به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ حبیب‌الله محمودیان اظهار کرد: ویرانه‌های این شهر باستانی در محل روستای سراب کلان و درقسمت سرچشمه رودی که به نام شیروان معروف است، واقع شده و سرچشمه این رود به صورت چشمه‌هایی از کنار این آثار جاری است و از به هم پیوستن آن‌ها رود شیروان تشکیل می‌شود و پس از طی مسافتی در جهت شرق به رودخانه پر آب و خروشان سیمره می‌ریزد.
این ناحیه مورد توجه برخی از مورخان، جغرافی‌نویسان و باستان‌شناسان قرار گرفته که در خصوص اوضاع این شهر باستانی در آثار خود مطالبی به رشته تحریر در آورده‌اند که در این بحث به مواردی از آن‌ها اشاره می‌شود.
وی افزود: مؤ لف کتاب جغرافیا و تاریخ سرزمین‌های خلافت شرقی، لسترنج، در کتاب خود می‌نویسد: «در باختر لر کوچک در مرز باختری عراق عرب دو ولایت ماسبذان و مهرجانقذق قرار دارد که مهم‌ترین آن‌ها «سیروان» و «صیمره» بوده و هنوز خرابه‌های آن دو شهر باقی است».
محمودیان خاطرنشان کرد: راولینسون در سفرنامه خود می‌نویسد: «خرابه‌های سیروان کامل‌ترین بازمانده یک شهر ساسانی به شمار می‌آید، دیوار منازل عموماً عظیم و از سنگ ملاط آهکی فوق‌العاده محکم که از کوه‌های مجاور آورده شده ساخته شده است، تمام منازل زیرزمینی دارند که آن هم شامل اتاق‌های هلالی مانند است. در میان خرابه‌های سیروان بازمانده‌های بنایی عظیم موسوم به قصر انوشیروان مشاهده می‌شود».
این باستان‌شناس افزود: بهمن میرزاکریمی درکتاب راه‌های باستانی و پایتخت‌های غرب ایران نوشته است: آبادی و خرابه‌های این شهر از گچ و سنگ متعلق به دوره ساسانیان و عیناً نظیر دره‌شهر است.... شیروان شهری عجیب و حالیه خرابه‌هایی به جا مانده است.
وی گفت: ابن خردادبه می‌نویسد: «پایتخت ماسبذان شهر سیروان بوده است».
این باستان‌شناس ادامه داد: ابن‌فقیه گوید: «قباد شاه ساسانی حکماء و اطباء به این شهر آورد».
محمودیان بیان کرد: دومورگان می‌گوید: من فکر می‌کنم در تپه و تل شیروان .... خرابه‌های شهری از عهد ساسانیان را باز یافته‌ام».
وی اضافه کرد: دومورگان در فاصله سالهای ۱۸۹۳ - ۱۸۹۶ دره‌شهر و سیروان را بررسی کرده است.
وی افزود: از جمله کسانی که در مورد شیروان اظهار کرده‌اند می‌توان از مقدسی، ابن خردادبه، ابن‌فقیه، ابودلف مسعر، یاقوت حموی، اصطخری، ابن‌واضح و ابن‌الاثیر نام برد.
