به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ سید رسول امینی تهران‌پژوه، در باره نحوه اجرای مادوازی پرهیجان که بیشتر پسرها برای رخ کشیدن مهارت‌شان را بازی می‌کردند، می‌گوید: «در ابتدای کار هرکدام از بازیکنان تعدادی سنگریزه را جمع می‌کنند. بعد هر بازیکن سنگریزه‌های منتخبش را به هوا پرتاب می‌کند و با سرعت دستش را برای مهار این سنگریزه‌ها برمی‌گرداند. هرکسی که سنگریزه بیشتری را در هوا پرتاب و مهار کند به او لقب پیشال می‌دهد و او بازی را در دست می‌گیرد و می‌تواند علاوه بر سنگریزه‌های خودش، سنگریزه‌های دیگران را هم بردارد.»
به گفته این پژوهشگر، پیشال سنگ‌های خود و بقیه بازیکنان را هم در هوا که پرتاب و مهار کرد همه آنها را در گوشه و کنار می‌گذارد که به این کارش اپو می‌گویند. در واقع اپو پرتاب و نگهداری همان سنگ‌های جمع‌آوری شده است. پیشال باید همه توانش را در حفظ موقعیت کسب شده به کار بگیرد، چون با کوچک‌ترین بی‌احتیاطی یا اشتباه ممکن است جایگاهش را از دست بدهد. این بازی ادامه دارد و بقیه بازیکنان هم می‌توانند با جمع کردن سنگ‌های دلخواه خود به بازی ادامه دهند.
امینی درباره قانون پیشال ماندن در بازی توضیح می‌دهد: «بازیکن برنده کسی است که بتواند با حالت چرخشی بازی سنگی را مهار کند برای دور بعد بازی و عنوان پیشالی را از آن خود کند. در تهران قدیم این کار برای پسرها در میان بچه‌محل‌ها به نوعی افتخار محسوب می‌شد و همه دنبال کسب عنوان پیشالی بودند.»
