به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از حمید ملک‌زاده */// ما در میانه جنگ هستیم. اگرچه این جنگ هنوز بیرون از محدوده سرزمینی ما جریان دارد، با این حال نمی‌توانیم مطمئن باشیم که روندهای آتی و تحولات آینده به همین شکل باقی می‌ماند. این جنگ نیز درست مثل همه نمونه‌های دیگری که از منازعات نظامی وجودشناختی جاری میان بازیگران عمده سیاسی می‌شناسیم، موضوعی بسیار پیچیده است که دامنه گسترده‌ای از مسائل مربوط به دیپلماسی، دیپلماسی عمومی و جنگ رسانه‌ای را شامل می‌شود. تا جایی که می‌دانیم مسئولان حکومتی و تصمیم گیران عمده در نظام تصمیم‌گیری جمهوری اسلامی ایران، هم در عرصه مسائل مربوط به دیپلماسی، یعنی هم در رابطه با دولت‌ها و بازیگران منطقه‌ای و هم در ارتباط با نهادهای بین‌المللی تأثیرگذار در این زمینه، فعالیت‌های پیگیر و مستمری را درباره مسائل مربوط به دیپلماسی جنگ در دستور کار قرار داده‌اند. تا جایی که می‌دانیم تمهیدات نظامی لازم نیز درباره این موضوع توسط نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران اندیشیده شده است.
نتایج حاصل از اقدام هوشمندانه و به موقع جمهوری اسلامی ایران در جریان عملیات «وعده صادق ۲» نیز تا حد زیادی در حوزه دیپلماسی عمومی، بویژه در میان افکار عمومی منطقه و علاقه‌مندان به مقاومت در دیگر نقاط جهان تأثیرگذار بوده و کفه ترازو را به نفع جمهوری اسلامی ایران سنگین کرده است. با این وجود هنوز مسائلی هست که در زمینه مواجهه با افکار عمومی داخلی باید درباره آنها صحبت کنیم؛ مسائلی که ناگفته گذاشتن آنها در بلندمدت می‌تواند روند آینده این جنگ و این نزاع سخت گریزناپذیر را برای ما با چالش‌هایی قابل توجه مواجه کند.
باید بپذیریم در وضعیت عادی نیستیم
اینکه واقعیت جاری جنگ با رژیم صهیونیستی و وضعیت غیرعادی موجود در آن را بپذیریم به هیچ عنوان به این معنا نیست که ما جنگ‌طلب هستیم یا اینکه از جنگ دفاع می‌کنیم.
این تنها تلاشی است که برای ارائه کردن توصیفی دقیق، روشن و صادقانه از وضعیت انجام می‌دهیم. برای فهمیدن این موضوع باید از قبل این نکته را در نظر بگیرید که جنگ در جهان جدید به طور عام، و جنگی که ما با شرورترین نیروهای نظامی در تمام تاریخ خودمان به عنوان یک مردم داشته‌ایم، یعنی با رژیم اشغالگر قدس، با آنچه از جنگ‌های کلاسیک می‌شناسیم تفاوت‌هایی بنیادین دارد.
در جنگی که از آن صحبت می‌کنیم موشک‌ها دیگر تنها برای کشتن نیستند که شلیک می‌شوند. حتی می‌توانیم ادعا کنیم که کشتن تنها برای حذف کردن شخص یا اشخاص اتفاق نمی‌افتد. در این شکل جدید از جنگ، هر گلوله‌ای که شلیک می‌شود چیزی بیش از جان هدف یا اهداف خودش را قصد کرده است. احتمالا به همین خاطر است که عملیات «وعده صادق ۲» بعد از گزافه‌هایی که نخست وزیر رژیم خطاب به ملت ایران ایراد کرد انجام شد و احتمالا مناسب‌ترین زمان ممکن برای انجام دادن چنین عملیاتی به حساب می‌آمد.
