب دودوتا چهارتا گونه خود حاضر شود ۵ میلیارد رشوه بدهد تا الحاقیه فسخ بگیرد و از جای دیگر آب رفته را به جوی بازگرداند.