با عنایت به آنچه تا اینجا آوردیم «وعده صادق 2» را نباید به‌عنوان نقطه پایانی بر جنگی که ما در میانه آن هستیم در نظر بگیریم. این تنها یک تحول جدی و قدمی تأثیرگذار است که باید آن را درست در معنای حقیقی خود فهمیده و برای قدم‌های بعدتر از آن آماده شویم. سفرهایی که بعد از پاسخ ایران به شرارت‌های رژیم صهیونیستی از طرف رئیس‌جمهور و وزیر امور خارجه دولت جمهوری اسلامی ایران انجام شد، در کنار برگزاری نماز جمعه با حضور با صلابت رهبر انقلاب در مصلای امام خمینی تهران، دنباله‌های این پاسخ معنادار بودند.
همه اینها یک معنای مشخص دارند: ما در یک وضعیت عادی نیستیم اما هراسی هم از آن نداریم. یعنی هم برای هر دقیقه از آن و تحولاتی که آبستن آن است برنامه‌های مشخصی داریم و هم در عالی‌ترین سطح از مقامات، حاضریم هزینه این دفاع مقدس از ایران و ایده مقاومتی را که از ارزش‌های اساسی آن نیرو گرفته است بپردازیم. این موضوعی است که هنوز به طور کافی و به شکلی متکافی در رسانه‌های ما به آن پرداخته نشده است.
دل‌های قوی، اذهان روشن
پاسخ غافلگیرکننده ایران به شرارت‌های ارتش رژیم صهیونیستی علیه تمامیت ارضی و منافع مستقیم دولت جمهوری اسلامی ایران بعد از اجرای عملیات «وعده صادق ۲» شرایط جدیدی را در جنگ ما با رژیم اشغالگر قدس به وجود آورده است؛ شرایط تازه‌ای که بر اساس آن کابینه امنیتی نتانیاهو یا باید شکست در مقابل ایران را پذیرفته و به روندهای دیپلماتیکی که از آلام مردم مسلمان در منطقه غرب آسیا می‌کاهد تن بدهد، یا باید در عملیاتی کور دامنه نزاع را گسترده‌تر کرده و در پاسخ به اقدام ایران علیه رژیم صهیونیستی، پاسخی نظامی را تدارک ببیند.
اینطور به نظر می‌رسد که کابینه نتانیاهو که گسترده‌تر کردن جنگ را به عنوان سرپوشی برای شکست‌های معناداری که در میدان خورده، انتخاب کرده است، در مسیر دوم حرکت خواهد کرد. به همین خاطر است که دستگاه تبلیغاتی رژیم سعی می‌کند با بحث کردن مدام درباره حمله به ایران یا منافع مستقیم ما در محدوده سرزمینی خودمان ترسی که برای مدت‌ها در سرزمین‌های اشغالی احساس می‌شد را در ایران تولید کند. آگاهی ما از این موضوع نباید ما را در موقعیتی قرار دهد که واقعیت نزاع سختی که در آن قرار داریم را فراموش کنیم. این بازی روانی را باید در کنار مجموعه دیگری از اقدامات، از جمله فعال شدن دوباره بال تبلیغاتی وابسته به رضا پهلوی و البته خبر بازگشت شبکه تلویزیونی «منوتو» به عنوان بازوی تبلیغاتی این جریان در نظر بگیریم.
این یک بسته ترکیبی برای وارد شدن به جنگی ترکیبی است؛ جنگی که احتمالا با حمایت سربازان صهیونیست فارسی زبان جریان می‌یابد. ما نباید فراموش کنیم و نباید صحبت کردن درباره این موضوع را کنار بگذاریم که «ما در میانه جنگ هستیم، جنگی بنیادین برای حفاظت از حیثیت وجود شناختی خودمان در مقام یک واحد سیاسی». تنها در چنین حالتی است که می‌توانیم انتظار داشته باشیم مردم ما با دل‌های قوی و اذهانی آماده به استقبال شرورترین دشمنان تاریخ ایران خواهند رفت.
*پژوهشگر اندیشه‌های سیاسی
